Martil Ceuta

Vanwege onder andere het weer (regen en slechte campings) zijn we steeds verder richting de uitgang van Marokko gegaan. We besloten om bij Ceuta (Spaanse enclave in Marokko) de ferry te nemen naar Algeciras. In Martil was een stadscamping die achteraf heel gezellig bleek omdat er veel overlanders stonden. Om op de camping te  komen was een beetje lastig omdat ik Rob de stad instuurde waar we ons klem reden op een markt die er op zondag was. We moesten haaks een smalle bocht om waar in de buitenbocht een auto stond geparkeerd en in de binnenbocht een marktkraam. Er stonden wel 30 mensen zich te bemoeien hoe rob die bocht moest nemen en hij vond in die tussentijd erg veel nieuwe woorden uit. De bocht was niet te nemen en we zaten klem, de marktkraam werd omgekieperd en afgebroken (door de Marokkanen) en alles lag over de grond. Het was een komische vertoning wat echt heel erg is om met de truck klem te zitten en niet te zien in je spiegels wie er allemaal om je auto spankert en wat je raakt en meeneemt in de bocht. Een stukje verder de camping,  waar we veel uitgewisseld hebben over rijden in dit soort gebieden. Duidelijk was dat iedereen in Tetouan grote voorraden ging inslaan om de eerste tijd door te komen. Vervolgens gesprekken over PK’s,  lieren, 4x4, zandplaten, bandendruk en andere technische handigheden die je nodig hebt om jezelf te redden als het nodig is. Veel oudere mensen die voor lang op reis zijn of zelfs in de truck wonen. “s-Middags liepen we het stadje in waar overal “rommel ”2de hands op straat werd aangeboden. Zegt Rob tegen mij “en een handje schoenen”, hoort hij ineens zeggen; nou dat zal je verbazen hoe goed dat hier allemaal verkoopt, in vlot Amsterdams. Was een Marokkaan die net niet geboren maar wel getogen was in Nederland. Daar hebben we uren mee staan kletsen, over de handel, of iedereen doet in sinaasappels of iedereen rijdt in een Isuzu busje of iedereen verkoopt tomaten. Je snapt er geen hout van, ga dan iets anders verkopen als je buurman maar nee hoor allemaal hetzelfde. Kruidenierswinkeltjes hebben ook allemaal precies hetzelfde assortiment. De Marokkaanse jongen had een pizzarestaurant en was nu rommel aan het verkopen, omdat het winter was en zijn restaurant gesloten. In Marokko kun je alles verkopen zij hij. Kom maar met een vrachtwagen en alles raak je kwijt. Misschien nog een ideetje om onze zolder op te ruimen. We werden gewaarschuwd voor Ceuta om daar de grens over te gaan, vanwege de handelaren die je aanklampen en kinderen die proberen illegaal mee te liften. Nou dat hebben we geweten. De details hierover doen we alleen mondeling en gaan we niet op schrift stellen. Het was een spectaculaire overgang. Bij de grens om het land uit te gaan bleek er iets niet goed te zijn gegaan met mijn paspoort toen ik op de heenweg het land inkwam. Tja dat moest eerst opgelost worden. Rob stond in niemandsland tussen de 2 grenzen in te wachten. Ik moest naar bureau cinq aan de andere kant, waar mensen vanuit Ceuta Marokko inkwamen. Een douanier verdween met mijn paspoort in een hokje waar 4 zwetenden hardwerkende Marokkanen achter kleine lessenaartjes zaten (type 2de klas lagere school) om allerlei gegevens van paspoorten in te voeren. Een douanir zat te zuchten met een plastic zak vol paspoorten van een touringcarbus met Amerikanen die hij moest invoeren. Wat een gedoe zeg. Je bent volkomen afhankelijk, je paspoort weg, die van kantoortje naar kantoortje gaat, en ik maar hopen dat ik hem terugkreeg. Ondertussen kon ik de controle van de douaniers zien van de Marokkanen die in Ceuta boodschappen zijn gaan doen.  Ze moesten 1 voor 1 de kofferbak openmaken en de douanier deed een greep uit de gekochte waren die mensen hadden gekocht in de auto, en gaf dat aan een man met een stofjas die er mee naar een politiebusje liep waarin de buit verdween. Ook de kofferbakken waren weer meer van hetzelfde; 500 kuipjes boter, hele auto vol luiers of helemaal volgestouwd met blikjes fris. Bij het openmaken stuiterde de helft over de grond, en de rest terwijl de douanier een greep deed uit hun spullen verwisselde van eigenaar. Wel sneu hoor, al die blikjes op de grond in de plassen regen en de agent had zijn buit veilig gesteld. Uiteindelijk mijn paspoort in orde en ik mocht de grens over. Daar richting de haven om over te varen naar Algeciras.