El Jadida en Safi

Atlantic van El Jadida naar Safi tot Aquermoud.

Inmiddels hebben we 2 dagen langs de Atlantische kust, tot een km of 20 boven Essaouira gereden. De steden zijn niet echt bijzonder maar de kust is werkelijk prachtig om langs te rijden. Vergezichten met een mooie oceaan, rotsachtige kust afgewisseld met een zandstrandje waarop dan weer kleine kleurrijke vissersbootjes liggen. De kust die we de afgelopen dagen hebben gereden is niet volgebouwd dus een stuk aangenamer om aan te zien en om van te genieten. Af en toe zoals 2 dagen geleden wordt je wel weer opgeschrikt door een veld met in eerste instantie de gedachte dat het gekleurde meloenen waren die oogstrijp waren. Dichterbij gekomen blijkt het een groot veld vol met plastic zo ver als je kunt kijken. Wat jammer nou, langs die mooie kust. In Al Jadida stonden we op een redelijke camping. Bomen voor de schaduw en een gebouwtje waar je verschillende activiteiten kan ontplooien behalve natuurlijk warm douchen. Maar een koude douche is welkom bij deze temperaturen die gemiddeld rond de 27 graden liggen. We zijn naar het stadje gelopen om de oude Medina te bekijken. Het was een Portugees fort dat inmiddels op de wereld erfgoederen lijst stond en mooi om te zien. Kleine straatjes wit en blauw geschilderd met bewoners waarvan het leven stil lijkt te staan. Dit was een van de eerste campings waar we iemand tegenkwamen, namelijk een Italiaan met een Toyota Landcruiser die op de terugreis was. Hij was samen met een vriend vertrokken maar in een onoplettend moment hadden ze bij het tankstation benzine in zijn dieseltank gegooid met als resultaat de motor in de soep. Dat was ook al gebeurd bij dat meisje in het volkswagenbusje op de camping daarvoor. Opletten dus.  In de stad Safi was onze volgende camping die in de gids ruim aangeprezen werd. De verwachtingen waren hoog gespannen. We moeten zeggen de camping was hartstikke mooi aangelegd en al het stof was geharkt. Een prachtig aangelegd zwembad, helaas zonder water en we waren de enigste bezoekers, jammer. Ik zag in het toiletgebouw een grote boiler hangen en een douche waarop chaude stond, de andere waren froide. De stekker van de boiler lag eruit dus ik dacht die doe ik er morgenvroeg in en dan gaan wij genieten van…. precies. De volgende ochtend ging de stekker erin maar ik kreeg aan alle kanten stroomstoten toen ik met mijn hand tegen de leidingen bij de douche kwam. Er kwam geen water en heb na mijn  electrocutatie mijn douchepoging au chaude opgegeven. Zucht. De volgende ochtend eerst de stad in met de truck om het fort te bekijken. Toen we parkeerden met de truck had Rob binnen 1 minuut weer ruzie met een guardien die hem probeerde af te zettten.  Dan ben jij bij Kuster aan het verkeerde adres. We draaiden om, om weer in de truck te stappen, en de parkeerprijs werd ineens door 4 gedeeld en de guardien en wij tevreden. Helaas bleek het fort grotendeels ingestort en stond er een hek omheen. Vanuit Safi heeft Thor Heyerdahl met zijn vlot Ra II de overtocht naar de Carrib gemaakt. Al die routes en Portugese forten zijn wel logisch want als je gewoon de stroming vanuit Europa volgt dan kom je vanzelf bij bijvoorbeeld Safi uit en vandaar met de stroom mee naar de overkant. Handig dus. Thor beschreef Safi als 1 van de weinige authentieke havens en daarom veel mooier als bijvoorbeeld Casablanca. Op het plein in Safi voor het fort hebben ze een poging gedaan om het vlot na te bouwen met de materialen die ze toevallig in huis hadden. Fraai dus.

De Marokkanen zijn overigens allemaal even behulpzaam. Zo is er een Marokkaan op de “trieste camping in Hourara” met mij een tijd op stap geweest om mijn telefoon sim lock vrij te maken voor de markt buiten Europa, toestel was blijkbaar alleen voor Europa simlock vrij.  Hij werkte in Zwitserland en sprak goed Duits en is met zijn auto met mij naar een stadje Temara gereden om dat allemaal te doen. Overal worden we aangesproken. Vaak iets te behulpzaam want we willen ook wel eens zonder “zwaan kleefaan” wat rondkijken. Vanwege de truck worden we elke keer aangesproken, ook door de politie. Duimen omhoog, en overal hetzelfde verhaal, over wat ie verbruikt, of het een militair voertuig is enz. Maar vriendelijk zijn ze allemaal. Vragen vaak of we wat te ruilen hebben. Een fiets of een grote TV, zo vroeg gister bij het fort iemand aan ons. Nou ja zeg , nee we hadden er even niet aan gedacht om een extra fiets en TV  mee te nemen zodat we die in Safi konden ruilen voor…… een mooi bidkleedje voor in de camper. Na het ingestorte fort  besloten we toch maar effe in het stadje rond te kijken want de guardien was betaald en we moesten wel effe ons parkeergeld eruit parkeren. In het oude stadje was op een historische stadsmuur een giga muurschildering aangebracht van Ali die geheel verbaasd naar een mobiel kijkt waar je de hele wereld mee kan bereiken. Iedereen heeft hier overigens een mobiel en loopt ook de hele dag te bellen. Vraagt Rob natuurlijk weer aan mij, “wie moet hij in godsnaam bellen?, of de couscous klaar is?.  En iedereen zie je de hele dag overal hangen. Met 10 man op een zak meel slapen of met 8-en op een kar achter een paard dat de moed ook al lang opgegeven heeft dat er betere tijden komen.

Daarna zuidelijk gereden op zoek naar de camping van Christiaan, gelegen in een baai bij het dorp van de “pecheurs”. Gevonden met behulp van de GPS coördinaten en een beschrijving uit een oude campinggids. Fantastische plek. Het zijn 10 bungalows, die er strak uitzien en daar staan wij met ons apparaat midden tussenin. Met uitzicht op de oceaan. Het campingdeel is gekocht door een Fransman die zoals hij zegt vanaf volgend jaar flink aan het werk gaat om er een echte camping van te maken. Namelijk zoet water. Er is een zwembad met zout water en een douche om je daarna af te spoelen ook met zout water en de kraan op het terrein levert ook zoutwater. Dus maar even niet de zonnepanelen schoon maken met zout water. In de baai hebben we gister op een “terrasje” sardientjes gegeten die net gevangen waren. Het was een kleurrijk terras met 7 verschillende tafeltjes waar afval en gevonden plastic over heen was geniet in de variatie van bloemen tot effen wit. Met in totaal 40 stoelen waarvan 7 dezelfde en de andere 33 waren allemaal verschillend van andere kleuren tot ander materiaal, dus al met al een vrolijk gezicht. De sfeer werd wel een beetje verpest door de hoeveelheid vliegen die evenveel honger hadden als wij. Uitzicht fantastisch. Op datzelfde strand hebben we ‘smiddags een Franzoos in een landcruiser getroffen die net terug was uit Mauritanie. Hij zei dat een visum maar 45 dirham (4,50 euro) kost en dat je 30 km met Marokkaanse begeleiding door een mijnenveld moest naar de Mauretaanse grens. Volgens hem was het tres jolie en  pas de problem. Wij zullen er eens over nadenken.

Cap Spartel- Brieche-Kenitra- Hourara

Om 24.00 uur kwamen we in Marokko aan. Althans konden we van de ferry. Op het terrein werden we via diverse rotondes/beambtes/controles naar de definitieve toegang geleid en we moesten in de linker rij, rij 5 aansluiten. Toen we er net bijna (wij al blij met al die voorspoedige doorgang) door waren, besloot er toch iemand van de douana/policia dat we naar rij 1 moesten, dwars door alle rijen heen keren met de truck. Allemaal protesterende en toeterende auto’s die naar huis wilden. En ja hoor, aangekomen in rij 1 besloten ze dat we ergens op het haventerrein (kilometers groot, vele rotonde doolhoven) door een scanner moesten met de truck, omdat ze dachten dat we paarden vervoerden. Ergens zou een scanner staan waar we doorgelicht zouden worden.  Al met al hebben we echt 8 km rotondes gehad voor we een loods hadden gevonden waar klaarblijkelijk een scanner was. Vrachtwagen erin en wij uit de truck. Zo’n apparaat van “als je er niet meteen uit springt, anders ben je al je tanden kwijt’. Kregen een stempel van een official en zochten de weg terug naar de oorspronkelijke uitgang, al met al 4 uur later, mochten wij aan onze intocht in Marokko beginnen. We besloten om op de autobaan de 1ste aire de repos te nemen om aan onze welverdiende slaap te beginnen.

De volgende ochtend een baquette gescoord en meteen op pad, terug naar het noorden naar Cap Spartel. Niet smokkelen door ’s nachts snel een stukje over te slaan maar gewoon bovenaan beginnen. Het noordelijkste puntje waar al het water van de Atlantische Oceaan door de kleine trechter de Middellandse Zee instroomt. Prachtige plek met een vuurtoren waarbij je een mooi weids gezicht hebt en ook Spanje ziet liggen. Langs de kust naar beneden getuft. Erg rotsachtig en je keek van hoog naar de Atlantische Oceaan met prachtige stranden. We parkeerden de truck om van het uitzicht te genieten op de giga parkeerplaatsen die net aangelegd zijn. Over de rand naar het strand kijkend wordt het uitzicht helaas (zal nog vaak terug komen dit onderwerp) vertroebeld door de berg vuilnis die overal is neergestort. Rijdend naar het zuiden heb je rechts van je rotsen met vuilnis en een prachtige oceaan en links van je allemaal de nieuwste in aanbouw zijnde appartementencomplexen/hotels die in een noodvaart uit de grond worden gestampt. Overal zijn ze in aanbouw, en er is bijna geen km meer onbebouwd te vinden.  Onze ervaring is inmiddels dat de campings ook moeten wijken en alles wat in de weg staat wordt gesloopt voor de “vooruitgang”. We hebben Michelin kaarten met aanwezige campings, en boekjes met campings du Maroc maar al veel teleurstellingen moeten verwerken vanwege het “in rook opgeloste kampeerterrein”.  We zijn 3 keer eerder in Marokko geweest en dan met het vliegtuig en autootje gehuurd en hotels. Dan kom je toch ergens anders terecht dan waar we nu hebben overnacht tot nu toe. De eerste nacht hebben we 35 km in het donker om een rivier heengereden bij Kenitra omdat daar op een puntje aan het strand een fantastische camping zou zijn. Niet dus. Moe de truck gekeerd op weg om in de stad naar een camping te zoeken. In het donker in de stad, afgeladen met mensen, die overal oversteken en met open mond blijven staan gapen van wat komt daar nu weer voorbij. Rob heeft zijn handen vol om niemand aan te rijden, want achter die grote bumper verdwijnen zo een hand vol Marokkanen voordat je het in de gaten hebt. Uiteindelijk besloten om een Marokkaan te vragen om in de truck mee te rijden en ons de weg naar de camping te wijzen. We hebben hem geld gegeven zodat hij toch weer me de taxi naar huis kon en niet bij ons hoefde te blijven slapen. Tja het was een veld met een hek en een bewaker, en dan heb ik het denk ik wel gehad qua accommodatie. Ja ze hadden ook nog tegels tegen een muur gemaakt en hokjes met daarboven uit een douche kop. Echter helaas waren ze vergeten, ja echt, een kraan erbij te maken zodat er ook wat water uit kwam. Tja je moet de lat niet te hoog leggen. Camping kostte 4 euro dus nie zeuren. Moe en slapen. De volgende dag langs de kust verder gereden, en naar het oude prachtige stadje Asilah gereden. Zonder auto’s binnen de muren, goed onderhouden en alles mooi blauw en wit geschildert zoals vele stadjes. Wel vol met chinezen vergroeid met hun selfiestick. Niet gezond hoor, foto na foto maken ze van zichzelf en Rob maar de hele tijd aan mij vragen ”wie is daar in godsnaam nou in geïnteresseerd?, een foto van een chinees en niemand ziet wie wie is, want ze lijken toch allemaal op elkaar. We wilden graag Rabat zien en toerden verder. Na 2 opgeheven campings kwamen we in Hoerara (er viel echt helemaal niets te hoera ren ) aan, op een “je zou het een camping kunnen noemen”, er woonden mensen in tenten. Het was een behoorlijk dieptepunt, een smoezelig gebouwtje met treeplanken  wc (waar je bij voorkeur je lenzen niet in had) met een soort van wastafel zonder afvoer waar het vuile water direct over je schoenen liep. Er liepen kippen en een geit en vele magere katten en honden rond en waar je je vuil direct voor het gebouwtje stortte zodat al het on en gedierte wist waar je moest zijn. Uurtje later kwamen er 2 Nederlanders in een VW busje aan die met de moed der wanhoop vroegen “is dit de camping?”, en is het gewoon goed triest?”. Dit konden we gelukkig allemaal beamen zodat het geen teleurstelling voor ze was.

De volgende dag met de taxi (er was echt niets, maar dan ook helemaal niets, heel aan de taxi, 4 wielen en een frame erop, dichtgetimmerd met, ja echt kliklaminaat) naar Rabat . De taxi was lekker knus, met zijn 2-en op de voorstoel want achterin zaten al 5 Marokkanen; we plakten goed vast bij 30 graden aan de plastic bekleding. Rabat is het administratieve centrum al in 1500 ontdekt door de Portugezen (die waren er vroeg bij) en 400 jaar later door de Spanjaarden. De muren en het fort Ouaded is prachtig met een mooie aangelegde tuin met Oleanders, en alles wat bij ons verkocht wordt als kamerplant. Binnen de Kasba kleine straatjes en vooral de rust (als er geen bus chinezen losgelaten zou zijn) omdat er geen verkeer is. De medina is altijd leuk om rond te kijken. Kleuren en alles per handelswaar gesorteerd. Afdeling tapijtjes gevolgd door kruiden of broodjes. Tegen de heuvels net buiten de muur van de oude stad ligt het grote kerkhof. Helaas mochten we daar niet rondkijken. Zo’n kerkhof met al die verschillende stenen en herdenk attributen is altijd bijzonder maar geen toegang voor heidenen zoals wij.