Human Nature, Langres

Vanaf de steengroeve in Massiges zijn we op weg gegaan om het stadje Langres te bekijken.

Echter, we kwamen halverwege langs het plaatsje Vouecourt. Dat plaatsje hadden we eens bij youtube voorbij zien komen en daar was een mooie camping Municipal aan de Marne. Het regende af en toe en we dachten dat is wel leuk om eens naar een camping te gaan. Beetje contact, een kletspraatje, water bijvullen en een wasje draaien. De wasmachine en de regen waren er, maar de rest niet. Het publiek waren allemaal Nederlanders met een zeer hoog Human Nature gehalte. Ze keken nogal chagrijnig en wantrouwend toen er zo’n emissieklasse-0 voertuig werd geparkeerd. We hoorden niet echt bij de HN-club. Dat was duidelijk te merken. Deuren dicht, geen praatje, wat moeten wij ook eigenlijk met dat soort witte-dozen-Tupperware-krasloze-gepoetste-camper-volk. Vandaar uit klaarde het weer op en gingen we met allemaal natte, maar wel schone, was op pad naar Langres.

We zochten daar een vrije plaats buiten op, dat is meestal prettiger. Een camping heeft ons toch niet zo veel te bieden. Het werd Port du Langres. Een groot woord voor een haventje aan een kanaal . Er lagen wel zeker 4 zelf in elkaar geknutselde boten aan de kade. Waar naar ons idee wat vrijbuiters op woonden, die geen zin hadden om met de normale gekte mee te doen - geweldig. Er lag een voormalig binnenvaartschip of zoiets aangemeerd waarop aan dek een volledige groentetuin was ingericht en voor de rest was het ingericht met zoveel planten dat je niet naar binnen of buiten kon kijken. De loopruimte die eventueel over zou kunnen zijn, was ingericht met plantenbakken met geraniums voor de gezellie. De familie had het goed naar zijn zin en hun kinderen speelden op de kant. De volgende dag naar Langres. Dat viel niet helemaal mee, omdat de meeste oude stadspoorten niet geschikt zijn voor voertuigen van hoger dan 3,50 meter. Langs de stadsmuur was een parkeerplaats waar een lift naar boven was met een soort oud trammetje. Dat was natuurlijk niet meer in gebruik, en werd het een verhaal van de “mooie strakke kuiten”, en naar boven toe klimmen dus. Aardig stadje maar niet echt bijzonder, misschien vanwege de regen, en je loopt het dan in een uurtje helemaal rond. Ergens onderweg langs de stadswal hadden ze allemaal nieuwe blauwe elektriciteitsstekkers gemaakt op een hoogte van ongeveer 3 meter aan een gebouw, lekkere handige onbereikbare plek. Moet je dan je auto of camper optakelen en dan inpluggen of zo? Raar volkje zei Astrix al eens, en dat is het af en toe. Wat we ook niet helemaal begrijpen is dat bij een mooi historisch pand van ca. 1600 ze gewoon een aluminium pui in zetten. Dat heet restaureren denken we. In het stadje waren verschillende historische renaissance huizen waarvan er 1 te bezichtigen was. Wij daar naar toe. Er was een expositie in en er stond bij dat het een groot huis was van de vroegere rijken. In de 1ste kamer zat een student kunstgeschiedenis of zo, die ons vroeg naar de corona app. Vervolgens vroeg hij naar onze nationaliteit en toen barste hij los in een soort van inspecteur Clouseau Engels waar niets van te verstaan was. Hij klonk wel enthousiast. Wij naar binnen en daar was werkelijk maar 1 klein kamertje van 3x3 meter met een paar panelen met wat tekst erop in het Frans. In dit 3x3 meter kamertje hing een sticker waarop stond dat het publiek vanwege Corona een onderlinge afstand van 2,00 moest bewaren. Huh? De panelen stonden voor een gat waar oude kartonnen dozen stonden waarin oude computeronderdelen en andere huisraad was weggemoffeld. De vervolgdeuren waren op slot, dus wij keken elkaar aan: dit ene kamertje was het dus. Tja, heel bijzonder. We bedankten de alleraardigste student, het was immers gelukkig wel “gratuit” en gingen lachend naar buiten. Dat was Langres.