BarcelonaTanger Med

Om in Marokko met de camper te mogen reizen moet je voor de douane een D16 ter verklaring invullen. Dat wil zeggen dat je je auto mag meenemen maar beloofd hem ook weer mee terug te nemen. Ze zouden willen dat ze um mochten houden. Nu heb ik gelezen in Marocco Overland dat je dat formulier op de site van de Marokkaanse douane kan downloaden zodat je zeker 10 minuten bespaart bij het van boord gaan.

Toen ik vrijdag voor vertrek online het formulier wilde invullen liep ik vast op het woord: immutriculation. Via veel vertaalsites kwam ik op de vertaling immutriculatie of inschrijven. Wist ik nog niets en had geen  idee wat ik in moest invullen. Allereerst naar de ANWB gebeld “ voor alle hulp bij vakantie in het buitenland”. Na 3 keer doorverbinden en het probleem te hebben uitgelegd verwees de ANWB mij naar de RDW (rijksdienst voor het wegverkeer). Bij de RDW werd na 2 keer doorverbinden en overleg met collega’s toch geadviseerd om in Nederland de belastingdienst te bellen en daar naar de afdeling buitenland Douane te vragen. Zo gezegd zo gedaan, en na 4 keer doorverbinden en verteld wat ik wilde, zuchtte de ambtenaar heel diep. Hij zei verwijtend “dat doen ze nou altijd bij de RDW, naar ons doorsturen, net of dat wij weten wat je daar moet invullen. Hij zei ik zou het consulaat van Marokko bellen. Allereerst het Marokkaanse  consulaat in Den Bosch; na 3 rondjes in het keuzemenu en elke keer weer terug bij af (in het frans) heb ik opgelegd om vervolgens het consulaat in Rotterdam te bellen. Omdat ik ook daar niet verder kwam is het uiteindelijk de ambassade in Den Haag geworden. Dan regel ik het wel met de ambassadeur in hoogsteigen persoon als verder niemand me vooruit wilde helpen. Ook daar raakte ik verstrikt in een frans keuzemenu tot ik uiteindelijk de receptioniste kreeg en die me vroeg welke afdeling ik wilde hebben. Toen ik haar vertelde wat ik wilde weten zei ze meteen ohhh dat is gewoon je kenteken.

Nou daar ben je dan een middagje mee zoet geweest.  En je geloofd het of niet maar vandaag op de ferry hebben we een uur of 2 in de rij gestaan bij de politie aan boord om een stempel in ons paspoort te krijgen. Terwijl we in de rij stonden werd ons verteld dat dat voertuigformulier van internet niet werkte en dat je alsnog een origineel 3 kleuren formulier aan boord moest invullen daar zou vanmiddag de rij voor staan. Niet te geloven zeg.

Gisteren zijn we vanaf “camping Barcelona” naar de haven van Barcelona gereden, waarvan de laatste 10 km door de voorsteden en stad, met heel veel stoplichten en nog meer brommertjes die overal tussen en naast de vrachtwagen op en neer schoten. Dus heel goed opletten.

We moesten 180 minuten uiterlijk van tevoren inchecken. We zouden om 20.00 uur vertrekken. De overtocht zou 28 uur duren.  Bij de haven aangekomen en het gebouw van Grimaldi Lines te hebben gevonden bleek achteraf dat dat onze enige duidelijkheid zou zijn. Er was een gebouw en een haven en verder was alles volstrekt onduidelijk. Overal auto’s kriskras geparkeerd en in het gebouw waren een 6 tal loketten die allemaal gesloten waren, zonder info of er die dag iets zou gaan gebeuren en bij welk loket je moest zijn. Dan maar buiten  wachten tot er ergens iets zou gaan gebeuren. Om 16.00 uur ontstond er beweging in de krioelende massa, en zijn we maar in een rij gaan staan voor een loket. Na een uurtje wachten waren we aan de beurt bij een incheckbalie. Maar nee, nee, nee zo eenvoudig gaat dat niet. Je moet eerst bij de securidad met je voertuig een stempeltje gaan halen en dan terugkomen om in te checken. Dat moest voor 5 uur wat het inmiddels al was, en de securidad was nog niet open, en daarvoor moesten we in een ergens te vinden rij met de auto gaan staan. We zijn met onze neus in de richting gaan staan van een stroom auto’s met het vermoeden dat dat zou leiden naar het stempel van de securidad. Het was een bont gekleurde stoet met champignons op het dak in alle maten en vormen en kleuren, soms 8 auto’s breed, zijstraten aansluitend dan weer 5 rijen dik, leidend naar iets wat we voorlopig niet in zicht hadden. Gelukkig hadden we het voordeel dat alles stil stond en soms een auto opschoof zodat we ruimschoots de tijd hadden om alle champignonbouwwerken te bestuderen. Er waren verschillende categorieën zoals huisraad (antieke kast op het dak) tot Marokkanen die alleen in kinderfietsjes deden. 1 auto had zeker 20 buggys op het dak geknoopt opgevuld met een huishoudtrap, slangenhaspel zonder slang. Naast ons reed een auto met vermoedelijk een chauffeur erin,  want de auto bewoog af en toe, volledig volgestouwd met op de bijrijdersstoel 40 pakken wc papier. Dit hele feest met nog auto’s ertussen die niet meer wilde starten vanwege lege accu’s (gelukkig lagen bij 1 auto de startkabels bovenop de dekbedden tegen het plafond) kanaliseerde zich langzaam tot 1 rij waar de securidad in een hokje met slagboom stempels uitdeelde met je raad het al; securidad erop. Na deze fantastische stempel werden we naar een terrein gedelegeerd door de crew van Grimaldi waar iedereen ineens op de millimeter nauwkeurig in vakken moest gaan staan wachten. Wel 10 keer steken tot je precies stond waar de crew met fluitje je wilde hebben. Dan moest je je auto laten staan en kon je gaan inchecken met je stempel op het hoofdkantoor van Grimaldi. Inmiddels was voor Rob duidelijk dat Grimaldi een dochtermaatschappij was van de NS. Na 6 uur was je zo murw als wat en ging je gedwee in de volgende rij staan. Alle weerstand was gebroken en ze hebben je klein gekregen. Terug naar ons vakje bleven we wachten, en plotsklaps was al het havenpersoneel verdwenen tot we het terrein mochten verlaten. Uren later was er een geluidloos fictief startschot waarop iedereen ineens begon te rijden, en keren om naar de ferry te komen. Zucht om 23.00 uur vertrokken we eindelijk naar Tanger Med.

Gelukkig hadden we een hut geboekt. De meeste Marokkanen namen beslag van alle hoekjes om hun kamp op te slaan. Gewapend met koelboxen, matrassen, kleedjes en handdoeken installeerden ze zich op banken en op de grond. Eten kwam tevoorschijn en onder de bordjes verboden etenswaren te gebruiken en verboden te kamperen waren ze “en masse” aan het eten en kamperen. Waarschijnlijk waren de Italiaanse verbodsborden  niet voor hen bedoeld. Of wilden ze alleen maar dat je ter plaatse geen haringen in het laminaat ging slaan. De Marokkanen die wel een hut hadden gehuurd waren te herkennen omdat er een prullenbak tussen de deur van de hut stond. In de hut hing namelijk een bordje dat het verboden was om te koken aan boord. Het brandalarm zou dan afgaan. Dat ging dus waarschijnlijk niet af als je de kookdampen door de deur van de hut liet ontsnappen. Overigens hadden de Italianen, familie Grimaldi, de boot overgenomen van de Grieken want er hingen ook overal onduidelijke Griekse teksten met…….. vast hele belangrijke informatie. Het zal ook wel en koopje geweest zijn want werkelijk alles was kapot. Ook in onze hut, van verlichting tot afzuiging en gordijnen en het doucheputje. Maar het bed was heerlijk en we zijn ons nu aan het voorbereiden om de ferry te verlaten om alles nogmaals in omgekeerde volgorde te ondergaan.