Turkije 2016

ENKIRCH

2 september 2016 - Enkirch, Duitsland

Donderdag 1 september vertrokken. Via Keulen naar Enkirch. Bijna 4 uur file.

Onderweg veel reacties op de truck. Vrachtwagenchauffeurs die de duim omhoog doen.

Aan het einde van de dag slingerend langs de Moezel gereden. Prachtige uitzichten langs de oever in het

dal met giga veel toeristen. 

Overal terrasjes. Populaire streek waar dit weekend overal wijnfeesten zijn.

Waren pas om 22.00 uur in Enkirch en beiden moe. Mooie tocht maar weinig gegeten en 1ste dag dus op

tijd naar bed.

Vandaag 2 september bijgekomen en vooral gewacht op Mark met de DAF truck. Het is hier hutje mutje

op het Willies treffen.

Ieder met zijn eigen gebouwde voertuig.

Allerlei verhalen.

Vandaag een Fries gesproken van 35 die al 6 jaar op reis is.

Was begonnen met een oud busje en wilde 2 jaar reizen. Als je begint dan houdt het niet meer op.

Je kunt van weinig leven. Met 6 maanden werk in Nederland kon hij weer een Jaar vooruit om te

overleven. Grappig hoor.

Rob zei meteen: en wie gaat dat betalen?. Hij zij meteen, gewoon keuzes maken.

Gezellig dat Mark er nu is. Kijken wat er allemaal voor voertuigen arriveren.

Soms ontroerend eenvoudig.

ENKIRCH

4 september 2016 - Enkirch, Duitsland

Vandaag laatste dag. Gisteren de hele dag over het terrein gelopen en natuurlijk een en ander gekocht

voor de truck.

Tentstok met paraplu van boven om onder de luifel te zetten als er teveel regen zou komen. Dat was

nodig want vanochtend stromende regen en maakte Mark ons wakker dat er nog veel te veel water op de

luifel bleef staan. Snel naar buiten. En meteen een 2de paraplustok bij Dirk gekocht voordat hij terug

reed naar huis.

Gisteren fantastisch weer wel 30 graden en puffen. We waren alle 3 moe van de temperatuur en het

sjokken over het terrein.

Geluncht met natuurlijk bratwurst mit curry. Vooral een feest voor de mannen. Ik zal mijn dieet moeten

loslaten anders wordt het niets.

Ben erg moe van het gewerk van tevoren en zal wel even duren voor ik alles losgelaten heb.

Ik zit nog erg in mijn hoofd. Met Mark veel aan het praten. Mark heeft technische achtergrond maar sinds

overlijden van zijn vrouw Marianne van de techniek afgestapt.

Nu vooral in de organisatie de onderlinge verhoudingen aansturen zodat de werkverhoudingen beter

worden en dus uiteindelijk de productiviteit. We kunnen veel delen hoe het is om alleen kinderen groot

te brengen met op de achtergrond voor altijd in je hoofd dat er zoveel kan misgaan.

Het lijkt of je nooit meer ontspannen kan zijn omdat er vreselijke dingen gebeuren als jij oftewel ik niet

meer zorg. Ben de hele tijd aan het monitoren of het met iedereen goed gaat. Wordt tijd om aan mezelf

te denken.

Dat zijn de processen die nu door mijn hoofd gaan.

Ben heel emotioneel, zal ook wel zijn vanwege de reis, het loskomen van thuis, weg zijn van de kinderen

en het vooruitzicht dadelijk maanden zonder structuur en dingen te moeten zijn. Oftewel veel meer tijd

om bij alles stil te staan. Het heeft gewoon tijd nodig.

GROSSBERGHOFEN

ERDWEG

6 september 2016 - Erdweg, Duitsland

Gisterenavond laat bij Geert en Nicolette aangekomen.

Ze hadden zelfs met het eten gewacht en we konden zo aanschuiven. Dat was wel heel erg fijn na zo'n

lange dag.

We waren wel echt versleten. Het is heel vermoeiend de hele dag in de open lucht rijden met een

behoorlijk oorverdovend lawaai aan je hoofd. De hele dag autobaan en dus kilometers maken. Dat is

voorlopig de laatste dag dat we dat doen. Vanaf nu rustig aan.

We slapen als een os, uitgeteld naar bed.

Vandaag bijkletsen. We hebben altijd heel veel te buurten. 

Allebei de boot verkocht. Ook veel over de verschillen in de politieke regelingen in Nederland. De

mentaliteitsverschillen. 

Rob heeft net gesleuteld, beetje olielekkage en gaat zo met Geert 2 nieuwe accu's kopen voor de

camper. De startaccu s zijn oké maar de huishoudaccu's functioneren niet goed.

Ik heb net met Nicolette een wandeling gemaakt door de velden rondom het dorp. Mooi. We zijn hier tot

nu toe alleen in de winter geweest.

Daarnaast heeft Geert net als Rob erfenis perikelen dus dat is voor hun samen ook goed om elkaars

verhaal te horen en te ventileren.

Plan voor vanmiddag of morgen moeten we nog maken.

MIESBACH

7 september 2016 - Schliersee, Duitsland

Vanochtend vertrokken bij Geert en Nicolette na het ontbijt. Gezellig geweest en heerlijk geslapen. We

voelen ons daar erg op ons gemak en welkom.

Vanuit hun huis via Dachau naar München. Ontzettend druk en file en duurt lang voordat we de stad

voorbij zijn. We vervolgen de weg richting Salzburg. Eerst moeten we ergens een go-box scoren omdat

we die voor de Oostenrijkse grens geïnstalleerd moeten hebben anders krijg je direct een boete.

Lekker agressief die Oostenrijkers, meteen boete en overal betalen. Geïnstalleerd en weer verder. We

hebben een olielekkage die Rob niet lekker zit. Buiten Duitsland is het moeilijk om aan onderdelen te

komen, dus op Zoek naar een garage. En zo zijn we s middags al om 14.00 uur gestrand in een

vrachtwagen garage in Miesbach.

Daar gaat het op zijn Duits. Melden bij de receptie daar zitten 3 vrouwen en we moeten daar eerst ons

kenteken laten registreren. Vervolgens wordt ons een monteur toegewezen voor de eerste beobachtung.

Rob zei dat het de pakking was van het kleppendeksel maar dat konden ze niet zien. Moesten naar

andere plek waar een neger eerst de truck moest schoonspuiten. Het is nu overal nat ook binnen en de

cabine ook. Toen kwam er weer iemand anders kijken maar die zag niets dus stelde voor om met hem

een stukje te gaan rijden. Terug weer naar anders plek en werd geconstateerd dag inderdaad de pakking

van het kleppendeksel niet goed afsloot. 2 uur later. Moesten weet ergens anders heen want weer andere

monteur Zou een tijdelijke dichting maken met siliconen want de pakking was niet te bestellen. 

Afijn. Het is voorlopig nog niet klaar en ik heb net een camping uitgezocht hier in de buurt bij de

Schliersee. Dat zal het vannacht wel worden en dan morgen maar proberen om Oostenrijk door te komen.

SLOVENIE

9 september 2016 - Gorenja Žaga, Slovenië

Vandaag vanuit de Milstatter See naar zuid Slovenië gereden.

We zijn donderdag eerst nog langs de garage in Miesbach gereden om te controleren of de pakking niet

had gelekt.

We hebben die nacht ook aan een camping aan de Schliersee overnacht. De campingbaas was helemaal

enthousiast over onze camper. We kregen een mooie plek. En zoals altijd weer meteen mensen die

kwamen kijken en leuk commentaar. In de garage zeiden ze eine geile kiste. 

Dat soort commentaar krijgen we de hele tijd.

Op de parkeerplaats onderweg kwam iemand vragen of ik wilde lachen voor de foto. Het is echt te maf af

en toe. We staan bij iedereen op de foto.

Vanaf Miesbach met open dak gereden. Dat is geweldig, overal zicht en prachtige omgeving.

Door Oostenrijk rijden is hopeloos. Allereerst de go box die elke vrachtwagen moet hebben. Dat wil

zeggen automatisch 29 cent per kilometer betalen naast de tunnels enz.

Geprobeerd om de snelweg te mijden maar in dat land is eigenlijk het meeste wel verboten. 

Het hele land staat vol met bordjes wat je allemaal niet mag.

'S- avonds op ce camping aan de Milstatter See stond zelfs een groot bord " wasserfogel futtern am

strengsten verboten" . Ook daar weer de nodige foto s en opmerkingen. Aan het ontbijt dook Rob zelfs

weg om weer niet in gesprek te zijn met hoe oud ie was en hoeveel ie dronk und so weiter.

Vandaag na de Karawankentunnel een prachtige binnendoor tocht door Slovenië. Dwars door Ljubeljana

en voor de rest bos en bergen en hellingen.

Binnendoor zijn de volgers niet altijd enthousiast. Een lange file vandaag achter ons.

Net aangekomen veel te laat op Zaga kamp.

Een hele verlaten camping achteraf aan een heel steil weggetje, vlak bij Kroatië onder in Slovenië. 

Wel in een donker bos met een privé toilet gebouw. Weten nog niet of we morgen verder gaan want het

rijden is erg intensief.

KROATIË HRVAG

10 september 2016 - Sibinj Krmpotski, Kroatië

Vandaag een heerlijke vakantiedag.

Vanochtend op ons gemak vertrokken van de kleine camping in het bos. De hele nacht hoorden we uilen

en herten. Allerlei dieren in het bos.

's- Ochtends kwam de campingbaas met zijn zoontje en vrouw om ons uit te zwaaien want het was het

meest bijzondere dat ooit op zijn camping was geweest en het was een eer zei hij.

Afijn wij weer het dak eraf en tuffend naar zee. Tegen 11.00 uur stonden we bij de Sloveense grens. De

grenswachters waren zeer nieuwsgierig en allerlei vragen, er was helemaal niets te doen bij de grens. We

mochten door naar het volgende loketje van de Kroatische grens. 

Daar was niemand, terwijl we moesten stoppen. Wij toeteren en toen zwaaiden een mannelijke en

vrouwelijke douanier vanuit een huis bij de slagboom boven. Ze waren beiden nauwelijks gekleed, de

man helemaal niets aan en de vrouw alleen een hempie en ze gebaarden dat we door mochten rijden. Ze

hadden beiden een grijns op hun gezicht, en wij ook lachen. Volgens ons waren ze erg druk met elkaar.

Doorgereden met een geweldig uitzicht en tegen de middag zagen we de mediterrane.

Relaxed.

Een camping gevonden waar wel 500 plaatsen zijn en maar 30 campers zijn. Prachtig aan zee dn

vanmiddag gezwommen.

Zojuist uit eten geweest in een ex- communistische ambiance. Goede prijs en lekker eten met uitzicht op

zee.

Heerlijk en ontspannen. 

Blijven hier in ieder geval een dag voor klussen en bijkomen

KROATIË KOZICA

12 september 2016 - Sibinj Krmpotski, Kroatië

Vandaag een echte relaxdag. Wij kijken met de camper op zee en we lopen zo n het kristalheldere water

in.

Ziet er als een plaatje uit met wat rotsen een kiezelstrand en zeegroen/blauw water. Het is warm en er

staat niets anders op het programma dan zwemmen en lezen.

Vanavond hier in het restaurant eten want ik heb daar eergisteravond sardientjes gegeten en die waren

zo lekker dat ik dat vanavond nog een keer wil.

Op de camping is niet veel te doen en is het gelukkig erg rustig. Plaats genoeg en we kunnen kiezen waar

we willen staan.

Op een mooi punt stond een oude brandweerwagen met Nederlands kenteken. Met hun in gesprek

geraakt en zij kwamen ook van het Willys treffen waar wij waren geweest.

Wat gekletst en hun wagen bekeken. 

Ze hadden ongetwijfeld er veel mee gereisd en veel plezier gehad maar echt alles maar dan ook alles was

aan het ding kapot. Ze hadden er zelf een huis opgebouwd en de kinderen hadden het mogen schilderen

van binnen toen ze klein waren, 20 jaar geleden. Ze hadden een jaar door Afrika getrokken en nog enkele

andere reizen gemaakt.

Gisteravond kwam achter ons in het donker een camper te staan.

Vandaag klampte de Duitse vrouw ons aan. Ze was 80 en alleen op reis met haar camper. Deed ze altijd.

Ze had altijd een Landrover gehad en daar ook mee door Afrika getrokken. Ook had ze een Harley

Davidson maar die had haar man vorig jaar verkocht omdat hj niet wilde dat ze daar nog op reed. Het is

een zeer aparte tante en ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken .Ze praat aan een stuk door en

wij kunnen er niet langs lopen zonder hele verhalen te horen te krijgen. Ze heeft ook een tractor en een

quad. Ze doet al 30 jaar bosarbeid en zaagt giga grote bomen om. Doet ze nu nog steeds, 80 jaar dus.

Doet ze van oktober tot en met maart en ze kan ze tot 20 cm nauwkeurig neerleggen. Ze ziet er fit uit en

heeft in 1 uur al 3 verschillende ja echt bikini''s aangedaan. Ze heeft de camper van 120.000 euro

gekregen van haar man maar hj reist er nooit mee want hij houdt alleen van hotels. Zij van kamperen

want ze gaat ook nog met de tent.

Ze had 30 jaar geleden versleten banden en wervels en ze moest aan sport gaan doen om ze te trainen.

Toen heeft ze een boerderij gekocht en een tractor en heel veel grote zagen en is ze bosarbeid gaan

doen. Apart dus.

Haar man is Arabier en arts, zij is Duits en zegt dat ze vroeger diverse kledingwinkels heeft gehad. O ja,

haar zeilboot heeft ze ook verkocht pasgeleden.

Ze heeft ook haar vrachtwagen bewijs en heeft heel veel foto s van onze truck gemaakt, die zou ze ook

graag willen hebben maar dan doet haar man haar iets aan zegt ze.

Lekker warm hier en een goede sfeer. We kamperen in een amandel boomgaard. Zijn net samen

amandelen gaan rapen/zoeken. Tussen 2 stenen pletten en smullen.

Smaakt heel lekker niet bewerkt.

Morgen verder op tour, we gaan ws split bezoeken maar is een te lange etappe voor 1 dag.

SPLIT

13 september 2016 - Stobrec, Kroatië

We zijn allebei 25 jaar geleden in Kroatië geweest maar het is nog steeds een fantastisch land. Zo

ontzettend mooi om slingerend de hele dag langs de kust te rijden. 

Overal eilandjes voor de kust en overal rotsen en echt zeegroen water. De hele dag buiten en om je heen

kijken wat er allemaal te zien is.

Ik ervaar het als een groot feest maar wel heel vermoeiend de hele dag buiten met de wind om je oren

en het geraas van de motor.

Zelf rij ik niet meer sinds we in de bergen zijn omdat ik het dubbel klutsen onvoldoende beheers om niet

van een berg te storten. Elke ochtend begin ik met te denken dat ik moet en wil gaan rijden maar durf

dan uiteindelijk niet. Op het vlakke land heb ik wel gereden.

De natuur is verbluffend mooi maar wel allemaal toeristischer en anders daardoor geworden.

Vanochtend vertrokken bij o.a de Duitse Dame die ons filmde voor haar man en nog 2 anderen die ons

stonden te filmen. Bijzonder dus.

De hele dag erover gedaan om in Split op een luxe camping net buiten de stad aan te komen.

Ik kan niet beschrijven wat het met je doet dat er de hele dag op je wordt gereageerd en dat je de hele

dag duimen omhoog ziet en enthousiaste mensen. Eerlijk gezegd ben ik die belangstelling niet gewend

dus het is nogal raar en elke keer weer verbazend.

Na vandaag een fantastische dag van reizen langs de kust kwamen we aan op de camping ( super de luxe)

in Split. Hartstikke vol en de camper voor ons was al weggestuurd. Er stonden er nog 20 op de wachtlijst

om voor morgen een plek te krijgen,. Nadat de receptioniste onze auto had gezien (en foto's gemaakt)

mochten we net na de slagboom blijven staan als een soort toeristische attractie. Giga camping met een

paar honderd plaatsen waar heel veel mensen om onze auto liepen te fotograferen. Nou das 

lekker privé zeg om daar te slapen.

Een van de vakantiewerkers (student) die hebben we een beetje bewerkt. Je kunt ons zo toch niet als

attractie laten staan, als je ons een mooie plek geeft mag je met ons meerijden met de truck over de

camping. 

Dus wij kregen alsnog een plek en morgen als er mensen vertrekken mogen we ergens anders gaan staan.

Ze hadden nog nooit zoiets bijzonders op hun camping gehad enz. enz. 

Net lekker aan zee gaan eten en morgen de oude stad van Split in.

De afwas gedaan in het toiletgebouw met weer mensen die ons aanspraken dat wij met dat bijzondere

voertuig reizen. 

Iedereen wat te vragen. 

Ik krijg best wel wat reacties per app maar kan helaas niet altijd reageren. Ook lukt het me tot nu toe

niet om foto's op het reisblog te zetten. Ik heb een eu abonnement en kan tot Turkije de verslagen via

mijn telefoon (hotspot) plaatsen en kan appen via mijn abonnement.

Foto's zijn ook te veel mb's om te laden via het abonnement. Het wifi verhaal is tot nu toe minimaal dus

ik kan grote bestanden zoals foto's niet laden.

Morgen de stad in.

SPLIT

14 september 2016 - Stobrec, Kroatië

Vanochtend hebben we eerst een nieuwe mooie plek gekregen op de camping.

Het is een grote en heel schone camping. Als je hier rondloopt zie je bijna alleen maar pensionado s en

witte plastic campers.

De ene camper is nog groter dan de andere. Werkelijk ongelooflijk en heel luxe. We vragen ons af waar

iedereen dat van betaald. We zien campers die wel 150.000,= euro kosten.

Het lijkt alsof de caravan uit is en tentjes zie je nauwelijks.

De witte golf neemt elk jaar groteskere vormen aan.

Vandaag met de bus naar Split geweest. Een mooie maar heel kleine historische oude stad. Er om heen is

het een grote stad maar ik bedoel het Romeinse gedeelte dat Unesco is beschermd. Die Romeinen konden

wel bouwen, mooie stadsmuur en gewelven. 

Ook cruiseschepen aan de kade waar wolken van Japannertjes vandaan kwamen met de overbekende

camera's en zelfs witte handschoentjes.

Het is in contrast met de communistisch tijd een toeristische kermis geworden, compleet met elektrische

riksja's.

De binnenstad ziet er best wel Italiaans uit. Kleine straatjes, moderne hippe eettentjes en veel Italiaans

ijs.

Net nog even over de boulevard gelopen bij de camping en op een terrasje een wijntje gedronken. Hier

in de plaats net buiten Split zie je de bevolking van hier die 's avonds boodschappen doet in de

supermarkt en mannen die op een terrasje een biertje pakken. Alle auto's zijn modellen van jaren terug,

maar dat mag de pret niet drukken.

DUBROVNIK

15 september 2016 - Dubrovnik, Kroatië

Vandaag van Split naar Dubrovnik gereisd. Ik zeg gereisd want dat is het echt met het apparaat waar we

mee onderweg zijn. Met de auto zou je er zo heen rijden maar met het bedienen van de Man en het

tempo waarin het gaat is het reizen.

Langs de kustweg slingerend van baai naar baai en dorp na dorp in een slakkengangetje van 40 a 50 km

per uur. Het is zo ontzettend mooi langs de kustweg en je kijkt overal zo ver vooruit omdat je zo hoog zit

in de camper. Wat ook nog zo bijzonder is, is dat je heel de dag allerlei geuren ruikt. De cipressen kan ik

bijna de hele dag ruiken dat is zo'n intensieve lucht.

Toen we net op weg waren zagen we een lifter langs de weg staan en zijn gestopt. Rob zei ik ben ook zo

vroeger naar Griekenland gelift dus waarom niet.

Gosee oftewel Jose was 32 en was een Spanjaard. Hij was net ontslagen in Londen op zijn werk en zo

teleurgesteld dat hij besloot om liftend naar Griekenland te gaan. Hij wilde die dag naar Dubrovnik en

wij ook.

Hij zei dat hij nog nooit zo' n geweldige ervaring en lift had gehad. Hij vond het top.

De hele dag met Jose rondgetoerd. Langs de kust bij Kroatië komt er een stukje Bosnië Herzegovina (BIH)

en dan weer Kroatië. Dus 2 keer een grens over. Wat doen we met de lifter?? Toen we hem oppikten heb

ik de achterdeur van de garage open gedaan en gezegd dat hij daar zijn rugzak kon plaatsen. Hij keek

een beetje vreemd maar deed het wel. Achteraf denk ik aan dat filmpje van de reclame waar die mensen

op het strand op zo' n banaan gaan zitten en achter zo'n bootje denken te hangen die hun het water in

trekt. Ze geven eerst hun waardevolle spullen aan de gasten van het motorbootje en dan scheurt het

bootje weg.

Had ik me niet gerealiseerd maar daarom zal jose wel een beetje vreemd hebben gekeken. Hij zag de

chauffeur niet. Ik stond hem achter de auto op te wachten en deed de auto open voor zijn rugzak. Maar

uiteindelijk was het wel gezellig met Gosee.

Bij de grensovergang gingen de douaniers de andere douaniers uit de hokjes halen om ons te komen

fotograferen. Het verkeer lag stil en alle auto's stonden te wachten want alle hokje s van de

grensovergangen waren dicht gegooid.

Komisch dus. Een paar uur later hetzelfde tafereel bij de pizzeria waar we gingen eten. De meesten

dachten eigenlijk dat Jose bij ons hoorde. Bij de grens vroegen ze naar ons paspoort maar van Jose niet.

De grens waar we werden gefotografeerd hoefde geen paspoort te zien. Allemaal vrolijke mensen.

Filmend en zwaaiend.

Bij de Italiaan werd ook het keukenpersoneel er bij gehaald en een meisje van een jaar of 16 vroeg met

grote ogen wat het voor iets was waar we mee reden.

Even daarna probeerde ze met Jose aan te pappen nadat ze begreep dat hij niet met ons mee at omdat

hij zijn eigen boterhammen bij had. (Low budget hiken)

Ze vroeg meteen of hij alleen reisde enz.

Uiteindelijk hebben we hem midden in Dubrovnik afgezet in de haven. Daar lagen giga cruiseschepen van

wel 6 etages hoog. Het was voor Rob vreselijk om daar te rijden tussen allemaal krioelende mensen die

overstaken zonder op te letten. Je ziet ze constant achter je bumper verdwijnen en weet niet waar ze

blijven.

Dat is dus zwaar rijden. Midden in de stad op een soort uitloper in zee is de stadscamping. We staan aan

de rand met utzicht op het water waar vanavond de cruiseschepen vertrokken om verder te varen. Dat is

de foto die ik geplaatst heb. Je zag de boten utvaren.

Morgen gaan we Dubrovnik in. Het schijnt een mooie oude stad te zijn maar wel heel duur en exclusief.

De camping in ieder geval ook want deze kost 45 euro per nacht. Dat hebben we nog nergens betaald.

Vandaag zijn we aan de stroopwafels en de Limburgse appel en perenstroop begonnen die we

meegenomen hadden voor Geert en Nicolette. Sorry vergeten toen we in Erdweg waren en we konden er

niet meer vanaf blijven. Die houden jullie tegoed.

DUBROVNIK

16 september 2016 - Dubrovnik, Kroatië

Vandaag Dubrovnik bezocht. Bewierookt en tig sterren volgens de reisgidsen. Het stadje en de ligging zijn

inderdaad prachtig. Het is prachtig gerestaureerd na de verwoesting in 1991. Echter er worden

vliegtuigladingen (luitjes met rolkoffers met vlieglabels) en scheepsladingen (ja, letterlijk van giga

cruiseschepen !) met toeristen gelost. Nu buiten het seizoen is het nog filelopen (geregeld met bordjes)

met en door wolken chinezen (waar komen die gasten in godsnaam vandaan ?) met selfiesticks. Aan het

stadje zelf is niets meer authentiek, het bestaat louter alleen nog maar uit juweliers, te dure truttige

modewinkeltjes, restaurantjes en alle pleinen zijn voor 100% volgeplempt met terrasjes, zodat de

pleinen niet meer zichtbaar zijn. Kortom als je het stadje nu bezoekt ben je dertig jaar te laat. De

camping hier heeft een monopoliepositie en kan het zich daarom veroorloven behoorlijk knudde en veel

te duur te zijn. Morgenochtend vertrekken naar Montenegro en wellicht Albanië, terug naar de

authentieke bevolking.

RESTAURANT EN

CAMPING SASHI

17 september 2016

Vandaag de Kroatische grens over en naar Montenegro. 

Het is een ruig land. Het ziet er meer uit als het oude Joegoslavië.

De hele dag getoerd en ook nog een stuk van de route afgesneden via een B-weg. Dat was heftig want het

was een heel smalle weg langs kleine dorpjes met veel steile weggetjes.

De grens langs en hadden vandaag Albanië in willen rijden maar uiteindelijk toch voor de grens gestopt

en een camping aan een klein meertje gevonden.

We reden een landweggetje in en dachten op een gegeven moment dit komt helemaal nergens uit. Een

verroeste poort bij een restaurant en ja dat was de camping.

Drie voetbalvelden groot aan een meer met 2 goals op het strakke gras. Een meer met bijzondere vogels

zegt de bradt gids.

Komisch

Of er plek was? Ja dus. Er was helemaal niemand en we zijn de enige gasten. In de hoek een plastic zeil

met daarachter een wc pot en een tuinslang. Dat was ons privé toiletgebouw en douche.

Wel een verademing na Dubrovnik. Alleen op het voetbalveld met strak gemaaid gras voor 10 euro. 

Heerlijk. Rob is erg moe na zo'n dagetappe. Op de factuur in Dubrovnik stond Rob Rusten, nou voorlopig

niet dus.

Ik heb niet meer gereden sinds Duitsland. Helaas ben ik de navigator. Ik mag wel maar durf niet. In

Duitsland ging het niet goed met de versnelling. Als je niet in de goede versnelling zit is er niet meer te

schakelen in de bergen. Dat durf ik dus niet. Het is de hele dag bergje op en af en wil niet het risico

lopen dat het verkeerd gaat.

Wel jammer maar durf elke keer niet.

Het is te intensief rijden.

De reis is prachtig maar de afstanden langs slingerwegen is veel. Ik zei vandaag het lijkt net alsof we met

de brommer naar Turkije gaan. De camper is comfortabel, op wat kleine verbeteringen na. 

De sterke punten van ons voertuig zijn vooral nog steeds charmeren en diesel drinken. 

Wat dat charmeren betreft went het nog steeds niet dat we bij elk restaurant worden uitgezwaaid door

al het personeel inclusief de keuken nadat de nodige foto's zijn gemaakt. Zou het zo voelen als je

beroemd bent en altijd wordt aangeklampt.

Lijkt me niet prettig maar zoals Rob zegt: zij leven en eten ervan. WIJ NIET.

De mensen zijn wel beleefd en er wordt zo'n 10 keer per dag gevraagd of ze een foto mogen maken. We

vragen voor de gein standaard 25 euro. Maar tot nu toe niets gevangen anders hadden we gratis op reis

kunnen gaan. Elke douanier gaat ons fotograferen en wij mogen niet fotografen. 

We hebben het reisritme nog niet helemaal gevonden. 3 maanden lijkt onwijs lang als je start maar als ik

zie wat we op een hele dag doen dan is het niet veel. Om in Turkije te komen moeten we 3000 km

afleggen.

En omdat we geen snelwegen willen pakken zijn het veel meer kilometers.

Reizen is leuk maar ook kei vermoeiend. 

Het is hier heerlijk rustig na een dag onderweg maar we gaan toch morgen verder richting Albanië.

MEER VAN OHRID

19 september 2016 - Arnissa, Griekenland

Gister doorgereden van Montenegro naar Albanië. Montenegro is een mooi en ook nog redelijk ongerept

landschap. Lekker toerend met nog steeds mooi weer.

In de ochtend Albanië ingereden waar het inderdaad zoals verwacht heel arm is.

Alhoewel de diesel duurder is dan in Nederland. We waren even uitgegaan dat alles euro is maar dat is

niet zo. In Kroatië hadden we de Kuna, en ze zitten wel in de Europese Unie. 

In Montenegro deden ze gewoon mee met de euro dus daar was goed te rekenen met de euro prijs. Onze

truck drinkt namelijk nogal wat diesel en we kunnen 300 liter tanken dus het is wel de moeite om de

prijzen te vergelijken. Daar hebben we ook een veerpont genomen om een stukje af te snijden van de

kust.

Na Montenegro zijn we Albanië ingereden. We zijn richting Tirana gereden, en moesten de hele

hoofdstad door om naar het oosten af te buigen. Het waren over het algemeen erg slechte wegen. Of je

nou op de kaart een gele of een rode weg ziet., het maakt niet uit. Overal mensen op de weg, en overal

"werk in uitvoering" . Mensen staan op de zogenaamde autosnelweg door Tirana te praten en de weg

houdt ineens op om in een zandbult met viaduct te eindigen wat waarschijnlijk ooit iets gaat worden.

In Albanië hebben ze als munt de Leke. Had naar huis geappt of Anne wilde kijken wat die waard was

maar ik had geen internet dus geen antwoord gekregen. Heb een Eu abonnement genomen voor vertrek

maar daar doet Albanië effe niet aan mee. Maar goed ook als ik het daar zie want dat is toch nog wel een

heel groot verschil om bij de EU aan te sluiten. We wilde het weer weten voor de dieselprijs maar

uiteindelijk niet getankt.

Lang bezig geweest om een prachtige bergpas over te gaan om uiteindelijk aan het meer bij Ohrid uit te

komen.

Een vrouw stond ons heel vriendelijk op te wachten en zei dat we mochten kiezen waar we wilden staan

en dat er stroom was. Vervolgens zei ze "special car" en hoe laat we wilde eten. We snapten het niet

helemaal maar zeiden over een uurtje of zo. Oké, zei ze we will catch the fish and grilled it. Nou klonk

goed en was nog veel beter.

Er stonden Nederlanders met een landrover Froukje en Ron en ze hadden de landrover laten bouwen en

deden dit jaar Albanië met allemaal 4x4 routes.

Leuk stel en we hebben de bouw van de landrover met de handigheidjes bekeken en zei ze 's avonds bij

ons binnen gekeken over wat de mogelijkheden zijn.

Eerst eten bij de Albanese campingeigenaar. Slimme zakenvrouw om ons meteen te vragen voor het eten

we hadden nog helemaal niet bedacht wat we wilde.

Zij hadden daar een camping en op het stuk langs het meer stonden 25 restaurants waarvan er 1 van hun

was. De regering wilde naast het meer een grote weg bouwen om meer toerisme te krijgen en dus een

snellere verbinding naar de stad Pogradec. Omdat zij een camping en een restaurant hebben gaan ze in

de winter samen naar Italie om daar te verdienen om het rond te kunnen breien. Toen ze 2 jaar geleden

terug kwamen had de regering hun restaurant gesloopt om de weg aan te kunnen leggen.

Ze wachten nu al 2 jaar of ze weer een nieuw restaurant mogen bouwen en hebben voorlopig

tenten/afdaken gezet en daar onder een grill met een mobiele keuken. Leve het communisme.

Door het restaurant liep een stroompje water met een mini waterval met daarover netten. Ze klapten

het net weg vingen een forel, sloegen hem met een klap dood en meteen op de barbecue. Ze vroegen

wat we wilden drinken en ik wilde witte wijn en Rob bier. Kreeg zonder vragen een hele fles en Rob een

halve liter.

Het was voortreffelijk, wat een lekkere vis samen met salade en groenten. Had de dag ervoor kleffe

cevapcici gegeten in een strandrestaurant waar ik nog steeds spijt van had en de calorieën zwaar wogen.

Vanuit ons bed keken we vanochtend over het meer uit. Fantastisch.

Vandaag verder en tegen 11 uur de grens over van Albanie naar Macedonie. We kwamen vrijwel direct via

natuurpark Galicica in een mooi gebied terecht. Het is een park tussen de 2 grote meren die daar liggen

en waar de grens doorheen loopt.

Slingerend via een bergpas bijna de hele dag overgedaan om bij de grens van Griekenland te komen via

Bitola. Bij de Griekse grens wilde de douanier in onze truck van binnen kijken. Hij zei; Holland ?? . Ik zei

nog tegen Rob dan moet je Dijsselbloem zeggen zoals je vroeger Cruijff zei maar dat hebben we toch

maar niet gedaan. We wilde ze niet in het harnas jagen want de naam schijnt hier minder goed te liggen

dan Cruijff vroeger.

We kiezen ervoor om alle kleine weggetjes te nemen en daardoor hele dagen onderweg te zijn. Achteraf

was er even paniek toen de staatsgreep in Turkije plaatsvond en of we wel of niet naar Turkije konden,

maar in de landen waar we nu doorheen gereden zijn hadden we best 3 maanden kunnen doorbrengen.

We realiseren ons dat als we een paar weken in Turkije willen zijn dat we toch door moeten en het een

en ander over moeten slaan. 

Vanavond zijn we op een hele kleine maar mooie slingerweg in Edessa beland. 

Het werd donker en er was nergens een camping te vinden. In het dorpje naar een camping gevraagd. De

eerste begreep er helemaal niets van en toen bij de plaatselijke pomp gestopt. De man samen met zijn

maat wilde ons wel helpen. Het was zeer komisch want er kwam een man aangereden in een oude

verroeste pick up die wou tanken. Er werd wat tegen hem geroepen en hij werd zijn auto utgezet. De

man van de pomp met zijn maat gebaarde dat we hem moesten volgen.

Hij sjeesde door het dorp en eindigde aan de rand van het dorp aan het meer op een hele grrote

parkeerplaats waar we wel konden overnachten.

We staan hier dus helemaal privé met uitzicht over weer een mooi meer.

Zojuist gegeten en aan het bedenken of we vanuit Thessaloniki een van de 3 vingers gaan bezoeken of

naar de kloosters van Meteora gaan bekijken.

KALAMBAKA

20 september 2016 - Kastraki, Griekenland

Vanavond om een uur of 17.00 hier aangekomen. Morgen willen we de beroemde kloosters van Meteori

bezoeken die op een rotspunt liggen. Er zijn naar ik begrijp nog 6 kloosters te bezoeken omdat die nog

intact zijn. 

Vandaag gereden van het meer met vrije campingplaats naar dus het plaatsje Kalambaka. Het is zeer

toeristisch en er gaan veel culturele en religieuze reizen heen.

Vanochtend voor vertrek eerst een uur of 2 lopen klooien om de fietsen weer goed achterop te krijgen

want het systeem dat we hebben is waardeloos.

Emile, de vorige eigenaar, had iets gefabriceerd met haken aan een stang om achterop 5 fietsen mee te

kunnen nemen en zo te gaan ontspannen als een soort teambuilding. Dat project is een fiasco geworden

en daarom heeft hij de auto verkocht. De stang hebben we nog maar werkt dus niet op echte zware

wegen.

In Albanie heb je gaten langs de weg van wel 30 cm diep waar je inklatst en gaan de fietsen uit de haken

en hangen alleen nog in een kettingslot vast en wat touwen die we als nood hebben aangebracht.

Waardeloos dus. Rob heeft een hekel aan fietsen want dat is volgens hem alleen maar met een bezweet

voorhoofd naar je voorwiel staren Dus dat doet de zaak geen goed. Hij zegt; jij wou die ellende dingen

toch mee. Nou ik moet zeggen dat de bergen tot nu toe niet uitnodigen om effe ergens heen te fietsen.

Voorlopig zijn ze dus alleen maar tot last. Ik heb nog voorgesteld om ze aan iemand dan maar cadeau te

doen maar dat plan is nog even van de baan.

Vanochtend voor vertrek dus weer een nieuwe constructie gemaakt met katrolletjes en een blok van het

zeilen waar de fietsen aan zijn opgehesen. Ze zijn blijven hangen maar we moesten weer over een

spoorwegovergang en een gat in de weg zodat weer een en ander is afgebroken.

Duidelijk is in ieder geval dat slechte wegen veel vragen van de camper. Onze camper met inhoud en

kastjes blijft prima in model, alleen de fietsen dus niet.

Vandaag een heel stuk omgereden omdat we die kloosters wilden zien. Maar sinds lang hebben we

snelweg gereden en dus goed opgeschoten. De laatste 60 km was binnendoor met borden langs de weg

om te waarschuwen voor beren. Helaas geen gezien.

Er verrijzen hier snelwegen waar je bij staat. Zo te zien ( o.a. borden langs de weg) wordt veel van de

Europese subsidies in het wegennet gestoken. We hebben de nieuwste zeer nauwkeurige atlas gekocht en

online navigatie gedownload maar een groot deel van de snelwegen staan er niet op.

Omdat ik de navigatie moet doen (en daar niet zo goed in ben) levert dat nogal eens wat problemen op.

Vanavond in Kalambaka aangekomen en nadat we 2 gesloten campings aantroffen maar naar de VVV in

het stadje gegaan. De VVV was helaas ook in de verbouwing en daarom hadden de buren (een heel ander

kantoor) wel de folders voor toeristen waar de kloosters op stonden. Verder wisten ze van niets.

Uiteindelijk op de plattegrond een camping gevonden. Mooi met bomen onder aan de rotsformaties. 

Echter er stonden overal geblokkeerde pionnen waar nog mensen moesten aankomen. "De groepsleider "

sprak ons aan in het Duits om te zeggen dat het een georganiseerde reis was van Nederlandse campers en

dat er een aantal nog moesten arriveren.

Wij in het Duits terug dat die van ons er toch niet tussen paste en dat we wel ergens anders een plek

zochten.

Het waren de taferelen van " we zijn er bijna". Over het pad hobbelend met een pannetje en een fles

wijn. Allemaal en witte camper en in een groepje bij elkaar.

Zojuist in het restaurant lekker wezen eten. Althans toen we aankwamen was het goed om te doen en er

brandde een grote barbecue waar het vlees op werd geroosterd.

Net nadat we besteld hadden kwamen al de Nederlanders kwebbelend, en heel informeel naar elkaar,

het restaurant binnenschuiven. Iedereen wilde bij en naast elkaar zitten. Nel riep naar Piet en Jan zei

tegen Annie komt er ook bij. 

Allemaal tafels aan elkaar geschoven. Er werd zelfs een 4 persoons tafeltje over ons hoofd en onze tafel

doorgegeven. Gezellie toch he Piet.

Jeetje. Daar willen we toch echt niet bij horen.

Het werd meten een chaos in het restaurant en ze dachten dat wij bij de club hoorde maar als enige

apart wilde zitten. Af en toe kregen we van de plaatselijke garagehouder, die was komen helpen en geen

woord Engels sprak, wat op onze tafel geschoven. Elke keer zeiden we dat we het niet hadden besteld

maar wat anders wilde.

Goed hopeloos en uiteindelijk wel met een voldaan gevoel naar ons mobiele huis vertrokken.

Het is toch heel apart om zo met je hele hebben en houwen onderweg te zijn.

Rob ligt te snurken en ik maak mijn verslag voordat ik een boek ga pakken.

Morgen dus Meteora.

METEORA EN HET

STRAND

22 september 2016 - Agios Georgios, Griekenland

In de ochtend van de camping op Kalambaka vertrokken om de kloosters te bezoeken.

Op deze camping met Piet en Nel hadden we Duitse buren met een FiFFi , oftewel zo'n hondje dat eruit

ziet als een dweil zonder stok. Ja zo een.

We weten dat Duitsers graag hun terrein afbakenen met allerlei, met dit was wel het toppunt. Meteen

nadat wij onschuldig ons campertje hadden geplaatst kwam er een hele rol gaas van 60 cm hoog

tevoorschijn. Jawel aan de caravan werd geen voortent opgezet maar een volledig buitenhok voor Fiffi.

Of het was omdat ze bang waren dat Fiffi als glijmiddel tussen onze banden zou verdwijnen. Ze waren in

ieder geval not amused.

De kloosters bezocht en die waren werkelijk spectaculair. Vooral de ligging vanaf een afstand. Op een

puntje van een rots en dan zo'n hele constructie opgezet. Je moet maar op het idee komen om zo lekker

afgelegen te willen wonen. Behoorlijk eenzaam.

Overal waren kraantjes en takeltjes aangebracht omdat de monniken op die manier de bouwmaterialen

naar de rots brachten.

Het is onvoorstelbaar wat daar gemaakt is en met recht monnikenwerk. Van de 23 kloosters zijn er 6 nu

nog te bezoeken en gerestaureerd voor bezoek. Elke dag is er 1 gesloten en dus 5 te bezoeken.

Momenteel wonen de monniken en nonnen er weer in en er schijnt weer animo voor te zijn om er te

mogen wonen.

Er wordt wel hard gewerkt door allerlei bouwvakkers want je ziet dat de restauraties vooral van de

afgelopen tijd zijn. Het wordt wel mooi gedaan met authentieke materialen.

Bijzonder en er komen dan ook weer busladingen op af. Blijft dat onze auto veel wordt gefotografeerd

door allerlei mensen en ook bij de kloosters. Een vrouw vroeg of ze op de treeplank mocht staan zodat

haar man haar kon fotograferen. Iedereen vraagt toestemming en we vragen standaard om geld en dan

lacht iedereen maar betalen homaar. Wel jammer want dan hadden we onze diesel eruit gehad.

Als je overigens wil zien waar we allemaal geweest zijn en niet helemaal geloofd wat er op dit reisblog

staat dan kun je volgens ons willekeurig bij iemand naar de vakantiefoto's zoeken in alle doorgekomen

landen en dan staan wij erop. Met een gemiddelde van 60 keer per dag moet je ons kunnen vinden op

internet.

Na het rondje kloosters moesten we 's avonds een camping vinden en zagen aan het eind van de rondgang

een pension met daarbij het bordje campers.

Wij daarheen en daar was zo'n heel dikke man met een heel vuil hemd en een piepklein brommertje die

zei dat we op de parkeerplaats mochten staan en dat hij gek was op Johan Cruijf en Duitsland. We

hoefden niets te betalen maar moesten dan wel bij zijn moeder komen eten. Het eten op de camping

was namelijk catastrofaal. Zijn moeder kookte echt goed en voor 10 euro pp mochten we op zijn

parkeerplaats staan.

Hebben we maar gedaan. Binnen mochten we ook douchen voor 3 euro pp maar dat vonden we een

unieke gelegenheid om zelf ons geisertje aan te stoken en even te soppen.

Die ochtend vertrokken en eerst naar de Lidl. Tja de Lidl zie je echt overal en is toch handig voor de

voorraad. Lekkere Griekse wijn in een fles van echt 1,5 ltr waar ik nu van zit te genieten.

Toen we onze boodschappen aan het inladen waren kwam er een jong Nederlands stel naar ons toe, die

zeiden dat ze onze auto stonden te bewonderen en gewacht hadden tot wij terug van de boodschappen

waren.

Ze werkten beiden in de IT en woonden in Bulgarije en ja ward ze hadden van de zaak een A3 HAHA.

Ze hadden eerst samen in Londen gewerkt en nu samen voor 2 jaar in Bulgarije en waren nu samen op

vakantie in Griekenland. Zouden ook graag zoiets bouwen en vonden het te gek en wilde alles weten.

Uiteindelijk dus laat op pad.

Na ongeveer 20 km stond er naast de weg een man bij een bedrijf hout te laden op een "Mercedes

Langhauber". Die auto vind Rob echt heel prachtig. Die man was bosbouwer en de auto was van 1960 en

hij had er nog nooit problemen mee gehad. Dus over en weer kijken adressen uitwisselen en email voor

onderdelen en o.a. een lier, waarvan Rob wist dat die nog te koop was in Duitsland.

Nog later op pad en we willen echt een keer in Turkije komen.

Om Thessaloniki heen was een hele klus en we hebben vandaag echt mogen ervaren hoe de Grieken hun

inkomsten weer op peil brengen. Ze zijn overal snelwegen aan het bouwen en aan het reconstrueren. Ze

zetten eerst een tolpoortje en gaan dan aan de weg bouwen. We hebben vandaag op een kilometer of

120 een keer of 6 tol moeten betalen. Vaak wisten we echt niet waarvoor en waarom. Op een stuk

hebben we echt op een B-weg ongeveer 20 km gereden en dan gewoon zonder blikken of blozen een

tolpoortje en 6 euro betalen. Niet te geloven. En Rob bij elk tolpoortje " Dijsselbloem". Ze hebben bij elk

tolpoortje ook nog een stok om te meten hoe hoog we zijn en hoeveel we moeten betalen. Ja de Grieken

timmeren goed aan de weg.

Er staan zelfs borden in het land ,dat zeiden de Bulgaarse Nederlanders tegen ons, dat je overal om een

bonnetje moet vragen want anders hoef je geen, let wel 24 % BTW te betalen. We herinneren ons van het

nieuws de plaatjes waarin de Grieken met een bezemsteel rijden om de slagbomen bij de tolpoortjes

omhoog te doen.

Zo werkt dat dus. Hebben we maar niet gedaan.

Na Thessaloniki zijn we doorgereden tot aan de kust. 

Staan nu op een heel grote camping waar helemaal niemand is behalve een 24- uurs receptie en de

bewaking. We mochten gaan staan waar we wilden, en zijn doorgereden op het strand waar we nu

helemaal privé staan. Echt geweldig met de truck op het strand en alles verlaten om je heen.

O, ja nog vergeten dat we vandaag door de stad Larissa zijn gereden. Redelijke stad waar in het centrum

op een kruispunt het verkeer vastliep omdat er een varken losliep wat daar aan het snuffelen was. Ene

Kuus inne.

P.s Piet en Nel en alle anderen wij vinden jullie commentaren ook leuk en lezen die. Nog steeds geen

foto's vanwege geen wifi.

GRIEKENLAND/TURKIJE

24 september 2016 - Burhanlı Köyü, Turkije

Het plan was om vrijdag vanaf de camping waar we alleen stonden naar Turkije te gaan.

Op de camping die giga groot was en waar geen enkele tourist verbleef woonde wel wat oudere mensen.

Ze woonden in een zelf getimmerd hutje met zeilen en planken en touwen en vaten en alles wat er op

het strand nog meer te vinden is.

Op de camping was echt alles gaar en versleten. De mensen die er woonden waren met een plastic zakje

en een stok slakken aan het zoeken. 

Griekenland is gewoon echt arm op het moment en dat zie je op zo'n plek ineens ten volle. Niet in

Meteora maar daar wel. Het is wel duidelijk hoe de Grieken hun kas aan het spekken zijn want we

hebben ons scheel aan de tol betaald. 

We rijden vaak laat weg. Voordat we op ons gemak gedoucht en ontbeten hebben is het vaak een uuur of

10 a 11. Ook die dag vertrokken we om 11 uur met het doel 

Turkije te halen.

Ik krijg veel reacties van mensen die zeggen dat we het op ons gemak moeten doen maar we willen graag

een lange tijd in Turkije zijn en komen erachter dat we heel langzaam zijn, geen punt overigens, en dat

het tourend een heel eind is.

We genieten overigens de hele dag omdat we veel cabrio rijden en overal kunnen rondkijken, maar ook

de geuren die je de hele dag meekrijgt. Overal oleanders die bloeien zelfs langs de autosnelweg. Ook

veel kruiden die in het wild groeien, zoals anijs.

Tegen de avond een uur of 5 zaten we nog een km of 30 voor de Turkse grens. Wij dubben wat doen we.

Als we doorrijden zijn we er maar als we uren bij de grens staan dan kunnen we dadelijk in het donker

een plek gaan zoeken om te overnachten. We besloten om te stoppen en aan iemand net voorbij

Alexanderpouli te vragen of er een camping was. Ja een km over 6 terug voor de stad maar je kon ook de

1ste weg rechts nemen en dan 1 km doorrijden dan stond je op het strand in een natuurgebied waar je

ook best mocht staan.

Dat was dus ook zo. Aan zee met voor ons een hele grote groep, wel een paar honderd, flamingo's die aan

het badderen waren. Fantastisch gewoon helemaal alleen. Eerst hout gaan sprokkelen zodat we voor het

donker de kampplek klaar hadden. Gekookt en het vuur ontstoken.

Ook nog een brok puimsteen gevonden waar ik de komende jaren mee vooruit kan. Dat is echt de vrije

natuuur, maar in Griekenland wordt het gedoogd dus het kan zijn dat je wordt weggestuurd. Ik vergat

nog dat Rob 's ochtends heel graag wil douchen in zijn zelf getimmerde bade zimmer dus dat ritueel

neemt ook de nodige tijd in beslag. Van de geiser aansteken tot het verkrijgen van het warme water op

de juiste plek. Gelukkig vannacht niet verjaagd en vanochtend op naar de Turkse grens.

Dat was echt een heel avontuur.

De Griekse grens waren we nogal eens voorbij. Toen een Turks hokje met een vriendelijk lachende man.

Daarna een stuk niemandsland met een bruggetje van 100 meter met allemaal militairen met wapens die

allemaal zwaaiden en duimen omhoog naar onze camper. Ze seinden elkaar volgens mij dat we eraan

kwamen.

Daarna hokje met vriendelijke man en de visum controle en stempels verzamelen. Vervolgens weer een

passage waar alle voertuigen werden gecontroleerd. Elke kofferbak moest open en om ons heen overal

bewapening en gebouwen met glas waar van alles achter gebeurt wat we misschien helemaal niet willen

weten.

De samenwerking en informatie-uitwisseling is tussen alle landen steeds beter want we zien regelmatig

bij een grens onze foto's op de computer verschijnen.

Het laatste hokje was ingewikkeld. Meer omdat iedereen gewoon nieuwsgierig was en binnen wilde kijken

en op de foto wilde met ons en de auto. 

De buitenboordmotor die we bij hadden voor ons rubber bootje was een probleem. Of we daar papieren

van hadden. Nee dus.

Nou wat over en weer gedoe zouden ze wel een document daarvoor maken. 

Uiteindelijk vonden ze dat toch te veel werk en nadat iedereen onderhand binnen was geweest mochten

we doorrijden. Zucht.

Wel moet ik zeggen dat iedereen vriendelijk en behulpzaam is.

Wat ons opviel is dat het er goed uitziet in Turkije. Het land gaat het economisch veel beter als bv.

Griekenland. Alle borden alleen al langs de weg zijn heel. Geen gaten geen afgebroken punten zodat je

net niet kunt zien waar je heen moet.

De wegen zijn redelijk goed en zonder tol. 

In Turkije wilden we eerst naar " Galipoli", de noordelijke Dardanellen waar het begin is gemaakt voor de

onafhankelijkheid van Australië van Engeland. Veel gevochten in 1916.

Maar eerst Turkse Lira pinnen. In het stadje was de bank gesloten want het was zaterdag. Bij voorkeur

pinnen wij niet als de bank gesloten is want als je pasje per ongeluk wordt ingeslikt dan heb je niet veel

meer. Maar we wisten ook niet wat de lira waard was dus hoeveel lira moet je dan pinnen?. Wel 10

jongeren aangesproken maar spraken allemaal geen Engels. Bij de pinautomaat stonden we te

overleggen, zegt een Turk tegen ons: waar kan ik jullie mee helpen en wat wil je weten. Wij zeer

verbaasd want het was vloeiend Nederlands. Had 30 jaar in Nederland gewerkt enz enz. Zijn vrouw zat in

de auto te wachten en die werd eruit gehaald en hiij wilde ons perse even het stadje mee in nemen en

de haven laten zien en het museum van Piri-reis (cartograaf).

Afijn wij onverwacht mee en werden ook nog getrakteerd wat we niet wilde. Moest want wij waren nu

gast in zijn land. Zijn vrouw werkte in Nederland en hj was afgekeurd en bleef nu in Turkije. 

Ik dacht als we toch het stadje ingaan met iemand die zowel Turks als Nederlands spreekt dan is dit mijn

kans om een Turkse simkaart te regelen en een extra micro sim voor meer geheugen op mijn telefoon.

We hebben een uur in de winkel gestaan met registratie van paspoort en een nieuwe simkaart. Heb

namelijk een EU abonnement en daar kan ik in Turkije niets mee.

Mijn nieuwe telefoon kan 2 sims naast elkaar hebben alleen is er iets mis gegaan nu en weet even nog

niet hoe ik dit moet oplossen.

Ik kan weer appen en op internet op mijn Turks mobiel nummer maar mijn Nederlandse 06 is geblokkeerd

omdat ze 3 keer de pincode van de nieuwe sim hebben ingevoerd en dat moest de code van mijn eigen

sim zijn. Inmiddels hadden ze samen mijn telefoon al op Turks gezet dus ik kon niet lezen wat er

gebeurde.

Allerlei berichten waar ik niets van begreep. Heb voorlopig even internet en kijk straks wel verder.

Intussen echt een aantal klanten gemist die een afspraak wilde maken. Nu ben ik dus echt niet

bereikbaar maar hoop dat Anne een oplossing kan vinden bij T-mobile voor mijn geblokkeerde sim kaart

en dus puk code ??

Uiteindelijk 20 km naar Gallipoli een soort van camping gevonden naast een restaurant/camping. Ze

hadden een echte tuinslang wat de douche van de camping bleek te zijn. Wel weer een schitterend

uitzicht op de Bosporus. Grote schepen die voorbij varen. Het is voor o.a. Rusland, en de Krim, via de

Zwarte Zee de enige toegang tot de Middellandse Zee en Atlantische Oceaan en dus een strategische

plek. Niet voor niets dat daar veel gevochten is want is dus een strategische plek. Vandaag zelf bij een

kazerne aangehouden/gewenkt dat we noesten stoppen voor een foto samen met hen. Veel militairen.

Op onze camping voor een nacht was ook een verlaten restaurant. De kok kwam ons voertuig bezichtigen.

Wij een beetje lezen om te zien wat er te doen is in de streek en uurtje later naar het restaurant. Wijzen

aan wat we willen eten in de vitrine en vervolgens gaat de kok aan de gang. Even later gaan er ruim 4

enorme televisies aan met voetbalbeelden. We zien Wesley Schneider verschijnen en het volume neemt

toe. Het restaurant vult zich met wel 80 Turken die komen eten en vooral voetbal kijken. Dus een stille

verlaten soort van camping met restaurant verandert in 10 minuten met tig auto's in een schreeuwend

oord.

Rob mist de TV best wel maar toen we elkaar niet meer konden verstaan vond hij het ook wel genoeg

geweest. Hij zou bijna TV gaan kijken maar heeft de herrie toch laten gaan om thuis in de camper in de

reisgidsen te verdiepen over het program van morgen.

GALIPOLI/DARDANELLEN

26 september 2016 - Pazarlı Köyü, Turkije

Gisteren en vandaag door het schiereiland De Dardanellen getrokken. We hebben het eiland van alle

kanten doorkruist.

Gisteren begonnen met het museum op het eiland waar verteld werd hoe Turkije " kwam ,zag en

overwon".

In 1915 hebben de Engelsen met de Fransen gepoogd het schiereiland binnen te komen om zodoende

onder andere de Bosphorus lam te leggen en Istanbul te bereiken. Met hulp van heel veel

NieuwZeelanders en Australiers, de Anzac genoemd. Zaten wel geïsoleerd van elkaar.

Het is allemaal jammerlijk mislukt en Turkije heeft ze verslagen en het is de Engelsen en Fransen

nauwelijks gelukt om weg te komen van de kust waar ze geland zijn.

Het is een kolossaal museum met heel veel overdaad en heroïek. Trompetgeschal alom over hoe goed,

dapper en geweldig de Turkse strijdkrachten zijn. Zij zijn de heersers over de toegang tot de Zwarte Zee

en Azië. De geallieerden verslagen door de Turken.

We hebben een film gezien van een uur, waarvoor we om de 6 minuten van zaal moesten wisselen omdat

het decor anders en grootser was. Nou lekker ontspannen zeg. Ik nog denken, nou lekker doe maar een

museum met film dan kan ik effe bijkomen. Kwam er gesloopt en helemaal doof uit. De muziek was kei

en dan ook keihard, met commentaar dat probeerde boven het geweervuur, en kanonschoten uit te

komen. Staanplaatsen!!!!! En dan elke 6 minuten in het donker naar een andere zaal waar ze weer

nieuwe heldendaden lieten zien.

De bezoekers waren allemaal Turken en ze kwamen elke keer vragen uit welke land we kwamen, en

zeiden dat we welkom waren in hun land.

Daarna zijn we over het eiland gereden om wat bij te komen. Overal monumenten van gigantische

afmetingen, de een nog lelijker als de andere, pompeus, blokken beton van 100 meter hoog met daarop

de Turkse vlag. Die wappert op het hele eiland.

'S Avonds bij hotel Kum op de camping overnacht. Daar stond een stel Nederlanders (Turks en

Nederlandse nat.) En die waren met de camper. Om reiskilometers te besparen en rust te krijgen waren

ze gekomen met de ferry van Ancona naar Igoumenitsa. Hebben we samen wat gedronken bij hun en

gesproken over de overtocht mogelijkheden, ook hebben ze ons nog wat tips gegeven over campings in

het zuiden. Wel handig en wel even gezellig wat andere klets. De camping was niet veel soeps, en duur

en een chagrijnige receptionist, dus niet voor herhaling vatbaar. De eerste onvriendelijke Turk. We

wilden eerst een dag blijven om te wassen, maar de wasmachine bleek kapot. Dus geen enkele reden om

te blijven.

Vandaag hadden we het plan om naar het hotge potge museum te gaan en naar het zuidelijke puntje te

rijden om daar kasteel en uitzicht op de punt van het eiland te bekijken en daar na zwemmen.

Het museum was een verzameling oud ijzer. Vitrines met honderd verroeste kogels en even veel

granaten. Ook nog wat gevonden botten met kogels erin en een schedel waarin een kogel zat, met nog

haar erop. Beetje vies dus.

De eigenaar van het museum was een vrouw en haar vader had het opgericht. Toegang 1 lira dus 30 cent.

Dus weinig te mopperen als Hollander. Op onze auto hebben we op de bumper van die stokjes met

bovenop een witte bol. Kunnen we zien hoe breed de auto is en of je ergens tussen door kan. Nou wij

hadden aan de ene kant thuis de Nederlandse vlag gedaan. Daarnaast natuurlijk de tulpen op onze

camper, wat een goede actie van ons is want we merken dat de tulpen en vlag in de smaak vallen.

Bij het museum stond een Engels sprekende gids die zei tegen ons waar we na het museum naar toe

moesten. Onze dag werd ingevuld. Omdat hij Engels sprak vroegen we aan hem hoe we aan een Turks

vlaggetje konden komen voor op de auto. Dat was in 1 minuut geregeld, namelijk kregen we in het hotge

potge museum als aandenken een Turkse vlag en die hebben we nu voorop de auto op het andere stokje

zitten. Naderhand zagen we dat er nog een kleine 1000 vlaggen op het eiland zijn uitgedeeld voor elk

hotel, elke toren, elk standbeeld, elk kerkhof, elke heuvel en meestal ook nog bij de supermarkt.

Jammer dat ik de vlaggen niet al wapperend kan fotograferen want ziet er vast geinig uit.

De uitzichten vandaag waren grandioos en spectaculair. Het hele eiland is ongeveer een natuurpark met

overal kerkhoven, en de natuur ziet er ongerept uit. Als je de uitzichten, en kaap van het eiland in

Frankrijk zou hebben dan zou het volgebouwd zijn met villa's maar nu zaten overal mensen met de

familie tussen de bomen te picknicken.

Geen toerist te zien. Er mag niet gebouwd worden op het eiland. De punt van het eiland heet de

hellespont. De punt van Helles die overgezwommen werd door een Griekse held naar zijn geliefde. Toen

haar kaars uitwoei aan de overkant is ie verdronken. Het zal je maar gebeuren. 

De stranden zijn helaas niet voor zwemmers toegankelijk vanwege nog oorlogsresten, en uit respect voor

de gesneuvelden. Het zwemmen is er dus nog niet van gekomen.

We zijn tegen de avond weer op zoek gegaan naar de camping waar we de eerste avond stonden. Was

niet veel maar wel mooi uitzicht en we hadden een wasmachine gezien. Net voor de " camping" zagen we

een klein strandje waar een camper op stond. Bleken Tsjechen te zijn waar we geen woord van

verstonden. Konden alleen Russisch en wilde ons van alles vertellen over de reis die ze hadden gemaakt.

Kwam een kaart bij en natuurlijk sterke drank. We konden helemaal niets verstaan en we wilde dat

goedje niet drinken. Ze waren erg beledigd dus Rob toch maar een borrel genomen, en ik bleef verwoed

koken en deed of ik gek was.

De taalbarrière is dan toch lastig. Het enige wat we begrepen is dat ze nooit geld betaalde op een

camping en al 4 maanden onderweg waren. Ze waren allebei gigantisch dik en hij had ergens een

onderbroek zitten toen ze ons vertelde dat je gewoon kon slapen zonder te betalen. Bij haar kon je niet

echt zien waar een onderdeel begon en waar het eindigde. 

Nou het plan voor morgen is om met de ferry de dardanellen over te steken naar Cannakkale en dan naar

Troje te gaan. Ja van dat paard, maar het schijnt niet veel te zijn. We vinden dat we er gewoon niet

voorbij kunnen rijden. Daarna hopen we te kunnen gaan zwemmen want dat word tijd.

Het is wel heel apart om zolang met je hele hebben en houwen op pad te zijn.

AYVALIK EN ALIBEY

28 september 2016 - Namık Kemal Mahallesi, Turkije

We hebben ons plekje aan het strand weer gevonden, nadat we vanmiddag in een film terecht kwamen.

We waren van de grote weg afgebogen omdat zelfs wij dan te snel gaan om een mooi plekje te kunnen

scoren. De kust is heel erg volgebouwd van Troje richting Izmir. Een aaneenschakeling van hotels,

appartementen en restaurants. In Keremkoy van de hoofdweg afgegaan en daar zagen we aanvankelijk

een mooie plaats waar allemaal mensen stonden. Ook in nogal ouderwets uniform, vonden wij, met

geweren die net zo groot waren als het menneke zelf. Er stonden oude ingestorte fabrieksgebouwen , die

er mooi vervallen uitzagen. Leek wel een filmset. Vraag ik aan zo'n uit de tijd geklede turk of we op dat

strand mochten staan. Hij sprak geen Engels alleen " I can give you now information". Toen we verder

reden zagen we paarden en ruiters erop en ineens heel veel lampen. Toen we stopten om een foto te

maken mocht dat niet omdat het filmmateriaal was. Er stak een vrouw de weg over waar ze kwaad op

werden want die liep door het beeld.

Na de Dardanellen zjn we 's ochtends naar de ferry gereden van Ecebat om over te steken naar

Carnakkele. Nadat we de camper geparkeerd hadden en afgesloten werden we aangesproken door een

"official" dat de auto verder naar voren moest omdat het nog een uur duurde voor de pont vertrok. Auto

opengemaakt, sloten eraf weer gestart en ongelooflijk hij gaf aanwijzingen en ik schat dat we ongeveer

11 cm naar voren zijn gereden om de auto weer af te zetten. 

Uiteindelijk in Troje beland. Op het parkeerterrein werden we meteen aangeklampt door een man met

scootertje die zei dat het betaald parkeren was en dat hij een stukje terug een restaurant met camping

had waar we konden staan en dan te voet of per fiets naar Troje.

Dat was de truck om aan gasten te komen merkten we later. Wij met hem mee en daarop een kleine plek

geparkeerd met eerlijk gezegd prima voorzieningen, een schoon toilet, elektra en warm water in de

douche. Dat is op een camping hier een ongekende luxe, er is altijd wel een en ander mis of functioneert

niet.

De eigenaar vertelde ons later dat het een dramatisch seizoen was. Normaal had hij dagelijks gasten en

zijn pension met 4 kamers vol. Nu niet, af en toe een camper.

In 60 jaar dat hij het vak deed was het nog niet zo dramatisch geweest en hj had nu 80% minder omzet

dit jaar.

Wij op de fiets (laatste keer, want Rob gaat die pokkedingen er niet meer afhalen) naar Troje. Op de

fiets dus met de stalen ros ipv de andere ros zoals in andere tijden.

We waren al heftig gewaarschuwd in de reisgidsen en inderdaad het was een verzameling oude stenen

waar geen touw aan vast te knopen was en waar je een rijkelijke fantasie voor nodig hebt om er wat van

te maken.

Troje is een keer of 9 gebouwd vanaf 3000 v Chr, dwz dat je dus Troje 1 tot en met 9 hebt en alles is

door elkaar opgegraven en de stad is elke keer een beetje groter gebouwd. Het is allemaal op een

heuveltje van tja wat zal ik zeggen 150 bij 150 meter. Stelt dus niet veel voor. De opgravingen van de

verschillende steden zijn door elkaar gedaan en dan is er ook nog een Duitser ( die achteraf het een en

ander wordt verweten) Schliemann die dwars door de opgravingen een sleuf heeft gegraven van 17 meter

breed en 40 meter lang in 1870. Troje lag eerst aan zee op de strategische plek aan de overkant van de

Dardanellen waar we geweest zijn. Dus de toegang tot de Bosphorus, de Zwarte Zee en dus havens waar

het warm is.

We hebben Brad Pitt niet gezien.

Aan het eind van de stenen staat daar dan een groot nagebouwd houten paard en kun je met een Romein

op de foto. 

In dat paard kun je inklimmen en luikjes open doen zodat je een foto kan maken. Net op dat moment (er

was geen hond in Troje) werd er een bus Chinezen losgelaten.

Met heel veel selfie sticks en allemaal met dat paard op de foto. Rob naar binnen geklommen en ik heb

een foto gemaakt terwijl hij uit dat luikje keek. Heb geprobeerd om zoveel mogelijk chinezen heen te

fotograferen maar dat valt niet mee. Als ze er zijn, dan is het ook ten volle.

Het advies van de motelbaas was om in het zuiden naar de eilandjes te gaan waar we nu zijn.

Je hopt bij Ayvalik van het ene eiland naar het volgende via een brug en dijkje en komt dan in een

natuurgebied terecht. We staan nu op een eilandje op een strand met daarvoor nog een klein eilandje

met een vervallen fort erop.

Het waait hard en zelfs ons fort van 9 ton beweegt in de wind. Staan we hier, weer op een verlaten

strandje en gratis, terwijl de Turkse toerisme-industrie op zoek is naar inkomsten. Zelf een potje gekookt

en nog steeds koffie uit Nederland. De aanbiedingssticker van de Aldi zit nog op de gestoofde rundvlees

in pot.

We hebben net opgezocht dat het zwemstrand aan de andere kant van het eiland is dus dat gaan we

morgen even verkennen. We zijn toe aan wat zwemmen en relaxen voor we ons weer in de volgende

hoop stenen gaan storten. Er is echt te veel te zien hier.

PERGAMON

29 september 2016 - Kurtuluş Mahallesi, Turkije

Vannacht was het toch anders als verwacht. De duisternis valt op dit kleine paradijsje en dan is het

werkelijk stikdonker. 

En het waait heel hard. 

Voor je water en achter je een beetje glooiend landschap met wat lage bosjes. Er is nergens wat te zien

als heel in de verte aan land de lichtjes van de stad.

In het donker naar buiten met harde wind om te plassen en niet zien wat erom je heen gebeurt en

wetende dat er iemand of een beest 1 meter bij je vandaan kan staan voelt voor mij zeer onveilig.

Dus toen we eenmaal in onze gezellig hokje lagen kon ik dan ook niet slapen. Naast mij de vertrouwde

snurkende geluiden van Rob die uiteraard helemaal nergens last van had.

Na een tijdje zag ik licht onder de rolgordijntjes door en maakte Rob wakker. Er stonden 2 auto's een

meter of 50 van ons af en ze waren met licht onze kant op aan het schijnen. Was niet fijn, en we hebben

ons meteen aangekleed zodat we tot actie konden overgaan. Uiteindelijk met een sisser afgelopen en

vertrokken de auto's.

Tot nu toe merken we in Turkije helemaal niets van al de berichten die we in Nederland hoorden. Het is

rustig hier, iedereen vriendelijk en we hebben tot nu toe ook nog geen vluchteling gezien.

Wat we wel overal zien is afval. Alles wordt overal neer geflikkerd. Hoe mooi het ook is, er is geen meter

zonder plastic flessen of doppen of kleerhanger of schoenen of oude kleding of zelfs bankstellen die hier

in het wild groeien.

Na het ontbijt zijn we richting de westkust gegaan via een hobbel de knotswegje, zandpad met kuilen en

putten van wel een meter diep. Aan de andere kant was een min of meer strandje met een aantal

verlaten ingestorte gebouwen. Was ooit iets geweest, hotel?? Appartement?? Terwijl er in de wijde

omgeving helemaal niets is? Of door aardbeving vernield?? Alles lag vol asbest en ander afval. We zagen

een brommertje staan en even verderop 2 (dezelfde) badslippers, en realiseerden ons meteen dat dit

even geen afval was. Na een kwartiertje zagen we in het echt werkelijk fantastische kristalheldere water

een snorkel verschijnen. Even later kwam de man uit het water en hij had een Octopus gevangen. Zo

goed mogelijk probeerde hij ons uit te leggen dat dat zijn werk was en dat hj die verkocht aan

restaurants. De octopus woog ongeveer 2 kg en bracht 40 euro de kilo op, als we het goed hebben

begrepen. Dat is erg veel geld.

We hebben daar gezwommen en even in de zon gezeten naast het afval. Rob heeft nog wat boutjes en

moertjes verzameld en om een uur of 15.00 besloten om naar Pergamon oftewel Bergama te rijden. Stad

uit onder andere de Griekse oudheid met het grootse en steilste Amphitheater waar wel 10.000 mensen

in konden, het altaar van Zeus (dat naar Berlijn is verdwenen) en daar was de grootste bibliotheek van de

wereld (voornamelijk op perkament vandaar de naam van de stad en nadat Alexandrie de import van

papyrus naar Griekenland had verboden).

Ook was er het grootste ziekenhuis doordat de getalenteerde Asclepius (esculaap) daar de geneeskunst

beoefende en veel volgelingen had waaronder Hippocratus. Na ons idyllisch eiland staan we nu op een

vies en stoffig parkeerterrein in de beneden stad naast de Rode Basiliek, een van de zeven kerken van de

Apocalyps, en boven op de heuvel zien we de Acropolis staan.

Geen fijne plek om te overnachten maar er is geen camping in de buurt. Op het parkeerterrein liggen

overigens her en der nog wat losse zuiltjes. De stad is vergeven van de archeologische vondsten. Wat

zwerfhonden die in het afval snuffelen en een dronken Griek naast ons op het parkeerterrein die in de

auto zijn tanden staat te poetsen. Wil denk ik de 'Turkse politie de indruk geven dat er niets aan de hand

is. 

Van de kinderen begrepen dat het vanavond voetbal is Fenerbahce tegen Feijenoord. De turken zijn gek

op voetbal dus het zou een onrustige nacht kunnen worden op het parkeerterrein.

Zo meteen nog even het stadje in om een kebabje te scoren.

In de stad hier om de hoek van het parkeerterrein is een oude, 500 jaar, Haman. Voordat we ons onder

andere door het door de Duitsers gestolen altaar van Zeus gaan worstelen gaan we eerst even beiden

naar de Haman.

ZEYTINDAG 28 GRADEN

1 oktober 2016 - Yenişakran Belediyesi, Turkije

Gisterochtend eerst allebei gescheiden naar de Haman geweest. Is wel apart om een privé behandeling te

krijgen omdat je de enige gast bent.

Na uitvoerig stoombad en met warm bronwater te zijn besprenkeld moesten we op een soort marmeren

tafel/slagersblok gaan liggen . Eerst werd je helemaal gescrubd zo stevig dat je het idee had dat je huid

werd afgepeld. Daarna maakten ze van een hele grote kussensloop een grote schuimende ballon waar je

mee werd ingezeept en gewassen. Je werd zo glad als een aal en ze konden en deden je dan ook met een

vinger pivoteren om je te laten draaien. Daarna een massage met krakende geluiden van botjes waarvan

je niet meer wist dat je ze had.

Fris en fruitig de berg op bij Pergamon om de Akropolis te bewonderen. We hadden begrepen dat er een

teleferique zou moeten zijn dus wij op pad. Na een steil weggetje kwamen we bij een hypermoderne

kabelbaan uit met cabines waar je met 8 man in kon. Kassa, loketjes met elektronische klaphekjes. We

kochten een enkeltje omdat we terug de berg af wilde lopen.

Zittend in de luxe stoellift zei Rob dat hij wel begreep wat Turkije met het geld had gedaan toen

Acropolis door de Unesco werd uitgeroepen tot werelderfgoed. We waren weer de enige toeristen.

Boven rondlopend was het mooi en goed om te zien hoe in die tijd al die bouwconstructies werden

gemaakt. Hoe het gewicht naar beneden werd gebracht zodat de berg niet steeds verder afkalverde. Het

amfitheater was indrukwekkend groot en steil. Zo steil dat ik van bovenaf niet naar beneden durfde te

lopen.

Tja zei Rob, ben toch blij dat ik thuis mijn riezen turken tv heb zodat ik niet elke avond die berg op moet

sjouwen om een voorstelling te zien.

Geert verontschuldigde zich voor de Duitsers maar ik moet wel even zeggen dat heel veel restauraties

ook worden gedaan door de financiële bijdrage van Duitsland. Ook bij Troje zag je een gigantische

overkapping bij een opgraving betaald door Daimler Benz en Siemens. Ook de DAI (deutsch

archeologische instituut) komen we bij elke opgraving tegen.

Bij het verhaal dat een Romeinse held de bibliotheek aan Cleopatra had geschonken zei Rob, dat die

Cleopatra toch wel heel wat speciaals moet hebben gehad want ze deed het met diversen en niet de

eerste de beste. Onder andere ook nog Ceasar.

Op vakantie met veel reisgidsen levert onderweg alle info.

Na de rondgang op de Akropolis begonnen we lopend aan de terugweg. Dat was een heel eind dus bij het

commentaar van wil jij hier in die zeikhitte waar het 30 graden in de schaduw is, 2 uur een berg gaan

aflopen terwijl er een stoeltjeslift is. Ik moet zeggen dat het op de Akropolis brandend heet was, geen

schaduw en mijn hersenen licht aan het koken gingen. Na heroverweging toch de stoeltjeslift.

Bij de stoeltjeslift werd ons niets gevraagd ( we hadden een enkeltje) en wij stapten onschuldig in en

vriendelijk lachend beneden uit. 

Van het geld dat we uitgespaard hebben is direct een ijsje gekocht zodat het geld alsnog de turkse

economie invloeide en wij ons niet schuldig hoeven te voelen.

Na het zien van al dat moois en de vuile parkeerplaats toen we terugkwamen besloten we toch te gaan

rijden zodat we niet daar hoefden te overnachten. 

Na een uurtje rijden geparkeerd op het strand in Zeytendag. Fantastisch. Met nauwelijks, ja echt, afval

op het strand. Mooie idyllische baai met wat kleine vissersbootjes. 

Gisteravond genoten van de sfeer en de ondergaande zon. Aan de baai is een dorpje met verschillende

bewoners die ons stuk voor stuk komen begroeten en zeggen dat we welcome zijn. Vanochtend werd er

zelfs zomaar een versgebakken brood gebracht. Wat een vriendelijkheid.

Besloten spontaan om dagje te blijven aan het strand om te zwemmen, lezen, blog te schrijven en voor

rob natuurlijk de kleine reparatie aan de koelbox en vooral weer bedenken en puzzelen hoe een en ander

anders moet. 

De ingenieur moet ook in zijn vakantie wat kunnen willie wortelen.

Foto volgt.

AKYAKA/GOKOVA

3 oktober 2016 - Akyaka Belediyesi, Turkije

Gisteravond aangekomen na een lange dag travellen in Akyaka. We willen naar de punt/ schiereiland

inrijden bij Marmaris omdat het daar redelijk ongerept is en schijnt volgens de gidsen heel mooi te zijn. 

We hebben de grote weg genomen om op te kunnen schieten. Het is grappig dat je op een soort van

snelweg rijdt dus met gescheiden rijbanen, aan weerskanten 3 banen, en dat daar dan ook gewoon een

tractor rijdt of een ander soort van langzaam voertuig. Deze wegen schieten wel op maar gaan ook vaak

dwars door steden heen met om de haverklap een stoplicht. En..... in de stad wordt de eerste en soms

ook nog de tweede baan gebruikt om te parkeren, even te gaan winkelen, of gewoon te picknicken naast

de weg. De turken parkeren overigens niet de auto maar laten de auto uitrijden, zetten de motor af en

waar ie dan stopt dat is het.

Vandaag kregen we de eerste politiecontrole. Gewoon, niets aan de hand, vriendelijk en we mochten na

de controle verder.

De laatste avond dat we op het strand hebben gestaan kwam er een Turkse familie naast ons staan

barbecueën. Ze hadden een auto vol spullen bij, grote theepot, roosters, spiesen met vlees een kleedje

om te bidden en water. 

De man kwam naar onze auto kijken en bracht een heel groot brood mee vol met kebab en geroosterde

aubergines. Heerlijk. Wat een gastvrijheid. We moesten natuurlijk ook de welbekende thee komen

drinken. Ze hadden 3 kinderen waarvan er 2 op de highschool zaten en een enkel woord Engels spraken.

Het was een moeizame conversatie maar hij deed zijn best met op zijn telefoon Google translate Turks

Nederlands. Moeizaam maar met goede bedoelingen.

Ondertussen was het halve dorp een voor een even komen kijken naar die rare snuiters op het strand met

die gekke pipowagen. Ook kwam de Turkse man die op de hoek woonde en in Engeland had gewerkt nog

even 2 broden brengen waarvoor we ook al niet mochten betalen. Tjeetje, je gaat je haast schuldig

voelen.

Eind van de dag wilden we niet al te laat op een camping aankomen omdat de wegen ronduit gevaarljk

zijn in het donker. Nou plan mislukt.

We waren op tijd maar er stond nergens een bord camping en de Lonely planet vermeldde niet waar die

was. In het Turks zijn we echt het hele stadje 3 keer door geweest met ook nog klem te komen zitten in

een smal winkelstraatje en we haast niet meer voor of achteruit konden. Iedereen ging zich er mee

bemoeien en we moesten achteruit terug door een smal straatje met allemaal kraampjes en nog steeds

niet wetend waar die camping was. Aan de politie (2 zeer jonge gastjes) zgn. Jandarme (oftewel Jan

Drama) gevraagd waar de camping was, maar zij verontschuldigden zich dat zij geen Engels spraken maar

probeerden met handen en voeten ut te leggen waar die was. Wat zijn de aanname-eisen voor de politie

hier? Uiteindelijk heeft een hoteleigenaar in zijn vijfendertig jaar oude aftandse Renault kilometers voor

ons uitgereden om de camping te vinden, een goeie gast. Afijn uiteindelijk camping gevonden, een

pracht plek in Mediterraan bos hoog op de rotsen met utzicht op zee en met volgens de eigenaar een zgn.

"Outdoor-douche", oftewel een kromme pijp buiten waar heeeel fris bronwater uitkomt. Staat op de

camping een Turks jong stel met hele oude Landrover die lang in NL gewoond hebben en terug naar

Turkije gegaan zijn, zij blijven hier en gaan niet niet meer terug naar NL om hele goede redenen. Zij

hebben ons op de kaart laten zien waar ontelbaar vele onbewoonde en verlaten baaien zijn waar je via

onverharde wegen komt en waar geen toerist (ook geen Turkse) komt, geen probleem voor onze 4x4

MAN.

MESUDIYE

5 oktober 2016 - Mesudiye Köyü, Turkije

Voordat we in Aykyaka aankwamen zijn we voor Mugla door de bergen gegaan en het zag eruit als een

soort van maanlandschap. Fascinerend hoog. Je keek vanaf 1000 meter hoogte in de peilloze diepte van

de zee. 

Vanochtend vanuit Akyaka vertrokken richting Marmaris. We zjn gestopt een km of 100 ten Westen van

Marmaris. Op het schiereiland willen we helemaal naar het westelijke puntje rijden omdat daar nog wat

van Apollo en Knidos te zien zou zijn. Ook is dit schiereiland vrijwel onbewoond en rij je zeker wel 80 km

met aan beide kanten de zee en vrijwel geen bewoning. Het dorpje waar we 2 dagen zijn geweest, daar

hebben we 1 dag van gebruikt om te klussen en te wassen. De tweede dag hebben we gerelaxt en

gezwommen. De zee was fantastisch groen maar er was geen strand. Je moest naar beneden lopen en

dan via een soort rotsplateau waar een zwemtrap aan gemaakt was voor reuzen te water gaan. Het was

dus meteen diep en je zag de visjes zwemmen. Op de camping zie je de hele dag honden rondzwerven.

Die zijn op zoek naar voedsel en ravotten en blaffen wat. 'S nachts hoor je ze vechten en de rangorde

bepalen. In Turkije zijn we nog een beetje aan het zoeken of en wanneer we een camping nemen en

wanneer in de vrije natuur gaan staan. Op een camping hebben we elektra en voelt het wat meer

beschut. Maar de voorzieningen zijn meestal naadje zoals geen warme douche en als er al een is dan is ie

vergeven van de insecten. Alles woont dan in die douche omdat het daar denk ik lekker vochtig is.

Op de camping hadden we een jong Turks stel getroffen die in Nederland hadden gewerkt. Ze hadden

vrienden in Den Bosch zoals ik al geschreven had.

Ze vonden ons " a very nice old hippies" ??? Echt waar, ik denk vanwege de tulpenstickers op de auto. Ja

die doen bijzonder goed hun werk merken we elke keer weer.

Naast dat de stickers hun werk doen hebben we nog nergens zoveel vredelievendheid en rust gemerkt als

nu in deze vakantie.

Ons ritme is nu wel een stuk rustiger als de heenreis waarbij we toch hadden dat we het land in wilden

en rond kijken.

Nadat we besloten hadden om naar het zuiden te gaan vanwege het goede weer (vandaag 35 graden)

genieten we daar dan ook heel erg van. We rijden al weken cabrio rond met vergezichten die te mooi

zijn om te beschrijven. Vandaag dus het schiereiland opgereden. Na Marmaris ga je meteen de bergen in.

Het is rotsachtig met hele steile wegen en dus voor Rob intensief rijden. Dat is dan ook onder andere de

reden dat we besloten hebben een stuk terug te gaan met de ferrie. Veel minder km en een paar dagen

rust. Voorheen kon je rechtstreeks met de ferrie vanuit Turkije naar Italie maar sinds de

vluchtelingencrisis zijn alle directe veerdiensten Turkije-Italie gestaakt. Je moet nu met een ferrie van

Turkije naar Griekenland hoppen en van daaruit verder.

Ons Monique zoekt het een en ander voor ons uit omdat we inderdaad nauwelijks over wifi beschikken en

dus is het handig als er aan het thuisfront wordt meegekeken.

De Zwarte Zee hebben we helemaal losgelaten om te bezoeken want het is te ver en dan hebben we

nauwelijks rust. Op elke plek krijgen we wel weer info van mensen over waar het heel mooi en rustig.

Rob heeft net weer de kaart bestudeerd en de afstand naar Capadocie waar we heen willen is zeker 1200

km en dan door de bergen, wat dus niet opschiet. We gaan vaak rustig tuffend in zijn 2 of 3 naar boven.

We zoeken de natuurparken op en de rust. Vanavond staan we weer op een stil en mooi plekje aan het

strand. Een stukje verderop in de baai is een dorpje met het lijkt wel meer restaurants dan inwoners.

Daar zijn we zojuist gaan eten.

Het is wel triest om te zien dat er werkelijk geen enkele tourist is. Rijen tafels en stoelen en keukens die

lekker ruiken maar geen klant. 

Campers komen we zo ver ook niet meer tegen. Vandaag zijn we eerst naar een camping in Datca gaan

kijken omdat we daar wilde overnachten want er zouden goede voorzieningen zijn en wifi. Nou er was

helemaal niets. De camping was ter ziele. Alles zag er verlaten en verwaarloosd uit. Toen we omkeerde

sprak een jongen ons aan "William" een Engelsman. Hij woonde al 17 jaar in Dubai en hij had een

bedrijfje in outdoor in de woestijn met jeeps. Our car was amazing en hij wilde alles weten, en hij vroeg

of hij er ook zo een kon kopen. Is dus niet te koop en moet je zelf bouwen. We hebben zijn emailadres

en naam voor als wij nog eens daar de woestijn in trekken.

GUNLUKLU

7 oktober 2016 - Yanıklar Köyü, Turkije

Gisteren van ons (er is helemaal niets van ons bij) strand vertrokken naar Knidos. Dat is het puntje van

het schiereiland. De weg daarheen was via een enkel klein dorpje en duizelingwekkende hoogtes met een

vangrail van 60 cm hoog. Vrees dat we daar niet veel aan zullen hebben met onze truck van 9 ton.

Omdat we regelmatig 's ochtends zonder brood zitten besloten we in het eerste beste dorpje ( 5 huizen

aan de doorgaande weg) brood te kopen. Aan een vierkant tafeltje van 70x70 cm zaten 4 oude vrouwtjes

amandelen stuk te slaan met hamers en in zakjes te verpakken. Ze zaten tot hun enkels in de schillen en

keken met open mond wat er ging gebeuren. Het brood (ekmek) stond in een glazen vitrine en er stond

er nog 1. Rob sloeg meteen zijn slag en pakte het brood uit de kast. Toen ontstond er een enigszins

ongemakkelijke situatie want er stond een nog ouder vrouwtje wat blijkbaar kwam voor dat ene brood.

We hebben het brood afgestaan en hebben een fles water gekocht en zijn verder gereden naar Knidos.

In Knidos aangekomen was er een kleine parkeerplaats en een wachtpost waar we de entreekaartjes

moesten kopen. In het loketje was even niemand te zien want die zat er naast in een versleten

koekenpan op een brandertjes sardientjes te bakken. Mmmm heerlijk.

Je koopt een kaartje en dan moet je over een klein gravelpad naar de omheining waar dan ineens van die

driepotige elektronische toegangspoortjes zijn.

Tja wat zal ik van Knidos zeggen. Het punt waar de stad gelegen zou hebben is fantastisch. Een oud

haventje en aan de andere kant (50 meter verder) een gammel steigertje waar de huidige boten

aanmeren.

Je moet gewoon een rijkelijke fantasie hebben om alles te kunnen reconstrueren. Bij alles staat dat het

een soort van offer/tempel/altaar is geweest. In zo'n stadje waren toch ook gewoon winkels althans een

bakker en smederij of zoiets. De stenen, zuilen, vaak prachtig bewerkt liggen in groepen bij elkaar en

dat zou dan iets moeten zijn. Wat het in ieder geval is, is heel veel bewerkte stenen met daarop nog

krullen en de sporen van de steenhouwers die je nog overal ziet.

Tis allemaal wel heel veel werk geweest maar volgens Rob hadden ze toch geen zak te doen in die tijd.

Op de terugweg liepen we over dat grintpaadje en dan zie je nog her en der een verdwaald zuiltje de kop

opsteken, waar een kiepauto en de bevoorradingsvrachtwagen voor het enige restaurantje gewoon

overheen dendert. Dus geen geregistreerd stenen en in kaart hoe de stad weer opgebouwd moet worden,

maar gebruikt als bouwmateriaal.

Terug gereden via dezelfde route en ook via het winkeltje (waar we nog een ijsje hebben gekocht) omdat

we een heel mooi strandje hadden gezien om wild te kamperen. We wilden alleen nog effe de watertank

vullen zodat er in ieder geval gedoucht kan worden, de enige luxe die Rob echt op prijs stelt. Overal

onderweg zie je tappunten waar je water kunt tappen. Er past natuurlijk niet altijd een gardena

aansluiting op maar dat is ook wel veel gevraagd. In Pergamon hebben we zelf inmiddels nog een extra

slang gekocht van 5 meter om overal water te kunnen tanken. Dat is dus goed geregeld hier. De bevolking

heeft altijd wel ergens zo' n kraantje in de buurt.

We zijn echter zonder extra water op het mooie strandje beland. Er lag een stel te zonnen en wij

zwemmen en daarna eten koken. Tijdens het koken kwamen er ineens wespen naar binnen. Ik vroeg aan

Rob of hij de tafel en stoelen buiten klaar wilde zetten maar terwijl hij bezig was werd hij ook belaagd

door de wespen en zei dat we binnen moesten eten. Terwijl we aan het eten waren werd gewoon de hele

auto aangevallen. Ze zwermden om de horren heen en probeerde binnen te komen, het was een

regelrechte aanval en hadden dus geen zin om daar te blijven om te overnachten. Alles hebben we heel

snel ingepakt en vast gezet (dat moet op die hobbeldeknots wegen) en zijn gevlucht naar het strand waar

we de nacht ervoor ook hebben gestaan. Ook mooi.

Vanochtend vertrokken om het schiereiland af te komen, ruim 100 km, om via de zuidkust bij Fethiye uit

te komen. Daarvoor moesten we en heel eind de weg terug die we al genomen hadden toen we het

schiereiland op gingen.

Vandaag heb ik voor het eerst weer een poging ondernomen om te rijden. Het zijn zo'n steile wegen en

dan het schakelen met dubbel klutsen. De hele weg steil naar beneden de motorrem ipv de bedrijfsrem

gebruiken. Maar als je de kar niet in de versnelling krijgt en de motorrem gebruikt dan slaat de motor af

en heb je geen stuurbekrachtiging meer. Levensgevaarlijk en stort je zo een berg af. Ik weet dat dat niet

de bedoeling is maar ik zal er toch aan moeten geloven anders rijdt rob de hele vakantie en doe ik geen

enkele ervaring op. Bij Rob gaat het schakelen min of meer vlekkeloos.

Uiteindelijk toch gereden met het zweet in mijn handen en mijn rug met (gevraagd) commentaar van Rob

over wanneer en hoe te schakelen. Tussengas enz.

Halverwege een helling sloeg de motor af en stond ik stil en kreeg ik de truck niet meer voor of

achteruit. Lekker gênant met allemaal toeterende auto's en een bus achter me. 

In plaats van helpen begint Rob keihard te lachen en ik kreeg er geen beweging meer in. We hebben

geruild en Rob is weer gaan rijden.

Morgen ga ik een nieuwe poging wagen want ik moet mijn kilometers nog maken voor de ervaring.

Het is erg moeilijk om hier uiteindelijk een camping te vinden. Elke dag starten we op tijd maar voor we

het vinden duurt het lang. De mensen verstaan je niet en sturen je naar het strand of naar een hotel. 

Toen we vandaag bij een hotel aankwamen vonden ze de truck zo mooi dat ze vroegen wat een

overnachting in " ons rijdende hotel" kost. Wij lachen maar nog steeds geen camping. Een stukje verder

er toch 1 gevonden waar het lijkt of de meeste Turken semi permanent hier wonen. Ze hebben een

caravan met een voortent die lijkt op een poffertjeskraam. Ook staat daar een

wasmachine/koelkast/vaatwasser en natuurlijk niet te vergeten de Riezen TV, die Rob zo mist. Maar daar

hebben we vanavond wat op gevonden want als je in het donker met je klapstoeltje goed gaat zitten voor

zo'n poffertjeskraam kun je gewoon meekijken. Maakt niet uit voor rob , het beweegt en het is TV dus is

het goed. Vanavond aan de campingbaas in het Engels gevraagd of hij morgenochtend een brood heeft.

Hij zou volgens de mensen hier de specialist in Engels zijn, en dat vond-ie zelf ook. Hij snapte er geen

woord van en na veel aaaaah's en oooooh's kwam ie met een half afgekloven brood van hemzelf

aanzetten. Erg vriendelijk, maar toch niet helemaal de bedoeling. Kluif hem maar lekker zelf af beste

man. We hebben altijd nog onze noodvoorraad Wasa-crackers. Morgen zien we wel weer verder ............

SAKLIKENT GORGE

9 oktober 2016 - İstiklal Mahallesi, Turkije

Uiteindelijk toch een dagje gebleven op de camping met allemaal vaste bewoners. De camping was aan

zee met goede voorzieningen en een winkeltje. Er zou ook wifi zijn maar helaas was dat zo slecht dat we

beiden niet ingelogd kwamen.

Ik moest wifi hebben om enkele zaken te regelen.

We verbazen ons elke keer weer over de vriendelijkheid en de goede sfeer in het land. Er is niets te

merken dat er politieke onrust zou zijn. Het gewone leventje gaat zijn gangetje en het komt heel af en

toe voor dat een Turk, Duits,Engels of Nederlands spreekt. In kleine dorpjes en de stad is het moeilijk

want daar word echt geen woord buiten de deur gesproken.

Op de camping stond een Duitse Turk tegenover ons met een volkswagenbusje, met vrouw en kind. Na

even gekletst te hebben begrepen we dat hij 48 was en met pensioen! !!!! Hij zei hard genoeg gewerkt te

hebben. In Duitsland had hij 2 banen gehad en daar kreeg hij met 67 pensioen maar in Turkije werd nu al

zijn pensioen uitgekeerd. Hij was daarom veel op vakantie. Rob heeft in zijn bus gekeken en hij sliep half

zittend op de voorstoel en zijn vrouw met kind achterin. Buiten moest alles gebeuren want er was geen

enkele ruimte en voorziening binnen. Nou dat is echte armoe en zo willen we toch niet met pensioen.

Dan nog maar effe doorwerken/sappelen.

Die ochtend eerst de indeling van onze "garage", ruimte onder het bed 2.20x1.40x0.80 cm opnieuw

ingedeeld. We hebben een rubberboot met buitenboordmotor bij maar die is zo ver weggestopt dat we

deze haast niet kunnen gebruiken. Die zit namelijk achter de halve deur waar de fietsen op zitten,

pokkedingen nog steeds volgens Rob, en daar kunnen we slecht bij.

De achterkant moet veranderen maar weten nog niet precies hoe. Dat is het voordeel als je zo lang

weggaat dan merk je langzaam aan wat handig is en wat niet. 

's- middags gezwommen, in het heerlijke baaitje. Er zijn enkele Turkse mensen op de camping maar geen

toeristen. We hebben 2 dagen geleden een camper gezien als tegenligger maar komen geen toerist

tegen.

Na het zwemmen stonden we naast de camper en zagen op de weg boven de landrover rijden die we het

vorige weekend op de camping hadden gezien. Jong stel die in Mugla woonden en in het weekend vaak

gingen crossen op off the road paden en kamperen. Hij had in Nederland gewerkt en zij in Duitsland. Een

uurtje later stonden ze ineens naast ons en begroeten ons met zoenen alsof we dikke familie waren. Ze

waren een baaitje verder waar 3 dagen een soort headbang feest was, met 23 uur harde muziek en dan

uurtje slapen en veel drinken. Omdat ze ons van die hippies vonden (vanwege de stickers met tulpen op

de auto) vroegen ze of we ook kwamen, dat zou wel gezellig zijn. Dat vonden wij niet maar wenste ze

veel plezier. 

Vanochtend vertrokken richting Fethije waar onder andere Lycische graven te zien zijn, als je het affiche

ziet dan herken je het wel. Was mooi om van buiten te zien. Ingehouwen in de rotswand. Ook was er nog

een kruisvaarderkasteel op een rots. Daar was helemaal niets van over. Nog wat resten van een toren en

muur. Er was ook geen toegang dus je moest zelf een weg zoeken via de rotsen naar boven. Werkelijk

helemaal bezaaid met vuilnis, gebruikt als stortplaats. Van bovenaf heb je wel een prachtig gezicht over

de baai en de stad met in de haven gigantische kapitale jachten. Mooie stad aan de zogenaamde

turquoise kust.

Via Fethije wilden we naar de Sakliklent kloof. Daar zitten we nu op het terras op een soort ligbanken

met wifi. Recht tegenover de kloof met heel veel activiteiten en het geluid van het snelstromende water.

In de rivier hebben ze vlonders van 3 bij 3 meter met banken erop waar je dus op je eigen privé terras

kunt zitten/hangen .

Morgen gaan we de kloof in wandelen en ws raften.

We hadden ons overigens net op de kleine camping als enige gast geïnstalleerd toen we achter onze

camper allerlei geluiden hoorden. Op de camping waren allerlei boomhutten en plateaus gemaakt.

Bleek dat ze onder een tokkelbaan stonden en dat ze hun voeten moesten optillen om onze zonnepanelen

niet in vlucht mee te nemen. Zucht. Verhuisd en andere plek gezocht.

HET OLYMPISCH VUUR

11 oktober 2016 - Ulupınar Köyü, Turkije

Aan het eind van de dag aangekomen bij de berg Olympus waar aan de andere kant een vuur brandt dat

al tienduizenden jaren aan is. 

Een natuurverschijnsel dat we vanaf het strand in het donker kunnen zien waar we nu staan.

Morgenvroeg gaan we een stuk de berg oplopen om de vlam in het echt te aanschouwen. Dit is toch

Turkije ?? Olympus en een vlam ?? Hebben de Grieken erg veel naar zich toe gerekend of was het allemaal

hier. 

Veel eilanden voor de kust zijn Grieks dus het lijkt erop dat de Turken de Gieken hebben teruggedrongen

en dat ze tot aan de kustlijn het land weer hebben teruggenomen. Elke keer weer denken we dat iets

Grieks is in onze gedachten en dan is het dus Turks. Vanavond kwamen we na de bergafdaling in een

grote hippie commune terecht in het dal bij de berg Olympus dus. De weg is een lus waarvan ongeveer

2km langs het strand loopt. De route is ook een deel van de wandelroute " the Lycian Way" .

We kwamen op het strand in de baai waar in een hoek wat koepeltentjes staan van wandelaars. Op het

droge naast ons staat een "kapitein roodbaard van het zand", zijn boot staat al even op het droge en daar

woont hij nu. Hij gebaarde meteen dat we naast hem moesten komen te staan op het strand.

Hebben we gedaan. Ook een groepje vissers kwam van zijn "kwekerij op het water" naar ons toe met

eveneens gebarend dat we op het strand moesten blijven staan. Ze waren met een man of 5 en bier aan

het drinken. Aanvankelijk zaten er maar 2 ( de rest was bier halen op brommertjes) en ze zagen Rob een

biertje nemen en vroegen waar hij die had gekocht. We hebben ze er ieder 1 gegeven ( klein flesje en

lauw want we hadden niet meer gekoeld staan). Nadat de voorraad met brommertjes werd aangevuld

kreeg Rob van hun een koude Efeze (bier) terug. Tot het donker werd zijn we aan het strand gebleven en

de vissers ook.

Nog wat gepraat met een van hun die in dutsland had gewerkt en ons probeerde uit te leggen wat we nog

allemaal moesten zien. Het is echt teveel om te zien in die paar weken dat we hier zijn.

Gisteren zijn we de Saklikent kloof ingelopen. Een prachtige kloof met in het begin mooie watervallen. Er

werd gewaarschuwd dat je waterschoenen aan moest en er werden helmen verhuurd. Nou de enige losse

rotsblokken die ik heb gezien waren minimaal een kg of 1000 en dan gaat die helm echt niet helpen.

Het was wel een spectaculaire kloof, lopend door het water dat door de kloof liep ging je soms tot

ongeveer kniediepte door het water. Ijskoud water in een kloof die steeds smaller werd en meer

klimmen. Na een km of 2 kwam je bij een plateau waar we het idee kregen dat het dieper zou worden.

De stroom door de kloof bestond uit groene modder dus je kon niet zien of het wel of niet diep was. Ik

ben op het plateau gebleven met de rugzak en rob heeft zijn t-shirt en korte broek uitgedaan om te

kijken hoe ver hij kon komen. Nou het werd dus echt diep en tot aan zijn kin in het stomende water is hij

verder gegaan. Teruggekomen na een half uur was er aan het einde een soort grot ( het werd steeds

donkerder in de kloof) met daarin een mooie waterval. 

Samen teruglopend was het wel komisch om te zien of sommige mensen het wel zouden halen in de

kloof. Je zag in het begin vrouwen op mooie sandalen of mannen stoer kijkend met teenslippers. Keken

we elkaar aan van " nou die gaan niet ver komen'. 

Terug op de echt mooie camping was het voor ons genieten met wifi. Rondkijken op marktplaats en ebay

en geregeld wat we moesten doen. 

Het was een leuke campingbaas die ook goed Engels sprak dus dat maakte dat je een gesprek kon voeren

over Turkije en hoe het ging. In de rivier die naast de camping stroomde van het water dat uit de kloof

kwam waren de terrassen gebouwd.

Er waren daar overal bassins met snelstromend water dus forellen die we dan ook hebben gegeten. Het

was een camping met outdoorfaciliteiten en toch wel lekker een keer een spic en span toiletgebouw met

schone warme douches.

Vanochtend toen we vertrokken werd Rob omhelsd door de campingbaas, waar we diverse keren een

praatje mee hebben gemaakt. Enthousiasme dat wij niet kennen.

Via kleine dorpjes naar de hoofdweg om via Lethoon ( oude weg) via Kalkan, Kas, Demre, bijgenaamd

Myra ( van de bisschop Myra, en er was een soort van sinterklaasmuseum) , naar Olympus gereden. De

kustweg was erg mooi en had veel weg van Kroatië. Steile bergen en mooie baaitjes aan de rotsen. We

realiseren ons dat we het een en ander overslaan maar kunnen gewoon niet alles zien. 

Onderweg hebben we bij een oud baasje langs de weg een broodje gegeten. We zagen een soort

schoorsteen uit een bakkie komen en zijn gestopt. Het was zoals rob zou zeggen een aan elkaar

gebroddeld zooitje. Een zelfgetimmerde aanhangwagen met een oventje erin gebouwd met zelf gebogen

platen en daarvoor een helemaal versleten vaalblauwe auto wat een kruising was tussen een Skoda en

een renault die op de vrije markt nog ongeveer 15 euro zou opbrengen ( waarschijnlijk het gewicht van

de accu).

De man was ontzettend aardig en liet ons foto's zien van zijn ws dochter en kleinkind in Nederland.

Helaas stokt het gesprek meteen om dat hij ook geen enkel ander woord als Turks verstaat.

100 KM LELIJKHEID

13 oktober 2016 - Demirören Köyü, Turkije

Vanochtend hebben we de berg beklommen waarop het Olympisch vuur nog altijd brand. Op het strand

waar we sliepen was het ochtends al vroeg een drukte van vissers en plaatselijke bevolking voor een

ochtend duik. Op de parkeerplaats beneden aan de berg hielden ze kippen en verder was er geen kip te

zien.

Onderweg kwamen we een oudere Duitse dame tegen met stok die het een zware klim vond. Ze vertelde

ons dat de jongeren beneden een ei kochten en dat ei dan boven in een pannetje op de vlam bakte. Was

een traditie vandaar de kippen bij Olympus. Boven aangekomen waren er diverse vlammen die spontaan

uit de rotsen branden. Heel apart. Op de top rook het heel erg naar gas. Het is dus brandbaar gas dat

spontaan uit rotsspleten tevoorschijn komt en al duizenden jaren brandt. Rob heeft symbolisch een

fakkel aangestoken als fanatieke sporter.

Bij die vlammen op de berg Olympus vlak bij het ruinestadje Olympos lagen overal in stukken verspreid

zuilen met Griekse inscripties. De visser gisteren op het strand die woonde vlakbij in Sparta. Hebben de

Grieken aan geschiedvervalsing gedaan?

De dag ervoor hebben we de hele dag langs de turkoois kust gereden van baaitjes, rotsen en prachtige

strandjes en uitzichtpunten.

Als we zien dat de diesel niet zo duur is geprijsd (gemiddeld 1.25 in euro's dus heel duur in vergelijking

met Nederland) dan gooien we er 100 liter bij. Toen we die middag gingen tanken liep bet hele

tankstation uit. Eerst de 2 pompbediendes, toen kwam de baas in pak en daarna de chauffeur van de

tankwagen heel trots vertellen dat hij ook in een vrachtwagen reed. Ze kwamen heel dicht bij ons staan

en vroegen alles. Eerst natuurlijk de camper. Daarna hoe oud ze waren en hoe oud wij. Toen hoeveel

kinderen we hadden. Nou 3 dus. Dat was geweldig. Helemaal goed breed lachend met meer tandvlees

dan tanden. Ze vonden het een fantastisch gesprek met hulp van google translate. Ze wilden echt alles

van ons weten en vertelden zelf van alles in het Turks wat wij niet verstonden. Toen we weer voor de

Cay werden uitgenodigd zeiden we dat we toch echt verder moesten.

Diezelfde dag zeiden we tegen elkaar:" het lijkt wel of al de ambulances hier standaard met zwaailicht

rijden en de sirenes hebben aanstaan". Even later kwamen we bij een weg die ze aan het asfalteren

waren (dat is op heel veel plaatsen want de wegen worden hier in recordtempo aangelegd en verbreed)

en daar mochten er elke keer een auto of 10 door, en dan weer de andere kant. Nou daar stond dus

vrolijk stil in de file naar ons zwaaiend een ambulance met zwaailicht en sirene. Is wel lastig te

onderscheiden wanneer je echt benen moet maken.

Aan het einde van de dag zijn we bij de stad Manyvegat geëindigd bij een waterval. Entree betaald maar

het was een waterval van niets. Een stroompje van een meter of 10 breed dat 3 meter naar beneden viel.

Het was een attractie want er omheen werden gloednieuwe restaurants en paviljoens opgetrokken, en er

kwamen busladingen toeristen kijken. De kust vanaf Antalya is helemaal volgebouwd met hotels en

wanstaltige nepkastelen met plastic torentjes en superglijbanen. Vanaf al die hotels worden de toeristen

naar de watervallen en het oude stadje Side gebracht waar we vanochtend geweest zijn. 

Verhaal klopt wel maar de dagen niet omdat Olympus inmiddels gisteren is en toen heb ik het ene

gedeelte van het verhaal getypt en vandaag dus deel 2.

Tegenover de waterval was een benzinestation met een groot terrein erachter waar we hebben

overnacht. Een droomlocatie. Haha. Als je de deur 's avonds dichttrekt dan merk je niet waar je staat. 

Maar we hebben buiten gezeten om te genieten van alle onder andere jongeren die hun auto's kwamen

wassen en stofzuigen. Geweldig om te zien, de ene motor liep nog slechter als de andere met allemaal

harde boem boem muziek. In de avond kwam er een jongen met een goed uitziende zwarte auto. Daar

werd met een ontzettende kracht schuim opgeblazen. Even later zagen we hem beteuterd in zijn

kofferbak kijken, die waarschijnlijk ook vol schuim zat. Naast hem kwam een wit oud wrak te staan met

andere boem boem muziek en die gooide zijn muntjes in het apparaat om zijn auto schoon te spuiten. Er

gebeurde niets. Toen zijn tijd met water er bijna op zat kwamen ze erachter dat de zwarte schuimend

en wel op de slang geparkeerd was van de ander.

Daarna ging de zwarte het schuim eraf spuiten met een hogedrukspuit met zo'n kracht heb ik nog niet

gezien. Toen hij daar mee klaar was heeft ie geprobeerd zijn accu's leeg te starten maar kreeg hem niet

aan de praat. Wel sneu want wij hadden de slappe lach en hij wist niet wat te doen. Uiteindelijk heeft ie

de dealer gebeld in Istanbul die hem adviseerde er een paar liter diesel in te gooien. En jawel hoor, hij

startte weer. Het was een leuke avond met contacten met de medewerkers van het benzinestation en

het restaurant ernaast. De man van het restaurant sprak erg goed Duits en zei dat er voornamelijk Duitse

toeristen kwamen. Vriendelijke man die de camper wilde zien. We hebben bij hem gegeten en mochten

gedurende onze overnachting gebruik maken van zijn toilet en onze watertank vullen 's ochtends zodat

we weer vol op pad konden.

Uitgezwaaid door iedereen zijn we vertrokken naar Side. Mooie oude stad wat er van over is. Lange straat

met daarin een theater en een tempel en een restant van een hele grote fontein. Mooi om te zien maar

wel super toeristisch. Tussen alle Griekse en Turkse en Romeinse resten alleen maar winkeltjes met,

gucci, tassen, armbandjes, excursies en juweliers. Ziet er erg er niet erg bijbehorend uit. De combinatie

lijkt nergens op. Side is een soort Dubrovnik waar je 30 jaar te laat komt om het te bekijken. Klein

haventje met wat bootjes voor excursies. In side worden dus ook busladingen gedropt want 99% van wat

daar rondliep had een all inclusive bandje om. Dus we konden goed aan de kleur bandje zien welke

groepen bij elkaar hoorden.

Na een paar uur hadden we het wel gezien want we wilden die dag, vandaag dus eindigen bij Ananmur

waar een mooie camping zou zijn aan zee en een heel mooi kasteel waar heel veel films worden

opgenomen. 

Na Side tot een km of 20 na Alanya dus ,een kuststrook van wel 150 km was het echt gewoon ronduit

lelijk. Tussen al die giga hotels (er zijn er nog honderden in aanbouw) loopt de snelweg en je kunt dan

met een tunnel of brugje naar het strand. We begrijpen niet dat iemand in het lelijkste deel van Turkije

zijn vakantie wil doorbrengen. Nog nooit zoveel lelijkheid bij elkaar gezien en heeft weinig met het

echte Turkije te maken.

We staan inmiddels 30 km voor Anamur bij een strandje. Het begon donker te worden en de laatste 50

km die we hebben gereden was slingerend door de bergen die heel steil waren en die we soms kruipend

naar boven moesten. Met haarspeldbochten waar je 200 meter recht naar beneden keek. Dus

verstandiger om te stoppen en morgen verder. De gruwelijke kermis Antalya-Alanya hebben we gelukkig

weer achter ons liggen. Weer terug in het echte Turkije.

ANAMUR

15 oktober 2016 - İskele Mahallesi, Turkije

Gisterochtend op pad om het kasteel van Marmur te bezichtigen. De laatste 30 km was achteraf goed om

te doen geweest omdat het een nieuwe weg was en de moeilijkste etappes waren gladgestreken. Net

vertrokken kwamen we in een spik splinter nieuwe tunnel terecht. Daar werden we luid toeterend met

allerlei sirene geluiden ingehaald door een vrachtauto met een kapotte auto er achterop. In de kapotte

auto zaten vier mensen en in de cabine van de vrachtauto ook een stuk of vier. Heel komisch. Ze hadden

ook nog een omroepinstallatie in de auto en daarmee riepen ze keihard naar ons "good morning". Rob ook

toeteren en dat allemaal in een tunnel met echo echo en onze motor. Wat een lawaai zeg en komisch

een echt gekkenhuis.

De stranden waar we langs reden zijn de schildpadstranden en er komen 4 verschillende soorten voor. Op

de stranden leggen de zeeschildpadden in kuilen van zo'n 40 cm diep heel veel eieren van april tot en

met augustus. 60 dagen later komen deze uit dus tot en met oktober ongeveer.

Het grappige is dat op het moment dat in het ei het geslacht wordt bepaald dat dat afhangt van de

temperatuur op dat moment. Onder de 30 graden wordt het een mannetje en boven de 30 graden een

vrouwtje. En inderdaad als het precies 30 graden is dan worden beiden geboren.

Deze eieren komen 's nachts uit en dan is het recht uit het ei in colonnes de zee in. Het is dan ook

verboden om 's nachts op de stranden hier te komen.

Al vroeg in de ochtend kwamen we bij kasteel Marmure aan. Voor het kasteel dat er gesloten uitzag

stond een bord dat er "restaurations works" waren en "closed fore visitors" daarachter stond een pick nick

tafel met daaraan 2 mannen. Een daarvan was de bewaker/beheerder van het kasteel en begon van alles

te vertellen over de rozen die hij kweekte. Hij vertelde ons dat hij aangesteld was door het ministerie

van cultuur om ervoor te zorgen dat er geen vuil (!!!!????) bij het kasteel kwam te liggen. Raar verhaal

vonden we maar het zal wel. Ook moest hij ieder uur een ronde maken en een code intypen of zoiets. We

moesten gaan zitten aan het picknick set en natuurlijk cay drinken. Toen kwam hij met een groot boek

waar allemaal stukjes ingeschreven door allerlei mensen van verschillende nationaliteiten. De

Nederlanders waren zijn vrienden zei hij. Wij wilden het kasteel zien dat gerenoveerd werd (al jaren en

het ging nog zeker vijf jaar duren). Nee, hij had ook nog een heel dik fotoalbum dat we door moesten

werken, waar vooral zijn rozen op stonden en allemaal weer mensen met op de achtergrond het kasteel

die met hem op de foto waren geweest. Uiteindelijk zei hij dat we mee naar binnen mochten en dat hij

een rondleiding zou geven. Hij haalde het slot van 2 stalen deuren en daar begon de meest vreemde

rondleiding die we ooit hebben gehad. We moesten opschieten en doorlopen en hij zei ons op de cm waar

we moesten gaan staan om een foto te nemen. Hij kwam zelfs mee door de lens kijken en corrigeerde

door je toestel naar links of rechts te schuiven en met zijn vinger te schudden dat het verboden was om

sommige stukken te fotograferen. Als de foto was gemaakt dan zei hij iets van come come. Tempo maken

naar het volgende plekje en daar mochten we weer een foto maken. Ongelooflijk maar 5 minuten daarna

sloot hij het hek achter ons met een hangslot en zei dat we gerust aan de buitenkant op ons gemak rond

mochten kijken en foto's maken. Hij verdween ergens in een gat en hebben hem niet meer gezien,

betalen was blijkbaar ook niet nodig. De buitenkant hebben we ook gedaan, want het kasteel lag aan zee

dus erg mooi. We begrijpen beiden niet hoe of wat het nou precies zat. Het kasteel was gewoon gesloten

is en al jaren wordt gerenoveerd en het ging nog zeker 5 jaar duren. Wat hij er precies deed zullen we

wel niet te weten komen, vreemde vogel.

In de slotgracht om het kasteel zaten allerlei waterschildpadden die de zee niet hadden gehaald en daar

gestrand waren. Volgens de gidsen was het een mooi kasteel om te bezichtigen, niet erg up to date dus.

Ook stond er in de Rough Guide dat er even na het kasteel een camping was met uistekende faciliteiten

aan zee en met een zeer goed restaurant. Op die overigens zeer fraaie camping wat ligging en utzicht

betreft staan we nu een dag bij te komen na het wild-kamperen. De rest van de omschrijving hebben we

niet gevonden, want het restaurant is al jaren ter ziele, het toiletgebouw is een regelrechte puinhoop,

werkelijk alles is kapot. Er zijn douches (geweest) maar daar is alles aan stuk wat ook maar stuk kan zijn.

Er staat nog een pijp aan de muur vastgeschroefd met een bocht aan het uiteinde waar vermoedelijk ooit

iets van een douchekop aan heeft gezeten. Uit 1 komt zelfs nog een lauwe straal water uit en daarmee is

het dan toch ook echt wel gedaan met de voorzieningen. Ook hier op deze grote camping zijn we weer de

enige gasten, er is geen andere toerist of reiziger te zien.

Als we onze watertank (250 l) vol hebben is wild kamperen dan toch vaak het fijnst. Qua elektriciteit zijn

we ook onafhankelijk want er ligt voor 540 Watt aan zonnecellen op het dak van de camper, volledig

zelfsupporting dus eigenlijk geen camping nodig. Een eigen warme douche in de camper en alles is

schoon en het uitzicht is even fantastisch meestal.

Af en toe denken we, we gaan op een camping staan, want dat is toch wel makkelijk met 220 V elektra

en douchen enz., maar meestal valt het dan toch tegen.

Zojuist kwam ik op de camping nog een grote landschildpad tegen van een cm of 25 schat ik. Vind ik zo

grappig en zou deze zo mee willen nemen, heb ze vroeger ook gehad, een heette er Sto (toen uit

Joegoeslavie meegenomen). Maar ja wat moet zo'n beest nu in Lennisheuvel, in ons koude klimaat,

zonder soortgenoten.

Anamur is het zuidelijkste puntje van Turkije en ligt tegenover Cyprus. Morgen verder naar het oosten,

maar daarna kunnen we niet veel verder meer naar het oosten, want dan komen we in de "oranje

gebieden" en zijn onze verzekeringen niet meer geldig.

ZEEKASTEEL

17 oktober 2016 - Başmakçı Köyü, Turkije

Gisterochtend vertrokken van camping Pullu nadat we onze watertank gevuld hadden. Omdat onze slang

te kort was, oftewel de afstand naar het kraantje te groot, vroegen we de jongens die de planten water

aan het geven waren of wij hun slang konden gebruiken. Tijdens het wachten tot de tank vol was zag een

van de jongens een grote spijker in de band zitten. 

Ai. Als dat onderweg tot een lekke band leidt dan hebben we echt problemen. Het was zondag maar toch

eerst op zoek naar een garage. Bandenboeren zijn er genoeg, in elk dorp vind je ze. Naast al het vuilnis

dat we helaas constant zien, ligt er dus ook heel veel oud ijzer, en roosters en barbequepennen en

spijkers op de weg. 

In het eerste beste dorpje gestopt en daar was heel snel met een nijptang en schroevendraaier, de

spijker verwijdert. Voor zijn zaakie lag het overigens helemaal vol met oud roest, maar dat was

waarschijnlijk om zijn eigen markt te creëren. Gelukkig is de vrachtwagenband zo dik dat het niet tot op

de binnenband doorgedrongen was en konden we verder.

We hebben vrijwel de hele dag langs de kust gereden langs wederom schitterende baaitjes.

Onvoorstelbaar blauw water. Dit alles zie je wel vaak vanuit een duizelingwekkende hoogte. De ene keer

rij je langs het strand en de andere keer klim je zo hoog dat je in een haarspeldbocht ver beneden de

strandjes ziet liggen. Als er al mensen aan het zwemmen zijn dan is het de plaatselijke bevolking

meestal. Wat ik nog niet geschreven heb zijn de geweldige geuren die je de hele dag ruikt.

Een zoetige dennengeur, wilde salie die bloeit langs de weg, de bougainville en de oleanders staan overal

in bloei en overal zie je honingkasten staan voor de bijen. De dadelpalmen geven nu dadels en de

vijgenbomen hangen ook vol. De dag ervoor hadden we door de bananenstreek gereden. Kleine korte

banaantjes maar veel zoeter als de bananen die wij kennen.

Tegen een uur of 3 kwamen we rijdend door alleen maar door heuvels begroeid met olijfboompjes bij

Cennet ve Cehennem. Dit zijn de meest indrukwekkende grotten in de leisteen langs de kust. Te

bezoeken is the Cave of Hell and the cave of Heaven. We zijn eerst maar naar de hel gegaan dan hadden

we dat vast gehad. Dit was een gat in de grond loodrecht naar beneden en er was een plateautje

gemaakt om het gat te bezichtigen. Ik heb hoogtevrees dus dat gat heb ik van een afstandje bezichtigt

met commentaar van Rob hoe bijzonder het was een zogenaamd gigantisch zinkgat. Op naar de Heaven.

Dit was een kloof/grot waar je in kon afdalen via 452 treden. Het werd steeds stiller en kouder naarmate

je dieper kwam halverwege was er een byzantijnse kerkje genaamd "the chapel of the virgin Mary".

Verder naar beneden kwam je in de grot terecht met het plafond met de stalactieten boven je. Het licht

wat nog nauwelijks naar binnen kwam zag er magisch uit. Echt spectaculair en het was de inspanning

waard.

Na heel wat zweet om weer boven te komen zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek voor het donker

werd. We zijn de weg overgestoken en zagen daar een klein haventje met daarnaast een hele rij

voertuigen. Laat ik het zo maar noemen, een half volkswagenbusje waar wat op getimmerd was, enkele

caravans en ook wat getimmerde hutjes van stokken en plastic. Onduidelijk wat het was en of we daar

wel durfden te overnachten. We reden het terrein op en er kwamen enkele mensen naar ons toe

waaronder 2 mannen van een jaar of 38 ( hoorde we later van Umut) . Ze zeiden dat we welkom waren

en konden gaan staan waar we wilden. Maakte niet uit. Recht voor de caravan van iemand anders was

een vlak stuk dus daar konden we wel staan. Slaapt zo lullig als je de hele nacht jezelf vast moet houden

om niet samen uit bed te rollen. Vandaar de voorkeur voor een vlakke plek. Als het bloed de hele nacht

naar je hoofd stroomt daar wordt je ook knap onrustig van.

Afijn ze spraken echt goed Engels. We zeiden dan gaan we eerst even naar een restaurant en parkeren

dan de truck goed. Toen zei Umut (was een soort van journalist en deed iets voor de government met

publiceren van artikelen) waarom komen jullie niet bij mij eten. Ik heb gister zoveel vis gevangen en die

kan ik wel voor jullie bakken. Ik vind het leuk als jullie komen eten. Een beetje onwennig zeiden we "

oke we"ll do, thank you for the invitation.

En even later zaten we bij Umut voor de caravan. Hij had buiten een kingsize koelkast staan die helemaal

vol zat met eten en vis en drinken natuurlijk. Op een gasfles wordt een soort pan geschroefd en daar

werden de vissen (de smaak van tonijn) gebakken. Wat een luxe. Binnen een half uur een slaapplek en

een voortreffelijke warme maaltijd.

We hebben hem uitgebreid gesproken omdat hij echt goed Engels kon. De meeste mensen verbleven daar

een maand of 6 per jaar, een zelf gemaakt kamp met voorzieningen zoals water en electra. God mag

weten waar dat vandaan kwam want je ziet buiten overal stekkers en dozen die van de een naar de

ander gaan en elke keer dus wordt zo de elektriciteit doorgegeven. Voor het water hadden ze een soort

van deal met een overheidsinstantie (kazerne) in de buurt. 

Umut liet ons op zijn telefoon een filmpje zien van een wilde zeeschildpad op zee die hij voerde. Hij

heeft een bootje waar hij mee vist en hij zei dat hij de schildpadden zo uit de hand kon voeren en dat

hebben we ook gezien.

Het was een leuke ontmoeting en een leuk gesprek. Goed geslapen en genoten vanochtend van onze

eigen douche.

Een stukje verderop in het volgende dorp "Kizkalesi" zijn heel veel kastelen waaronder het zeggen ze (de

boeken) romantische zeekasteel. Dat kasteel lig op een rots ongeveer 400 meter uit de kust. Kun je

bezoeken met een bootje of een waterfiets of................

Ja zwemmend. 

Wij hadden de camper bij een hotel geparkeerd en liepen naar de waterfietsenverhuur op het strand.

Daar was niemand. Wij op een stoeltje zitten wachten tot de eigenaar verscheen want zoveel business is

er niet dus wij dachten die zal zo wel verschijnen. Wij nog zitten geinen of we de plastic blauwe of de

roze waterdolfijn zouden nemen. We hebben nog nooit samen gewaterfietst dus dat is wel romantisch

naar zo'n kasteeltje. Er kwam echter niemand opdagen.

Dus besloten we om terug naar de camper te gaan onze zwemkleren aan te doen en waterschoenen en

dan maar te zwemmen. Zegt Rob; en als we nou eens entree moeten betalen? Dus een briefje van 20 in

een plastic zakje in de zwembroek. Ja echt.

Het kasteel was echt bijzonder om te zien op zo'n rots. Het zwemmen was heerlijk en verfrissend met die

35 graden. Bezichtiging gedaan, met vanuit het kasteel een prachtig uitzicht en er was zelfs nog een

mozaïekvloer redelijk intact. Er was niemand, dus geen entree en weer 400 meter terug gezwommen.

Een geweldige ervaring.

In de camper hebben we het briefje van 20 te drogen gehangen en inmiddels is het weer in the pocket.

Daarna in de auto omdat we naar Capadocie willen. Nog een 150 km zijn we parallel aan de kust gereden

tot aan de stad Tarsu om van daaruit noordelijk naar Capadocie te gaan.

Zojuist geëindigd op een parkeerplaats bij een wegrestaurant tussen de truckers. Prima eten hebben ze

hier en de meest schone toiletten die ik tot nu toe heb gezien. 

Tis wel meteen een heel stuk kouder de bergen in. Dat zal morgen wel wennen zijn.

CAPADOCIE 1

19 oktober 2016 - Göreme Belediyesi, Turkije

Gisterenochtend vertrokken vanaf de truckerplaats. Het was een hele grote parkeerplaats met overal

mogelijkheden om te parkeren. Toen we gingen slapen viel het wel mee met de drukte en we verwachten

dan ook een goede nacht. We hebben nooit eerder op zo'n plek overnacht.

Na even hoorde ik de vertrouwde geluiden van Rob die in een diepe slaap was. Ik hoorde de ene na de

andere vrachtwagen arriveren met daar bij de koplampen die naar binnen schenen. Na een uur of 2 ben

ik opgestaan en naar het wegrestaurant dat erbij was gelopen. Daar was het een ontzettende drukte

01.00 uur alsof het midden overdag was. Daarna zo moe dat ik onmiddellijk sliep. 

's-Ochtends was het omgekeerd want rob lag al vanaf 04.00 uur wakker omdat er veel vrachtwagens

waren bijgekomen en dat hij om ons heen veel geluid hoorde. Ze waren aan het gassen om de luchtketels

vol te krijgen en elk kwartier vertrok er wel 1. Dus niet echt een fijne nacht.

Die dag zijn we bijna de hele dag geklommen richting Capadocie waar we nu zijn. Ook gister de hele dag

nog lichtelijk stijgen om uiteindelijk in Capadocie te eindigen waar het echt veel kouder is dan aan de

kust. Het scheelt ineens wel 15 graden.

Gisteren hebben we onderweg een eerste ondergrondse stad bezocht. Derinkuyu. Er is maar een gedeelte

van deze ondergrondse stad open. Deze stad bestaat uit 8 woonlagen met een totale diepte van ongeveer

55 meter met allerlei gangen en luchtschachten. Daar tussenin kunnen bepaalde gedeeltes worden

afgesloten door een grote ronde steen, die als roldeur fungeert. Het is wel ontzettend benauwend zo

onder de grond zeg. Steeds dieper en door tunnels met wel 50 treden naar beneden waar het ongeveer

1.40 meter hoog is en die je dus gebukt naar beneden moet afgaan. In deze ondergrondse stad leefde in

hoogtijdagen wel 20.000 mensen. Dus naast dat het gewoon al benauwd is dan ook nog zoveel mensen om

je heen. Het woord privacy zal in die tijd wel niet echt hebben bestaan.

Als je na een uur of 2 buiten komt dan is het heerlijk om het daglicht te zien en vooral heel diep in te

ademen.

Vandaar uit verder gereden naar Goreme wat het hart is van Capadocie. Vandaarut kun je over de vallei

kijken zoals de afgesleten geërodeerde rotsen eruit zien. We zijn nu 1 km voor Goreme op camping

Panorama en inderdaad vanuit de camping heb je een schitterend panorama uitzicht over het dal van

Goreme.

Het was erg koud vannacht wat behoorlijk wennen is. Vanochtend hebben we het grootste gedeelte weer

doorgebracht; Rob met klussen en ik met schoonmaken.

De stroomvoorziening liep niet helemaal zoals het moet. De accu's waren na 1 nacht al ingestort en ze

laadden ook niet goed op. Ook bij de waterpomp wat lekkage nadat we gisteren voor het eerst de kachel

in de cabine hebben aangedaan en het dak erop.

Gisteravond kwam er een jongen op de camping aan van 25 op de motor. Had een klein tentje bij en Rob

heeft hem gesproken. Hij ging op de motor op wereldreis en had er 2 jaar voor uitgetrokken. Avontuurlijk

hoor. Het eerste gedeelte vanuit Frankrijk had hij met zijn vader gereden en nu ging hij alleen verder en

in India geloof ik zou zijn vriendin bij hem komen om mee te reizen.

Toen we vandaag aan het klussen waren kwam er een stel op de fiets naar de camping kijken. Een

Australier die al 15 maanden onderweg was en een meisje uit Engeland die af en toe een stuk met hem

meefietste. Zij was aanvankelijk met 2 vriendinnen vertrokken maar die moesten weer aan het werk. De

Australier was ze in Oezbekistan tegen gekomen en met hem verder gefietst.

Wel grappig om die avonturen van mensen te horen. Het is eigenlijk de eerste keer dat we echt reizigers

spreken die ook onderweg zijn. Leuk om ervaringen uit te wisselen.

Vanmiddag nog even naar het dorpje gelopen wat er van boven af spectaculair uitziet. In het dorpje zie

je voor het eerst wat toeristen (omdat het herfstvakantie is hebben we gehoord). Het dorp is een

aaneenschakeling van tapijtenwinkels (voor wie zijn al die tapijten in godsnaam) en

ballonvaarderskantoortjes (zeker 15) met daarnaast nog wat winkeltjes die toeristenzooi verkopen

(kettinkjes, magneetjes, mokken, derwishdansers,miniluchtballonnen). Overal hetzelfde verhaal dat de

markt dit jaar met 80 % is gedaald en dat het een moeilijke tijd is.

Ook onze campingbaas die hard zijn best doet om het ons naar de zin te maken heeft hetzelfde verhaal.

Een heel slecht seizoen. Hij juichte dan ook toen wij bleven op de camping en vervolgens de motorrijder.

En de fietsers kwamen waarschijnlijk ook slapen. Het is een topdag voor hem.

Een fijne douche hier en een heerlijk aan elkaar gebroddeld zooitje van een klein plateau naar een paar

trapjes waarin een soort minikeuken met heel veel tafels is. Dan weer een paar trapjes en bochtjes en

hoekjes om en dan een soort toiletgebouw met heerlijk warm water. Van daaruit weer door een gangetje

waar je in een soort van ontspanningsruimte komt met allemaal ligzakken en lage tafels en bedbanken.

Ziet er nogal duister uit maar is overdag gezellig en mooi omdat je van daaruit over het dorpje uitkijkt.

Morgen op pad. Goreme in.

BALLONNEN

21 oktober 2016 - Yaprakhisar Köyü, Turkije

Die ochtend eerst naar het dorp gelopen om van daaruit naar het openluchtmuseum net buiten Goreme

te gaan.

We hebben verschillende reisgidsen bij en daardoor kunnen we vaak vinden waar we moeten zijn. Het

was 1,5 km berg af lopen naar het dorp en dan volgens de ene gids 500 mtr naar het museum, op de

borden stond 1 km en in de andere gids stond 1,5 km. Ik tel de km altijd omdat ik niet zo'n goede loper

ben als Rob en we zouden na het museum nog de Rose Valley gaan lopen want die moet je absoluut niet

missen. Die is 5,5 km, en de ingang zou tegenover het museum zijn. Dat was achteraf zeker 1 km verder

stijl de heuvel op.

In het openluchtmuseum waren het grootste gedeelte kerken te zien van rond 1100 die in de rotsen daar

zijn uitgehouwen. Dat is hele zachte steen in Capadocie want met je nagels kom je een heel eind om een

mooi gedrocht te fabriceren. Maar de kerkjes waren mooi om te zien. Sommige nog met

muurschilderingen met een aantal bekende heiligen (sorry pa maar daar zit ik niet meer echt goed in,

wie wie is). In die tijd zie je overal een soort lange tafels uitgehouwen in die kerken met banken

daaraan. Rob noemt het een soort van kantine maar ze zullen ongetwijfeld daar bij elkaar zijn gekomen.

Deze streek is vanuit de geschiedenis voornamelijk katholiek, dat is te merken aan het aantal kerken, en

kloosters. De kerken in het openluchtmuseum zijn wel primitief geschilderd en versierd. Wat opvalt is dat

in alle schilderingen de ogen zijn weggekrast ??( islam geen beeltenissen) . Het is wel zo dat alle

schilderingen door de jaren heen veel geleden hebben maar opvallend is toch wel dat in een

voornamelijk islamitisch land de gezichten weggevaagd zijn.

Na het museum op pad naar de Rose Valley. De wandel en toeristenkaartjes die we hadden zien er altijd

heel simpel uit dus het is gewoon de eerste weg links na het museum. Nadat we een km of wat

geklommen hadden kregen we wat argwaan of we wel goed zaten en ben ik het even gaan vragen bij een

stel kerels, waarvan ik zag dat ze manden van de luchtballonnen repareerden, wat de goede weg was

naar de Rose Valley. Elke keer als je iets vraag in het Engels dan weten veel Turken zich geen raad omdat

ze geen Engels spreken. Ze proberen je echt op alle manieren te helpen en bellen desnoods iemand die

wel Engels spreekt. In deze ballonwerkplaats keek iedereen meteen naar de Pool (gastarbeider? die

buitenlands spreekt) om mij te woord te staan. Zo hebben we de prachtige Rose Valley gevonden en een

werkelijk geweldige wandeling gemaakt. Tussen de rotsen door en soms onder een stuk rots door waar

een soort tunnel is ingesleten door de rivier.

Het is dan helemaal stil in zo'n dal met redelijk wat begroeiing en een heel klein stroompje water.

Fantastisch. Af en toe kom je bij een klein verlaten hutje waar wat "aanligbanken" staan om gezellie een

waterpijp te roken of zoiets maar er is geen hond te zien. Ook geen eigenaar van het etablissement.

Aan het einde van de Valley ( we hadden er zo'n 11 km op zitten, waarvan 2 slenterend door een

museum), stonden er borden waarop op de een stond 1700 meter naar Cauvasin en 3300 meter naar

Goreme waar wij 1 km verder op de camping zaten. Omdat mijn schoenen knelden en alles pijn deed, zei

ik dat ik naar Cauvasin wilde om vandaar een taxi of Dolmus of whatever naar Goreme te nemen. Toen

we in Cauvasin aankwamen was er niets, echt helemaal niets. Er was iemand zijn auto aan het wassen (

die overigens vloeiend Engels sprak) en dat was het dan ook. Rob zei nou ik hoor wel wat het plan gaat

worden. Dus uiteindelijk terug naar het bord waarop stond (1700 meter terug) naar de weg naar Goreme.

Tja met van die opmerkingen onderweg dat de omgeving zo bekend voorkwam. En zijn we hier niet al

eens eerder geweest. Shit, shit, mijn voeten deden pijn en we hadden ongeveer weer 3,5 km omgelopen

en moesten ook nog terug lopen naar Goreme.

Op dat moment heb ik even niet genoten van de ongetwijfeld mooie rotswoningen die overal om je heen

te zien zijn. Rob liep rustig fluitend terug naar de camping en ik inwendig vloekend omdat ik niet meteen

die weg was ingegaan. Afijn zucht, op de camping gegeten en het plan voor de volgende dag.

Daar had ik al lang op lopen broeden want het was wel of niet de luchtballon. Ik heb hoogtevrees dus was

nogal benauwd daarvoor. Van de andere kant leek het me schitterend om bij de opkomende zon

Capadocie te zien en te ervaren. 

Ondertussen waren er op de camping 3 Oekraïense fietsers aangekomen. Ja echt. Dat is het laatste land

dat ik in beeld heb van waar uit je gezellig gaat fietsen. Maar het is wel waar en Rob heeft ze gesproken

terwijl ik huishoudelijke (grr) bezigheden verrichtte met mijn pijnlijke voeten. Ze hadden volgens Rob

van die vreselijke fietsbenen (tis ook een eind rondom de Zwarte Zee) , en hij heeft sowieso al een hekel

aan fietsen (definitie van met een bezweet voorhoofd naar je voorwiel staren).

De ballonvaart hing van mij af en ik heb uiteindelijk besloten dat we het moesten doen en dat het de

kans waard was om te kijken of daar mijn hoogtevrees ook zo erg zou zijn. Ons Monique had mij wat info

gestuurd en daaruit bleek dat de hoogtevrees vaak niet speelde bij een ballonvaart. De tweede hindernis

die ik moest overwinnen was om 05.00 uur opstaan omdat je dan opgehaald wordt en die tochten bij

zonsopkomst het mooist zijn.

Als laatste (kleine hindernis) weer naar het dorp lopen (1 km naar beneden en 1 km naar boven) om te

boeken. Al de achteraf kleine obstakels overwonnen waar ik achteraf heel blij om ben. Het is meer dan

fantastisch om in de ochtend bij opkomende zon mee te maken dat zo'n ballon wordt opgeblazen en dat

je met een man of 16 in zo'n bakkie stapt om vervolgens over een sprookjesachtig landschap te glijden in

volmaakte rust. Alhoewel er waren nog 48 andere luchtballons (ik heb ze geteld) in de lucht.

Het was in alles de moeite waard. 

De prijzen zijn compleet ingestort door de slechte toeristenmarkt. Voor de politieke ellende nog 250 euro

en nu minder dan 70 euro pp betaald voor een ballonvaart.

Dezelfde rotsen 's ochtends gaan bekijken met de camper bij Zelve. Inmiddels heb ik met Ward een

afspraak om hem foto's te mailen als ik internet heb. Dat is dan ook de reden dat er al foto's op internet

staan terwijl mijn verhaal nog niet is gepubliceerd. Heb allang geen wifi meer en vanochtend naar Ward

de foto's gemaild die hij al geplaatst heeft. Kunnen wij zelf dus niet zien.

Vanochtend gingen we na het verlaten van de camping kijken bij de bekende rotsformaties van Cauvusin.

De camping eigenaar vroeg ons of we in de avond nog terug kwamen; ze smachten werkelijk naar

klanten. Cauvusin is echt sprookjesachtig met reuzenpaddenstoelen. De rotsen zijn daar geërodeerd tot

riezen paddenstoelen die tot de verbeelding speken. Toen we daar parkeerden (dwars over 6 autovakken

heen) kwam meteen de jandarmeri (militairen die overal te zien zijn) naar ons toe. Met wapens om te

vragen wat voor auto het was en of ze de wohnmobile mochten zien. Dat is zo komisch. Elke keer weer

komt er alleen politie of militairen op ons af omdat ze graag meer van de kar willen zien. Uiteindelijk

kunnen wij ons bezichtigingrondje paddenstoelen maken terwijl de jandarmerie op onze auto past.

Vermakelijk.

Na al deze vulkanische vormen zijn we richting de Ihlara Valley gegaan waar eveneens onder andere een

kloof is die de moeite van het wandelen/bezichtigen waard is.

De route daar naar toe gaat via verschillende Caravanserai. Dit zijn een soort van giga herbergen langs

een van de zijderoutes waar vroeger in andere tijden veel werd verhandeld. Ook was dat de rustplaats

om de dieren te voeren en zelf aan te sterken om de tocht weer te vervolgen. We hebben er eentje

bezocht die er zeer sober uitzag. De caravanserai was ingedeeld in een open gedeelte voor de zomer en

een wintergedeelte dat geheel was overdekt en ingebouwd. Het was de 3 na grootste langs de gehele

route. Ze zijn gebouwd rond 1230.

Uiteindelijk na lang zoeken in de kloof een overnachtingsplek gevonden op een parkeerterrein langs de

weg. Er zijn bergen (nep) campings maar we kunnen er of niet in vanwege de begroeiing (al jaren niet

meer gesnoeid op het pad) of we betalen voor voorzieningen die nergens te vinden zijn. Deze campings

hebben bij hun hotel/motel/pension een bordje camping gezet zodat je op hun eventueel parkeerterrein

kunt overnachten. Dan maar genieten van ons eigen comfort.

IHLARADAL

22 oktober 2016 - Selime Belediyesi, Turkije

Gisteren na de caravanserai aangekomen in het Ihalaradal. Dat loopt in het noorden van het plaatsje

Selime tot aan het min of meer stadje Ihalara. Het is een prachtige kloof waar door het ravijn de rivier

Melindiz slingert. We hadden het plan, omdat het al laat was, om eerst een overnachtingsplek te vinden.

Uiteindelijk zijn we het hele dal afgereden en weer terug. Er waren diverse campings maar alles was in

bedroevende staat. De campings waren meestal restaurants/camping/piknik waar je kon overnachten.

Een van de restaurants had ook nog een groot hotel erbij en daar kwamen altijd groepen wandelaars van

SNP uit Nederland. 

Bij dat restaurant mochten we staan. Ik vroeg naar de douche, nou die was er, en er was koud en warm

water. Ik vroeg of ik die mocht zien voordat we er zouden overnachten. Natuurlijk. Hij ging ons voor naar

een toilet bij het restaurant en dat zou ook de douche zijn, want daar was een douchekraan op ongeveer

60 cm hoogte. Ik vroeg waar de slang was en misschien een douchekop. Hij keek lichtelijk ongelukkig.

Toen ging ik gehurkt zitten onder die kraan van 60 cm hoog en vroeg douchen??? Hij moest er gelukkig

zelf om lachen. Uit het restaurant kwam nog iemand aanlopen met een stuk tuinslang maar we wisten al

dat dat niets ging worden.

We mochten op zijn parkeerplaats staan voor 35 lira (11 euro) met geen voorzieningen en heel krap voor

de truck. Ongeveer 100 meter verder was over de rivier rechts een onverharde parkeerplaats (heel groot

en rondom populieren) en aan de overkant van de weg een vreemd uitziend

restaurant/camping/picknick. Op die plek konden we gratis staan met onze eigen voorzieningen.

Dat hebben we gedaan. Aan de overkant was het restaurant verlicht met blauw knipperend licht en er

kwam redelijk wat herrie uit. Het was vrijdagavond dus misschien een feestje??. Waar wij stonden

geparkeerd waren nog wat auto's. Na bijgekomen te zijn van de rit moesten we nog eten en zijn daarom

eerst dat restaurant ingestapt. Het zag er allemaal raar uit en het was een pokkeherrie en een aantal

lieden keken ons redelijk vreemd aan. Ik zei tegen Rob hier gaan we niet eten tis een rare tent met

teveel herrie.

We gaan wel naar het restaurant zonder douchekop. Daar hebben we uiteindelijk (ik lekker, en Rob vond

het helemaal niets; hij wist niet dat je zoveel kon verprutsen aan eten) gegeten. Daarna hebben we

gepland dat we de volgende dag de kloof gingen lopen. We wilden de auto laten staan en ons naar het

uiteinde of begin laten brengen om zo terug te lopen naar de auto.

's-Ochtends zei Rob; ik ga even hier tegenover vragen of er een Dolmus (kleine busjes) naar Ihlara gaat.

Daar binnen gekomen zaten de meeste vrouwen in een soort van tijgerpakkies en een man met een hele

grote foute stropdas( als Rob ziet dat het fout is dan is het ook echt goed fout). Hij vroeg naar een

Dolmus en de vrouwen vroegen of hij Russian was?? Daarna of hij With his family was. Snel was duidelijk

dat het een iets andere plek was dan wij dachten.

Dat krijg je van dat wild kamperen. Het was echt wild.

Bij het restaurant waar we gegeten hadden zonder douche kreeg hij gniffelend te horen " ladies pay"

waar we overnacht hadden. Hij kon wel een taxi regelen naar de kloof en we mochten terwijl we weg

waren de camper bij hem parkeren. Dat hebben we gedaan en vervolgens ons laten wegbrengen.

Het was een fantastische wandeling. Mooi door het dal langs het snelstromende riviertje. De begroeiing

was vrij Europees. Overal wilgen en populieren met braamstruiken, brandnetels en ook kaasjeskruid heb

ik gezien. Het eerste stuk van de kloof was heel druk omdat het zaterdag was en dat was ook het meest

"gecultiveerde" stuk van de wandeling. De 7 km daarna was veel ongerepter. Kwamen we nog een boertje

tegen die zijn koeien aan het uitlaten was en die niet helemaal wijs was.

Mooie wandeling door de stilte. Daarna hebben we weer een wilde kampeerplek gezocht en we staan nu

aan het riviertje bij Selime op een grote piknik plek. We hebben eerst weer bij de plaatselijke moskee de

watertank gevuld omdat we een paar keer gedoucht hadden.

Op de plek waar we nu staan is het stikdonker maar heel veel geluid om ons heen. Er is een soort

uitgaansgelegenheid in het dorp waar de muziek hard staat. Er wordt geknald en geschoten dus we hopen

morgenvroeg wakker te worden zonder gaten in onze zonnepanelen.

Wel moet ik nogmaals zeggen ondanks de kapotte douches dat de mensen hier zo vriendelijk en

behulpzaam zijn en beleefd. Toen we bij de Moskee onze watertank stonden te vullen kwam er een

oudere man naar ons toe om ons een hand te geven en ons uit te nodige voor de thee. Toen we op de

picknick plek waar we nu slapen aan kwamen zat er een stuk verder een stel van een jaar of 40/50. Wij

zetten de camper neer en de man komt meteen naar ons toe om ons te begroeten en welkom te heten.

Heel apart en erg beleefd elke keer.

BEYSEHIR GOLU

24 oktober 2016 - Zincirli Mahallesi, Turkije

Gisteren vanuit het Ihlaradal vertrokken om in een paar dagen aan te komen in het legendarische

Pamukkale.

Het dal uit richting de stad Aksaray. Het was zondag en een dag later verliep mijn Turks mobiel

abonnement en dat wilde ik graag regelen. In de stad kwam ik een Iranese vrouw tegen die mij aanbood

om met mij op zoek te gaan naar een winkel. Ze woonde 5 maanden nu in Turkije en sprak goed Turks en

Engels. Ze zei tegen me dat Iraans wel wat leek op Turks. Heerlijk als iemand je verstaat en dat je kunt

utleggen wat je nodig hebt. Rob is in de camper langs de weg gebleven omdat het geen doen is om in de

stad te manoeuvreren. In Turkije zijn veel winkels open op zondag maar ik kon zonder haar niet duidelijk

krijgen wat ik precies nodig had.

Binnen een half uur was het geregeld en konden wij weer verder de stad uit, richting Konya. Dat was een

ontzettend saai stuk weg van wel 140 km lang. We reden op een hoogte van ongeveer 1100 meter met

aan 2 kanten dor gras tot aan de horizon. Volgens het boek een steppe. Alleen maar rechtdoor, geen

enkele variatie, geen gebouw alleen af en toe een benzinestation. Konya is een heel grote stad met 1,25

miljoen inwoners waar we dwars doorheen moesten met een soort van autobaan. Aan beide kanten 3

rijbanen die gescheiden zijn waarvan je de eerste strook niet mee moet tellen omdat daar van alles

gebeurt behalve autorijden. 

Het is een moderne stad wel streng gelovig met heel veel moskeen. Een moskee zie je overigens in bijna

elk dorp, hoe klein ook. Als je er geen brood (ekmek) kunt krijgen dan is er nog steeds een moskee.

Vandaag zagen we er een langs de weg die wel erg sneu was; zo groot als een woonkamer 6x6 met

daarnaast een zielig torentje van een meter of 5. Meestal zijn ze imposant met vaak gouden daken.

Na Konya nog een gedeelte hetzelfde landschap totdat we aan een heel groot ondiep meer kwamen. Door

een dorpje van niks reden we zo de oever van het meer op waar 2 minibootjes lagen. Een stel knullen

met laarzen kwam even later naar een bootje toe om ws ergens fuiken leeg te halen. We stonden er nog

geen 5 minuten en toen kwam er iemand uit het dorp met zijn brommertje polshoogte nemen. Op de

oever waar wij stonden was namelijk ooit goud gevonden door Fransen. Hij informeerde wat bij ons een

metaaldetector kostte. Ze willen gewoon weten wat voor lui er in hun dorp overnachten, goede sociale

controle is niets mis mee. Hij heette ons welkom.

Het was een prachtige plek. Heeeeeel stil met wat riet en niemand te zien of te horen. 

Van daaruit 's ochtends naar Eflatonpinar gereden. Dat is een natuurlijke waterbron die in het verleden

door de Hetietten is gebruikt als watervoorziening. Er was een groot bassin met van steen uitgehouwen

dierenkoppen. Op heel veel plaatsen zag je het kriastal heldere water spontaan uit stenen komen en uit

de grond opwellen. Bijzonder.

Vanuit deze bron zouden we naar de stand Yalvac rijden waar de oude stad Antioch ad Pisidam zou zijn.

Daar zou apostel Paulus voor het eerst gepoogd hebben de ongelovigen te bekeren. Er is een tempel die

St. Paul heet (waar alleen maar nog fundamenten van staan) een theater, badhuis en buiten het complex

een groot aquaduct. 

Je kunt nog wel zien waar vroeger de Romeinse straten hebben gelopen aan de grote stenen, waar de

weg mee is geplaveid.

Inmiddels was het al een uur of 4 en zijn we doorgereden om uiteindelijk een slaapplek te vinden in een

veld met wat bomen langs de weg. We hadden eigenlijk aan het tweede meer dat naast het eerste lag

willen gaan slapen maar ik had nog geen ekmek gescoord. Zonder brood gaan we 's ochtends niet op pad.

PAMUKKALE

26 oktober 2016 - Kale Mahallesi, Turkije

Gisteren een echte reisdag gehad om in Pamukkale te komen. Vanuit Sinerkent naar Uluborlo waar we

flink zouden inslaan om een en ander op voorraad te hebben. Het eten is niet altijd zo'n succes in Turkije

dus hebben we besloten om vaker in de camper te koken. In het stadje meteen een grote Migros waar

veel te koop is zoals heerlijk verse aardbeien die we al op verschillende plaatsen op het land hebben zien

staan. Raar voor ons eind oktober maar hier zijn de aardbeien nu rijp.

Toen we uit de supermarkt kwamen stonden er 3 "bijzondere" figuren onze auto te bezichtigen. Het was

een stel waarvan hij Nederlands was (een hippie met vlecht, tatoos, rond gedraaid zwart bot door zijn

oor en een pyjama/hobbezakbroek) en zij was Italiaans van een kg of 130. Ze waren met een lada Niva

van 25 jaar oud met hippe oranje strepen en ze hadden op de imperiaal een houten kist gebouwd die ze

konden uitklappen tot aan de bumper, en daar gingen ze mee naar India. Tjesus wat een onderneming en

wat een avontuur maar ook hopeloos klein om in te wonen. Onderweg hadden ze een Belg getroffen op

een popfestival in Hongarije en die had een oude camper Mitsubishi van ook 25 jaar oud en hij had

ontslag genomen en was met een onbekende bestemming vertrokken tot weet ik waar. Momenteel reisde

ze samen. 

Wel een uur staan praten want ze vonden onze Man zo te gek en vroegen er alles over, en vooral wauw

daar kun je echt de wereld mee rond. Dat horen we overigens veel want vandaag weer een Turk

gesproken die in Duitsland instrumentenmaker voor ziekenhuizen is en die zei meteen daar kun je echt

fantastisch mee reizen. Hij had de zijderoute gedaan per vliegtuig dus onder andere Kirgizie, en dat zijn

bij uitstek landen waar je met zo'n truck uit de voeten kan.

Het was een leuk gesprek met die alternatieve gasten en vooral ook om te horen hoe vrij ze waren en

wel zouden zien waar ze elke dag eindigden. Ook was het plan open dat als ze een land prettig vonden,

er misschien wel voor langere tijd zouden blijven. Overigens waren ze al 2 jaar onderweg en ook in

Armenië en Georgië geweest met de Lada Niva ( waar van alles op het dak gebeurt wat we liever niet

willen weten). Ze vertelden ons dat de vriendelijkheid van de mensen in Turkije nog verbleekte bij de

vriendelijkheid in zowel Armenie als Georgie.

Turkije is wel duur voor de brandstof dus dat was wel een reden om Turkije wat sneller te verlaten

zeiden ze en in Iran is namelijk de brandstof spotgoedkoop. Daar willen we ook nog graag een keer heen

en de Nederlandse jongen wist ons te vertellen dat de Iraanse regering de ambitie heeft om in heel korte

tijd 20 miljoen toeristen per jaar te kunnen ontvangen. Dat zal een land heel snel doen veranderen.

Zoals ik al eerder schreef over Dubrovnik, het authentieke verdwijnt en er komt kermis voor in de plaats.

Hun reden ook naar Pamukkale dus we zouden ze misschien nog wel zien. Wij wilden voor die nacht een

camping en zij deden dat nooit en wilden altijd een gratis slaapplek hebben. Onderweg zijn we ze nog

een keer voorbijgereden toen ze langs de weg stonden. Wij komen in het dorpje van niets aan waar je

direct de in het oog springende witte rotsen ziet. Deze rotsen zijn ontstaan doordat er miljoenen jaren

water dat calciumcarbonaat bevat er over heen loopt en verdampt en zo een witte laag achterlaat. Het

lijkt van een afstand sneeuw. Het is de grootste toeristische attractie in Turkije die je dan ook niet mag

missen. Overal zijn heetwaterbronnen waar het water van 37 graden tot wel 80 graden is. Het hele

dorpje bestaat uit hotels en toeristenwinkels en terrasjes die zoals overal in het land helemaal leeg zijn.

Heel af en toe een bus Chinezen en vandaag ook een bus Russen die met een gekleurd all-inclusive

bandje waren losgelaten op de rotsen vanuit Antalia.

Boven op de rotsen ligt de oude stad Hierapolis met meerdere baden en badhuizen ( de bronnen zijn er al

effe namelijk) natuurlijk en theater en een " plutonium" grot en een van de oudste en grootste nog

bestaande kerkhof;Necropolis.

Pamukkale heeft meerdere ingangen en de meeste toeristen worden boven op de rotsen afgezet om van

daaruit naar beneden over de rotsen te lopen. Het lopen mag overigens sinds een aantal jaren alleen nog

op blote voeten, en alleen over een bepaald gedeelte waar de laag witte kalk al is ingedroogd. Wij zijn

van onder het dorpje vanuit onze "nepcamping" naar boven gelopen en de oude stad bezocht en weer

terug op blote voeten via de terrassen en witte steen terug. Het was vandaag fantastisch weer een graad

of 25 en dan die oogverblindende witte rotsen waar je door vaak heel warm water loopt. Ze hadden ook

een stroompje door bakken geleid dat met een enorme kracht naar beneden stroomde. Veel mensen

waren aan het pootje baden en toen we heen gingen hadden er veel zwemkleren bij om effen in zo'n

bron of stroom te gaan zitten. Dat plan hadden wij voor de terugweg. Het is wel spectaculair om de

terrassen te zien en het warme water te voelen.

Rob ging in de stroom zitten en blokkeerde de route van het water, hij fungeerde als sluisdeur zodat ik

makkelijk achter hem kon gaan zitten. Maar als hij opstond was de stroom zo sterk dat je je aan alle

kanten moest vasthouden. Het water was 36 graden. Boven hebben we een paar uur rondgelopen over

het kerkhof en de oude Romeinse straten die er nog waren. Het theater zijn ze al jaren mee bezig om te

restaureren en ziet er indrukwekkend uit. De grot met het plutonium daar komt gas uit namelijk

zwavelgas en daar werden priesters door bedwelmd en het was dodelijk. Vogels gingen er onder andere

in dood. Maar het werkte ook hallucinerend en onder die invloed is het wel effe anders om tot allerlei

uitspraken te komen. Het orakel is dan nogal eens geboren. Bij theater van Apollo kwamen we onze Belg

zonder camper tegen en hebben nog wat bijgepraat over welke route mooi is om te gaan.

Onze camping is een beetje raar. Toen we gisteravond, behoorlijk moe, in Pamukkale aankwamen was de

camping in het dorp verlaten. Niemand te zien. Er kwam een man op een brommertje aan en die zei dat

hij wel een camping voor ons had. Wij achter hem aan gereden en had hij verdorie een hotel. Geen

enkele klant natuurlijk en daarom had hij ons meegelokt; we mochten voor zijn hotel op de

parkeerplaats (heel klein) staan en dan mochten we op een kamer in het hotel wel douchen en naar het

toilet. 

We hebben het gedaan want hij smeekte ons bijna, maar achteraf hebben we een beetje spijt. We staan

recht voor de deur van het hotel, iedereen kijkt binnen en bestudeert ons wat we allemaal wel of niet

doen. De vader van de hoteleigenaar zit de hele dag op een stoeltje buiten te kijken. Als wij ons

afwaswater weggooien of iets in de prullenbak dan gaat hij daarna heel onopvallend kijken wat we

hebben weggegooid.

POLITIE INVAL

27 oktober 2016 - Çamlık Köyü, Turkije

Gisterenavond op de parkeerplaats van het hotel hadden we het gordijntje opengedaan omdat we de

hotelbaas wilde spotten want we hadden nog 5 lira van hem tegoed. Hij racete elke keer weg op zijn

brommertje om toeristen te vangen die er niet zijn. Inmiddels had hij er zeker 1 klant bij, namelijk een

Duitse instrumentenmaker en ons natuurlijk, en naar ons idee zette hij alle middelen in om inkomen te

scoren. Hij sliep zelf op de bank in de hal omdat wij onder andere 's nachts naar binnen kwamen om naar

het toilet te gaan.

Wij vonden het in de late avond rondom het hotel als wij naar bed gingen erg druk. Toen ik naar buiten

keek om hem te spotten zag ik 2 vrouwen naar buiten komen in een flits waarvan 1 vrouw hoge laarzen

had tot over de knieën. Zag er goed ordi uit en er stopte een auto recht voor de hotelingang waar de

vrouwen snel in verdwenen.

Eigenaar niet gevonden en wij naar bed. Die ochtend hebben we redelijk lang in bed gelegen en om 9.00

uur deed Rob het rolgordijntje op een kier.

Huh, wat was er aan de hand?? Wij lagen met eerste klas uitzicht, want het hele hotel, en dus ook onze

camper, was ingebouwd met ca.10 politiebusjes en auto's, en er waren wel 20 man op het terrein en 10

in de lobby van het hotel. Het wemelde van de uniformen van allerlei rangen en functies, en grote

machinegeweren. We hadden echt een eerste klas plek om dit evenement mee te maken, we zaten er

midden in, prachtig. 

Rob moest naar binnen voor sanitaire doeleinden en zei dat de baas heel druk pratend en zenuwachtig

bezig was terwijl er een man of 10 om hem heen stonden.

Wij dachten nog dat het kan best zijn dat iemand doorgegeven heeft dat er 's avonds vrouwen met

wellicht lichte zeden in het hotel komen, want dat is nl. niet echt toegestaan in een voornamelijk

islamitisch land. Afijn, die 20 gasten die om en voor onze camper stonden, hadden belangstelling voor

onze camper. Tja, het blijft een opvallend apparaat. Op een gegeven moment komt er een nieuw figuur

in pak met grote snor ten tonele waar alle politie en soldaatjes voor bogen als knipmessen. Een

politieofficier fluisterde dat hij een soort James Bond was. Deze 007 was allervriendelijkst en vroeg ons

enkele dingen, zoals of Rob militair was, antwoord, neen wel 30 jaar geleden trouw de dienstplicht

vervuld; waar we vandaan kwamen, antwoord Hollanda/Wesly Snijders beste man. Bingo, in de roos, ijs

gebroken bij 007. Daarna ontspon een gesprek en een college van ca. 1 uur door Rob over onze camper,

electrische systemen, vielbrennstoffmotoren, schwingfeuers, vierwielaandrijving, niet gesynchroniseerde

versnellingsbakken, hoge en lage gearing, alle technische voorzieningen aan de binnenkant, vrijstelling

van wegenbelasting, etc. Kortom 007 plat gelu.... eigenlijk zou hij er zelf ook wel een willen hebben.

Tja, dat wordt dan mouwen opstropen en klussen beste Bond.

Een jongere collega van Bond vroeg mbv Google Translate wat we in Europa dachten van Turken. Een

zeer interessante verhandeling en discussie begon over Syrië en terrorisme. Hij hoopte niet dat wij en

mensen in Holland dachten dat zij Barbaren waren. Wij vinden dat zeker oprecht niet, het is hier zeer

veilig en wellicht veiliger dan in NL. Aan het eind van het liedje zijn we met zijn allen gezamenlijk op de

foto gegaan voor onze camper. De totale voorstelling heeft uiteindelijk ca. drie uur geduurd, we hadden

deze show echt niet willen missen, werkelijk prachtig.

Nadat het leger vertrokken was en 5 lira van de hoteleigenaar afgetroggeld te hebben vroegen we hem

wat er nou aan de hand was met al de politie, gendarme, militaire politie en geheime dienst. Hij

verzekerde ons dat er helemaal niets aan de hand was. Jaja, wij geloven er geen ree... van, wensten

hem veel succes met zijn hotelbusiness en vertrokken, vrolijk uitgezwaaid door de hele straat, die de

hele show aan de overkant van de straat hadden gadegeslagen. 

We zijn weer op weg vaar het westen en de kust. 'S- avonds aangekomen in een klein plaatsje met een

spoorwegmuseum. Camper (uiteraard gratis) geparkeerd naast het voormalige treinstationnetje voor de

overnachting en een zeer kort college aan de plaatselijke dorpsbewoners gegeven over de MAN. We staan

dus op het spoor met naast ons het perron. Rob mist het treinen natuurlijk enorm en om het niet

helemaal te ontwennen hebben we het spoorwegmuseum bezocht met ca. 25 stoomlocomotieven. Deze

apparaten, stoomspoorkranen, oude personen- en goederenwagons en ander antiek spoorwegspul

bekeken. Het spul is hier op een oud spoor neergezet en vervolgens nooit meer iets aan gedaan. Veel

roest en plantengroei op het antieke spoorweg materiaal, waar spoorfanaten van zouden smullen denk ik.

De oudste locomotief is van 1876. Ook de persoonlijke spoorwagon van Ataturk staat er bij. Je mag overal

ongehinderd in klimmen en bekijken. We zijn zoals gewoonlijk weer de enige bezoekers.

AHMETBEYLI

30 oktober 2016 - Altıevler Mahallesi, Turkije

Eergisteren  van het treinmuseum naar het kleine plaatsje Ahmetbeyli gereden. Op het allereerste stand

ongeveer 5 km verder wilden we gaan staan. Er was een camping maar die zag er zo beroerd uit dat we

meteen zijn doorgereden. Op het strand begon een Turk moeilijk te doen over parkeren enz en zijn we

direct omgedraaid omdat we daar geen zin in hadden. Strand en plekkies genoeg. Een stukje verderop

vonden we een strand dat we zo op konden rijden. In die baai besloten we te gaan staan en Rob zou wat

klusjes aan de Man doen en ik de was. Zonder wasmachine dus dat is eerst water koken enz. Tijdens het

doen van de klusjes werden we belaagd door vliegen. Dat komt onder andere door dat afval dat de

Turken werkelijk overal neergooien. Voor de stad Akseray zagen we aan 2 kanten van de weg kilometers

lang het afval 1 meter hoog liggen. Wel netjes bij elkaar zou je kunnen zeggen. Er is hier geen vierkante

meter waar geen afval ligt. Doodzonde van het mooie land en strand.

Rob werd door de vliegen aangevallen en ik was in de camper met wel 50 vliegen. Getver. Daar konden

we dus niet blijven en zeker niet koken. We zijn dus werkelijk weggevlucht met de natte was.

In het plaatsje Ahemtbeyli kwam een klein riviertje uit in de zee. In die mooie baai was het redelijk

schoon. Aan het einde van het riviertje geparkeerd aan de soort van boulevard bij allemaal piepkleine

vissersbootjes. Grappig rustig dorpje. De plek waar we stonden was 's nachts echter geen succes want

nadat we eerst door de muggen wakker zijn gehouden kwamen er allerlei mensen die 's nachts gingen

vissen en dus motortjes draaien, auto's parkeren een komen en gaan van vissers. En ja hoor aan het einde

nog de jandarmerie of polis met rood blauw zwaailicht om een disco te maken van onze slaapkamer. De

bewaking is heel goed bedoeld maar we zouden liever slapen.

Slechte nacht gehad en we besloten dan ook niet te rijden maar lekker nog een dagje aan het strand te

vertoeven en wat te hangen en nietsnutten.

We parkeerden de truck wat verder van het riviertje en langs de boulevard. Wel gezellig want het was

zaterdag en we hebben bijna de hele dag aanspraak gehad van mensen die het leuk vinden dat er

buitenlanders zijn. Een leraar uit Selcuk (eerste stadje in de buurt) was er met zijn 2 zoontjes om stenen

te zoeken voor zijn vijver die hij in de tuin had. Hij had een eend met jongen die zich gedroeg als een

kip omdat de eend geen water had vandaar dat hij een vijver aan het maken was.

Hij heeft zeker meer dan een uur met Rob over de camper maar ook over Turkije en het afval staan

praten. Hij wilde dat wij naar hem thuis kwamen om zijn gasten te zijn maar wij wilden geen 25 km

terugrijden naar zijn appartement terwijl we zo mooi aan het strand stonden. Vriendelijk maar niet

gedaan.

Een stukje verderop waren 2 oudere Turkse mensen ook met een camper. Ze bleken gewoon in het dorp

te wonen. Ze kwamen ons 2 klaargemaakte maïskolven brengen.

Een praatje lukte niet vanwege het taalprobleem maar gelukkig konden wij in het Turks " tecekular"

(dank u wel) zeggen.

Nog verschillende andere gesproken ook een man die in Hengelo had gewerkt 20 jaar geleden, en daar

woonden zijn dochters nog.

We realiseren ons dat we zonder onze truck echt een heel andere vakantie zouden hebben gehad. Het is

voor iedereen een aanknopingspunt om een praatje te beginnen, daarnaast vinden zoveel mensen het

zo'n uniek exemplaar. Tegenover ons was een restaurant waar ik 's-avonds op internet mijn mail heb

zitten bijwerken. Er was een Duitse Turk die mij uitnodigde voor een drankje. Ik ben Rob gaan halen die

inmiddels al lag te snurken. Samen daarheen maar het was geen succes. Ze hadden veel te veel raki op

en waren ineens nog nauwelijks aanspreekbaar. Niet fijn.

Vanochtend op pad om boven Cesme naar een schiereiland te gaan dat volgens onze info erg mooi moet

zijn. Na een km of 20 ging het sturen ineens zwaar. Gestopt om te kijken en er was een stuk uit de V-

riem die de pomp aandrijft voor de stuurbekrachtiging maar ook de compressor die de ketels vult voor de

remmen. Ai. 

Bij de eerstvolgende benzinepomp had Rob de diagnose gesteld en dat betekent dus als de riem knapt je

ongeveer niet meer kunt sturen ( is zo zwaar dat je geen bocht meer kunt maken) maar gevaarlijker is

dat je remmen blokkeren als de druk in de ketels daalt. Dus na een paar keer remmen als de riem

geknapt is dan is het finito. 

Wat zullen we doen; uiteindelijk bij de pomp op wifi met behulp van de "manager" een adres gevonden in

Izmir die reparaties uitvoerde aan de Man. 

Durven we nog naar Izmir te rijden wat zeker nog 60 km is. We zijn op weg gegaan en halverwege op de

snelweg breekt de V- riem, we hoorden hem beiden springen en dat was het dan. Heel voorzichtig verder

gereden om niet te hoeven remmen (alleen de motorrem) en over 6 km was er een afslag.

Op de afslag zijn we kruipend verder gereden (als je nog maar een paar keer kan remmen dan is dat echt

heel gevaarlijk) om in een grintbak te stranden langs de weg.

We staan midden in een voorstad van Izmir maar het is nog 36 km naar die garage.

Rob weer zijn oranje overal aan waar ik hem al een heel jaar in heb gezien. Motorkap open en kijken wat

hij eraan kan doen, en of als we aan het onderdeel kunnen komen of hij dit dan zelf kan verwisselen,

want er moet nogal wat gedemonteerd worden.

Staan we daar in die grintbak en stopt er een auto. Een vrouw komt enthousiast naar ons toe. Ze kende

ons. En inderdaad hoe is het in godsnaam mogelijk.

Wij zijn 5 weken geleden in Datca op een schiereiland uit eten geweest. In dat restaurant konden we de

restauranthouder niet verstaan maar ze zei ik heb gasten en die spreken goed Engels. De Turkse mevrouw

sprak inderdaad heel goed Engels en die hebben we toen gesproken en ze heeft ons geadviseerd over wat

wel of niet lekker was.

Deze mevrouw ziet ons 5 weken later in Izmir langs de kant van de weg staan. Ze heeft een restaurant

om de hoek waar wij staan en ze heeft ons uitgenodigd bij haar te komen eten. Ook gaan ze morgen mee

helpen voor een oplossing om ons naar de garage te brengen of te bellen of iets anders. Geweldig in een

land met 80 miljoen inwoners kom je dezelfde persoon tegen. Ze vond dat we dit toeval moesten vieren

dus we vertrekken zo naar haar restaurant.

De truck staat stil en we kunnen niet voor of achteruit nu; ketels zijn leeg en de remmen staan vast.

Morgen op jacht naar de V-riem.

IZMIR

1 november 2016 - Altıevler Mahallesi, Turkije

Allereerst moet ik zeggen dat we werkelijk fantastisch lekker en luxe gegeten hebben in het restaurant "

Dut" van Tijen en Semih. Ze hadden naar de kok gebeld en hun geïnstrueerd dat wij kwamen eten. Nou

onze verwachtingen werden aan alle kanten overtroffen. Naast dat het het lekkerst is wat we hebben

gegeten in heel Turkije is het ook een heel gezellige en warme ambiance om te eten. Het was

zondagavond en het was heel druk en wordt vooral bezocht door jonge Turkse moderne mensen. 

Het zag er allemaal zo goed verzorgd en Europees uit. Een grote verrassing dus, en de gastvrijheid houdt

maar niet op bij ze.

Terwijl ik dit zit te typen in hun restaurant is het dinsdagmiddag en we zijn nog steeds niet op weg met

de truck. We zijn nog steeds welkom en krijgen eten en drinken en mogen maar niet betalen. 

Dat voelt het meest onwennig van allemaal. Ze hebben een goed lopende zaak maar ze gaan de hele dag

met ons op pad naar de garage enz.

Gisterochtend op pad met Semih en Efe. Vader en zoon hadden zich helemaal voorbereid om met ons de

tocht te maken: op jacht naar de V riem voor de camper. Het was echt geweldig. De inspanning, het

avontuur, de hartelijkheid en belangeloos al hun tijd en middelen ter beschikking stellen om ons vooruit

te helpen.

De zoon, Efe, zou rijden met de grote pick-up en samen met vader en ons achterin op zoek. In Izmir

wonen 4 miljoen mensen en er zijn 5 delen in de stad, die wel 40 km lang is, waar van allerlei handeltjes

zijn die iets met auto's te maken hebben bij elkaar zijn gevestigd.

We rijden dus door de stad, 25 km van hun restaurant in een wijk met wel 100 verschillende kruip door

sluip door straatjes, zonder naamplaatjes en nummers tussen allerlei handeltjes waarvan we niet kunnen

zien in wat ze handelen en als we het zouden weten dan kunnen we ze niet verstaan. Het is voor een

echt een soort kubus van rubik en waarvan we niet weten aan welk blokje we moeten draaien. Daarnaast

staat het verkeer helemaal vast, iedereen laat zijn auto ergens staan. Dus Semih springt ergens de auto

uit en verdwijnt in een deur met heel veel olie en andere zwarte vegen en wordt vandaar uit verder

gestuurd. Zijn locatie stuurt hij elke keer via zijn telefoon naar zijn zoon Efe die daar dan kruipend door

het verkeer heen manoeuvreert om naar de locatie waar zijn vader is te rijden. We waren daar nooit

uitgekomen zonder hulp van hun maar wel met het resultaat dat we met 2 v riemen naar huis konden.

Tijen was die ochtend vroeg op pad omdat ze met een familielid naar het ziekenhuis moest voor een

operatie. Zij had ons ontmoet en alles ingang gezet.

We merkten wel dat de familie er zelf ook lol aan had en ze het gezellig met ons vonden. Ook vonden ze

de camper geweldig en wilden dan ook op de foto met ons en de camper.

Na het vinden van de riemen reden we langs de boulevard in het hart van Izmir en ze lieten ons van alles

zien om vervolgens te stoppen voor een restaurant. Restaurant " Buke Garni" de kok was een vriend van

hun en hij was begonnen met werken in hun restaurant en had nu een eigen toko. Was zeer exclusief en

apart. Tijen was terug van het ziekenhuis en had de lunch georganiseerd in dit restaurant. Dat hadden ze

telefonisch ondertussen geregeld. Wij vallen van de ene in de andere verbazing over de heerlijkheid van

de gerechten en al weer de gastvrijheid. We werden weer getrakteerd. Met Efe zijn we naar de truck

terug gereden en Efe wilde perse Rob helpen om de riem te monteren zodat we weer op pad zouden

kunnen de volgende dag. Klusjes was zo geklaard maar de riem was niet echt gespannen en er moesten 3

schroeven los om de riem goed op spanning te krijgen.

Vanochtend in de grintbak onze camper gestart en de V riem bekeken. Hij stond toch echt te slap vond

rob met het risico dat deze er onderweg zou aflopen. Toch maar eerst naar een gewone garage. Naar het

restaurant om daar cappuccino te drinken en gezellig te kletsen over wat hun en ons beweegt in wat we

doen en wie we zijn. Was zeer boeiend om van Turken zelf te horen wat ze van het land denken en hoe

zij hun leven inrichten.

Rob met Efe naar de garage en ik in het restaurant om te bellen (whatss app met Anke die net weer oma

is geworden voor de 2de keer van Jesse, en Ruud ook profiat) en mijn mail te doen van klanten met

vragen. Terug gekomen van de garage want ook daar kregen ze de moeren niet los. Daar zit 50 jaar oud

vuil tussen, nog Duits vuil, en al het stof wat wij onderweg nog hebben geschept. Er was een

vrachtwagengarage op een industrieterrein 40 km verder maar daar zou het gevaarlijk zijn om te

overnachten.

Wij wilden daar heen rijden maar dat vonden ze niet veilig. Ze gingen wel een handig iemand regelen die

hier voor de deur kwam sleutelen. Het is zojuist door die man opgelost met hulp van alweer Efe ( die het

helemaal geweldig vindt het sleutelen en ook een sleutelauto wil) de havenmeester(staan voor de haven

geparkeerd) en natuurlijk Rob die meehelpt en die alle manuals bij heeft. Voor de kenners RFM (read the

fucking manual). Efe is net klaar met zijn studie voor architect. Hij heeft daarvoor 8 jaar in Wenen

gestudeerd en gewoond en is nu erg blij om terug te zijn in Turkije. Een warm land zegt hij zowel het

klimaat als de mensen. Oostenrijkers zijn koud en functioneel.

En heeft hij net ontdekt..... sleutelen is keileuk. Het karwei is geloof ik geklaard en we kunnen op pad.

BALIKLIOVA

3 november 2016 - Hasseki Köyü, Turkije

Aan het eind van de dag na de reparatie op pad omdat we naar het schiereiland dat boven Cesme ligt

wilde rijden. Het was moeilijk afscheid nemen van de familie Saydut in Izmir.  Ik hoop dat ze eens een

keertje bij ons langs komen als ze in Nederland zijn. Het is hier vroeg donker en het was inmiddels een

uur of 3 voor we vertrokken. Gelukkig op pad en alles functioneerde weer. Toch wel erg handig dat Rob

technisch zo goed op de hoogte is van wat er gedaan moet worden op zo'n moment.

We reden vanaf Izmir pal aan zee met een harde wind (en dus voor hier best wat golfslag) en een lage

felle zon. Toen we afbogen naar het schiereiland was het inderdaad erg mooi. Baaitjes met hele kleine

vissersdorpjes, wat winkeltjes en begroeiing van olijfbomen, palmen en vijgenbomen.

De bedoeling was om Balikliova te halen, maar dat hebben we niet gered omdat het donker werd.

Geparkeerd in een hele kleine inham aan zee waar 2 plateautjes waren zo groot als de camper ongeveer.

Er lagen een stuk op 5 hele kleine vissersbootjes en er was een man met zijn bootje aan het klooien. Wij

vroegen of we daar mochten staan en kregen het altijd vriendelijke antwoord " no problem". Tis altijd

goed waar je het ding ook op de handrem trekt. Een tijdje terug in een klein dorpje zeiden we nog als we

de truck hier op de rotonde laten staan dan zal ook niemand er iets van zeggen. Ongelooflijk, zo

gemakkelijk als men hier is.

We stonden een km of wat van een dorpje af op het mooie plekje met zicht op zee. Toch zal ik ook nog

wat foto's op mijn blog zetten van het vuilnis rondom.

Hoe mooi de plekjes ook zijn er is geen vierkante meter waar geen vuilnis is of waar ze gewoon hun afval

hebben gestort, na de bouw bijvoorbeeld. We stonden nu dan ook op een mooie plek maar tussen een

kuub oude tegels en nog wat autobanden die gevuld waren met cement ???

Doodstil en je hoort en voelt deze keer ook de wind. De truck ging lichtjes heen en neer.

De volgende ochtend was Rob warm aan het douchen in de camper (volgens hem het begin en de rand

van de beschaving) en wordt er op de deur geklopt. 

Ik doe de deur open en daar staat die visser met 2 grote zeebaarzen, die nog leefden, voor ons. Hij wilde

ze al op de mat gooien dus ik pakte ze maar vlug aan en legde ze in de gootsteen. Ontzettend aardig

maar wat moesten we er mee dachten we even. In de ochtend met 2 nog levende vissen en we hadden

beiden nog nooit een vis gefileerd en natuurlijk eerst dood gemaakt. Onze dag was gevuld. Later hebben

we de visser bedankt en een foto gemaakt van het hele stel dat inmiddels gezamenlijk bezig was om

onder andere de netten te boeten. Hij had trouwens ontzettend veel gevangen met zijn kleine bootje en

het ging gewoon in kratten zijn "in-Turkey-made Fiat" in, niet allen in de kofferbak maar ook gewoon

gezellig op de beklede stoel naast hem en de dito achterbank.

Langs het fantastische mooie schiereiland zoekend naar een baaitje om te barbecueën en ook zoekend

naar een waterkraantje, want we moesten ons douche- en keukenwater weer op peil hebben. De vissen

hebben we achter in een emmer gedaan en zouden ze 's avonds op een strandje schoonmaken zodat we

direct alles konden spoelen met zeewater. 

Ondertussen had ik een app naar de kinderen gestuurd van hoe maak je in godsnaam een baars schoon.

Die heeft overigens van die verrekte harde stekels waar je je handen aan open haalt. Die moest je met

een schaar eraf knippen.

Van de kinderen kreeg ik een zeer humoristische tekst terug die ze gegoogeld hadden en gekopieerd en

was vertaald uit het Belgisch in de trant van :

"Wat een fascinerend idee- vissen! Eenheid met de natuur, de geur van een kampvuur, een gezellige

babbel meet gelijkgestemde mensen. Het enige dat het evenement zou kunnen overschaduwen is " de vis

schoonmaken" enz, enz.

Om een uur of 4 hadden we een mooi plekje gevonden in een baai op een prachtig grint strand (toch

handig zo'n riesen 4x4) om aan het schoonmaakavontuur te beginnen. We staan nu op de uiterste

noordpunt van het grote schiereiland rechtsboven Cesme. Ik had al een paar keer voorzichtig gezegd dat

mannen meestal de vis schoonmaken. Met koken heeft Rob niet zoveel ( in tegenstelling tot het opeten)

maar ik wou hem wel graag bij dit project betrekken. 

Hij heeft de vis schoongemaakt met schaar en messen en emmers water enz. Daarna geconsumeerd en

we hebben nog nooit zo'n lekkere vis gegeten. 

Misschien toch vanwege het verhaal wat ik van de kinderen had toegestuurd gekregen. Het hele project

hebben we samen aangepakt wat ook wel weer eens leuk is in plaats van Mieke de huishoudelijke zaken

en Rob de techniek, maar goed ieder z'n specialiteit.

Vanochtend uitgeslapen en wakker geworden met een prachtig uitzicht vanuit de slaapkamer over de

baai, strand en zee. In de verte rechts een klein onbewoond eilandje en in het midden voor, als je goed

kijkt,aan de horizon het Griekse eiland Lesbos. Het is ook hier weer muisstil, niemand te zien. In de verte

op zee enkele vissersbootjes. Aan het einde van de dag kwam een Turk in een hypermoderne North Face

ski-jas langs om ons een hand te geven en (weer) welkom te heten. Rob loopt trouwens nog steeds in zijn

korte broek, vandaag was het nog ruim 20' C. De mensen zijn hier ontzettend beleefd, daar kunnen wij in

het lompe Nederland echt nog wat van leren.

Vandaag langs het strand gestruind om hout te verzamelen voor een kampvuurtje vanavond als het

donker is. Ik ben nl. gek op fikkie stoken en kampvuurtjes. Vandaag geen meter gereden met de MAN,

dus alle tijd om de vissersbootjes te be-obachten en te lezen.

CESME

5 november 2016 - Vrontados, Griekenland

Gisteren zijn we slingerend vanaf de westelijke kant van het schiereiland naar Cesme gereden. Het was

een mooie weg die langs allerlei baaitjes ging, het was 80 km en daar hebben we de hele dag over

gedaan. Ook onderweg eindigde de weg (dachten we) in een heel klein dorpje waar we haaks de hoek om

moesten terwijl er huisjes op alle hoeken stonden. Het straatje was zo breed als de truck en je ging van

het keukenraam van het eerste huis naar de schuur en/of slaapkamer van het tweede huis. We kregen bij

de volgende hoek een tegenligger en die moet dan helaas achteruit rijdend de heuvel op tot er een plek

is waar wij kunnen passeren.

Op de kop van het eiland zaten we wel 1200 meter hoog en daar stond het helemaal vol met windmolens.

Ik zag daar grote wieken liggen en Rob zei ik denk dat ze die met een helikopter daar brengen. Dat is niet

te doen deze steile en hoge slingerende berg op. En een km of 5 verder komen we een bestelbusje tegen

die ons naar een plek dirigeert waar we moeten stoppen. Waarom, dachten we nog toen we puffend en

kruipend een vrachtwagen de bocht zagen omkomen met daarop een deel van een pyloon van de

windmolen . Ongelooflijk lang wel een meter of 30 en dan bochten maken in de bergen. Het waren

meerdere vrachtwagens en 1 redde het zelfs niet en moest weer door een andere gesleept worden.

Net voor Cesme nog even boodschappen gedaan bij de Migros. Daar sprak een Russische jongen (met

Turkse collega) ons aan omdat hij de truck ze mooi vond. Ze deden allebei een opleiding voor het

toerisme. Ze vonden het fantastisch dat wij onze truck (militair) inzette voor vreedzame doeleinden, de

beruchte action tulpenstickers voor op de kliko, die wij erop hebben geplakt. Dat is wel een erg

hoogdravende uitleg van de bedoeling die wij hadden. Wij willen gewoon geen gezeur met autoriteiten of

wat dan ook; het doel was het verzachten van het militaire uiterlijk. Maar onze stickers hebben dus elke

keer weer positieve reacties opgeleverd.

O, ja en de Rus adviseerde ons nog om naar Azerbeidzjan te gaan want dat was mooi en ruig en zeer

geschikt voor onze truck. Ook adviseerde hij 

Armenië en Georgië, daar waren de mensen zeker zo vriendelijk als de Turken mogelijk nog meer.

Kunnen we meteen even tanken in Rusland zoals die onze niet of nauwelijks Engels/Duits sprekende

Tsjech die we op Galipoli tegen kwamen ons adviseerde. Dat was wel een erg handige tip om 4000 km

verder te gaan tanken want daar is het lekker goedkoop. Daar heb je wat aan.

Aan het einde van de dag in de haven van Cesme aangekomen. Allereerst maar eens informeren naar de

prijs. Er was niet veel keuze. De overtocht duurt maar 80 minuten maar koste voor ons 220 euro.

Belachelijk duur maar we hebben geen keuze. We stonden midden in het stadje geparkeerd en wilde

daar aanvankelijk overnachten. Maar dan lopen de mensen naast je ramen en als je de deur opendoet sla

je iemand op het trottoir knock out. Ook een beetje raar om daar te douchen zonder vuilwatertank.

Dus stadje uitgereden en net buiten centrum op een heuvel was een riante plek. Je keek over de haven

uit en er was niemand, en naast ons een verlaten restaurant. Ook al failliet?, zoals zovelen in Turkije nu

de toeristenmarkt volledig op zijn kont ligt.

's Avonds hoorde we zoals altijd het galmen door de luidsprekers van de moskee. Dat is het geluid wat je

op alle plaatsen hoort maar in Cesme was het wel heel bijzonder. We hoorden, we denken de oproep tot

het gebed, en vervolgens een Nokia deuntje en een kort gesprek door de luidspreker. Dat klonk wel heel

komisch. Oproep tot gebed en een echte oproep van boven of weer met 2 benen terug op de grond.

Vandaag de tickets gekocht waar we nogmaals vroegen waarom het zo idioot duur was. We hoorden dat

van het ticket 40% belasting was voor de Turkse regering en 30 % voor de Griekse regering en de overige

30% is dus voor de maatschappij. Rob protesteerde namelijk op zijn manier van "ik wil die boot niet

kopen". Alleen naar de overkant, en krijg ik dan korting want wij zijn een historisch voertuig enz. Nou

vooruit dan 20 euro korting. 

Bij het boekingskantoor gevraagd naar een kapper.

Rob wilde geknipt worden. De kapper raakte meteen in paniek omdat hij geen Engels kon. Hij belde naar

iemand, een Turk die 40 jaar in Australië had gewoond, (no worries mate) die met Rob het kapsel kon

bespreken. Ik zat erbij en het was komisch. Tja wat voor model: ja gewoon zei Rob korter. Uh en dat ik

er niet zo uit zie alsof ik met 2 vingers in het stopcontact heb gezeten. Dat werd netjes in het Turks

vertaald en de kapper kon beginnen, lekker duidelijk. Hij vond het wel spannend en van de zenuwen

knipte hij in rob zijn oor. Ai. Rob schreeuwde en vloekte en de kapper wist niet waar hij het zoeken

moest. Bleef hem maar pamperen en verontschuldigen. Ik wou een foto maken maar dat mocht niet van

Rob. De kapper voelde zich zo opgelaten dat ik het niet erger moest maken.

Daarna het kasteel bezocht dat volledig was gerestaureerd. Het kasteel ligt midden in de stad aan de

haven en als je boven op een van de torens bent (Don Jon) heb je een prachtige vieuw over de stad.

We moesten al anderhalf uur van te voren bij de ferrie ( ferriebot in het Turks) zijn omdat er van alles

moest worden gedaan en om het voertuig te checken.

Om half 5 door de paspoortcontrole. Rob rijdend met de truck en ik lopend. Ik was al door de douane en

zie daar Rob aan komen met de truck die niet door de douane was geweest. Parkeert de truck en komt

naar me toe lopen van en nu??. Er waren wel 8 glazen hokjes en niemand keek op of om. Zelf gevraagd en

toen kwam er een man met een bestelbus en hij zei dat hij van de X-ray was. Wij moesten mee naar de

andere kant van het haventerrein want de truck moest door de x- ray. Grote borden van radioactieve

straling en wij moesten op afstand wachten tot de truck werd gecontroleerd. Daarna kwam er een

drugshond om alles te controleren. Toen het oke was moesten we weer terug rijden naar het

douanekantoor en daar moesten onze papieren worden gecontroleerd. Staan we daar met een man of 8

in dat kantoor (ook 2 Engelsen die een busje hadden en het land aanvankelijk niet uit mochten) en ineens

wilden ze weten of we een boot hadden. Ja een rubberboot in een zak met een klein motortje. Die

wilden ze zien. Nou dat was oké en we kregen toestemming dat alles in orde was. Wat nu. Wait in the

cafetaria. Ze zouden ons komen halen als ze zouden vertrekken. Daar hebben we gezeten en toen zagen

we ja echt, een gewone pont, aankomen. We weten dat het niet ver is naar Chios maar een pont. 

Omdat er niemand ons kwam halen zijn we zelf maar naar het pontje gereden waar een aantal mensen

op gingen en 2 auto's die met een liftje naar beneden gingen en wij aan dek. We hadden aan allebei de

kanten nog 10 cm ruimte tot aan de spiegels. Heel krap, maar we stonden.

Naar de overkant en zo even hetzelfde circus weer in Griekenland. Ze vroegen naar de X-ray. Bij de

haven zagen we een Nederlandse marechaussee die we aanspraken. Hij was van Frontex. In Turkije

hadden we te horen gekregen dat het probleem met de vluchtelingen was opgelost.

Wat ik nog niet gemeld had was dat toen we op de noordkant van het schiereiland bivakkeerden we aan

de overkant op het water allemaal witte lichten zagen op het water. Wij realiseerden ons meteen dat dat

allemaal kustbeveiliging was.

Van de Nederlandse Frontex man hoorden we dat het nog steeds een heel groot probleem was. Vandaag

was er weer een boot aangekomen en op Chios voor de kust zijn zowel de Nederlanders, Italianen, als

Grieken actief.

CHIOS

6 november 2016

In het donker kwamen we gisteravond de pont af op het eiland Chios en ook in het stadje Chios. Met de

truck is het extra lastig om dan de weg te vinden en een overnachtingsplek. Op de boot hadden we de

summiere kaart die we hadden bekeken,  en op de navigatie en het leek alsof het naar het noorden toe

minder bewoond was en het dus makkelijker om een plek te vinden om te slapen.

Als snel merkten we dat de wegen ontzettend smal zijn op het eiland en dat er naast de slingerweg in het

donker niet veel te zien was en dat er alleen kleine parkeerhaventjes waren waar je met een

personenauto op kan. Campings zijn er overigens niet op Chios dus we zullen in ons eigen hotel verblijven

waar we kunnen slapen.

Langs het strand was een langgerekte parkeerplaats voor een auto of 20 en daar hebben we 5 plaatsen

van bezet. Het was wel vlak aan een weg maar we zagen geen andere mogelijkheid in het donker. Een

stukje terug aan de weg was een restaurant en we besloten daar een hapje te eten. Het was een

afhaalgriek die pizza's bezorgde op van die brommertjes. Naast de zaak was een zaaltje met tafeltjes

waar we wat gegeten hebben. Er kwam een vrouw ons bedienen die ontroerend traag van begrip was

maar heel verwondert ons de menukaart (kleuren stencil) gaf. Ze vroeg ons van alles maar als we

antwoorden dan moest ze heel diep nadenken en dan leek er wat te gebeuren in haar hoofd en dan zoiets

van owh, really, owh that's nice en dan was er weer een frons van en wat nu. Ze draalde om ons heen en

toen we vroegen of ze nu Grieks of Italiaans was werd er iemand uit de keuken getrokken die ze aan ons

liet zien vanwege zijn haarkleur die zij ook had.  Owh, toen gingen wij traag denken van welke associatie

wij moesten maken maar we begrepen het; ze was Grieks. We hebben er voortreffelijk gegeten voor 8,40

euro samen inclusief drinken dus een goed begin van de avond.

Vanaf de slaapplek was er een pad van een meter of 20 en dan was je aan het strand. We stonden er een

uurtje en toen arriveerde er naast ons 2 auto's die nogal lawaaierig waren. Wij buiten kijken; het was een

gezin met kinderen, deuren allemaal open radio aan spullen op het dak en om hun heen. Jassen over de

deur en iets van dekens. Wij weer naar binnen en hoopten dat het rustiger zou worden. Konden ook niet

echt plaatsen wat we er van moesten denken.

Nou het is bijna de hele nacht feest gebleven. Ze waren nog herrie aan het maken toen wij probeerden

te slapen (althans ik want Rob maakte binnen enkele seconden al de vertrouwde bromgeluiden). Toen we

om 3 uur 's nachts wakker werden waren de kinderen aan het claxonneren (tenminste ik hoop dat het de

kinderen waren). Even daarna weer de radio aan enz enz. Al vroeg waren we op vanwege de alweer

herrie. Vluchtelingen hebben toch geen auto?.

Ze spraken Grieks, dus raar allemaal. Toen ze weg waren in de ochtend lag de hele parkeerplaats ( die 's

avonds schoon was) vol met afval. Lege blikken op de grond rondom de palmboom, lege plastic vaatjes,

papier, lege shampoofles op het pad halve fles afwasmiddel ( die ik heb opgeruimd, want had ik net

nodig) echt onfatsoenlijk eigenlijk gewoon crimineel. 

In de ochtend kwamen er wat Grieken langs en begonnen direct over de vluchtelingen. Probleem zeiden

ze maar wij wisten dat dit geen vluchtelingen waren maar, zeg het maar; zigeuners, aso's . Even later

waren we in een haven omdat we op zoek waren naar water voor de watertank, Daar was een Griek en

die vertelde ons weer over de vluchtelingen waar ze last van hadden. Hij zei dat er geen vluchteling

meer van het eiland af mocht zonder papieren en dat we dat wel zouden merken (de uitgebreide

controle) als we de boot naar Pireaus zouden nemen. Gisteren bij aankomst in de haven vertelde de

marechaussee ons dat die dag er weer een boot met vluchtelingen was aangekomen omdat Turkije deze

gewoon door liet gaan omdat ze visum vrij reizen voor hen zelf willen afdwingen.

Voor zo'n klein eiland is het behoorlijk belastend. Overigens heeft Turkije 3 miljoen vluchtelingen

momenteel op een bevolking van 80 miljoen mensen.

We zijn vandaag eerst terug gereden naar het stadje Chios omdat we bij de verschillende

boekingskantoren willen informeren naar een ticketprijs. Dat kan nogal eens uitmaken voor dezelfde trip.

Het is een uur of 8 varen maar wel nationaal dus dat scheelt in de taxen. Nou de duurste was 350 euro en

de goedkoopste 221 euro. Duidelijk dus. Toen we in het stadje waren hadden we op de plattegrond

gezien dat er een stukje oude stad was met een kasteel waar de muur gedeeltelijk van was

gerestaureerd. Dat begon aan het strand waar we vanuit de hoogte neerkeken op wat grijze tentjes waar

UNHCR op stond met koeienletters. Toen we verder liepen zagen we dat heel de slotgracht, wel een paar

honderd meter lang (of rond ; tis maar hoe je het bekijkt) vol stond met van die tentjes. Het is natuurlijk

duidelijk dat er geen water meer in de slotgracht stond. Wij liepen boven over de muur en toen riep er

iemand heel vrolijk iets in het Arabisch. Waarop Rob natuurlijk terug blèrde in het Arabisch en diegene

moest lachen. En hij riep weer terug " dat hij van Rob hield". Toch kijk je even heel gek op als je

daadwerkelijk zo'n kamp ziet; dat is dichtbij en echt.

Aan de andere kant van de muur liepen we naar beneden in heel smalle kleine Griekse straatjes ( er kan

geen auto door, het is bakfietsbreedte) met geschilderde huizen in allerlei kleuren waar heel veel katten

liggen te dutten op muurtjes en zelfs een hond op het dak van een auto. Ziet er heel vredig en daar gaat

het, althans zo lijkt het gewone leven zijn gang. In dat oude stadsdeel was een prachtig Turks badhuis

dat we op de foto hebben gezet. 

We zijn de stad uit gereden en de wegen en dorpjes zijn echt haast te smal voor de truck. We staan nu

bovenop een rots, achter een verlaten waterstation, en het is hier een paar honderd meter hoog.

Doodstil en je hoort alleen de wind. Geen huis in de wijde omtrek en geen lampje te zien. We kijken uit

over de zee en zien Turkije n de verte liggen en aan de noordkant het eiland waar de rijke Grieken hun

kapitale optrekjes hebben.

PARALIA TIGANI

8 november 2016 - Mastichochoria, Griekenland

Staan nu op mooiste Robinson Crusoe baai (Paralia Tigini volgens de elektronische kaart) met het mooiste

strand ooit gezien, aan de westkant van het eiland Chios. Ver van bewoonde wereld af, geen huis of

lampje te zien. In de verste verte niet. Dit verlaten strand is brandschoon. Strand met baai was een paar

km over onverharde hobbelweg af met onze 51 jaar oude 4x4. Ze doet het nog prima deze "Alte Hund"

(volgens de garage in Duitsland).

De hele dag maar 4 auto's gezien, uren niets. Dorpjes waar we langs en doorheen reden waren totaal

verlaten en dichtgespijkerd. Vandaag het noorden van het eiland gereden, erg bergachtig, een

ongenaakbaar landschap. Hele dag (7 uur) over 60 km gedaan en de hoogste versnelling was de vierde van

de zes. Gemiddelde snelheid was dus onder de 10 km/uur.

Door een verlaten dorpje gereden, waar we door de hoofdstraat maar 10 cm aan weerszijden van de auto

hadden en aan de bovenkant rand ook maar 10 cm vanwege de uitstekende balkons van de huizen. We

zijn blij dat het dak van de camper rond loopt en de auto maar 3,20 m hoog is anders was het nooit

gelukt om hier te rijden. De bomen over de wegen zijn ook erg laag en we kunnen er maar net onder

door. Aan het eind van dit verlaten dorpje kwamen we een groepje tot de tanden bewapende militairen

tegen (ca. 30 man) met drie oude Steyr trucks (6×6), ongeveer uit de zelfde tijd als de onze. Dapper

zwaaien naar elkaar en weer verder rijden.

Boven aan de kust op een slingerweggetje zat een pluche knuffelbeest Minnie Mouse van wel 1 meter

hoog, die met haar witte wollige derrière op een bouwhek was geplaatst. Duidelijk was deze Minnie van

niemand en we dachten dat het wel grappig was om haar op de Man te binden. Nu is het echt met het

militaire gedaan. De knuffel is net zo groot als de fietsen die achterop zitten. We hebben geprobeerd om

haar voorop te binden maar dan hadden we geen zicht meer door de ramen, dus voorlopig zit Minnie

achterop de auto.

Vandaag de watertank gevuld bij een natuurlijke bron en kunnen er weer even tegen, onze watertank is

nl. 250 liter. Altijd fijn als die weer vol is. Een stukje verder waren op het bergweggetje 3 varkens de

berm aan het omploegen. Die kun je hier makkelijk los laten lopen want je kan toch niet harder rijden

dan 20 km per uur.

We kunnen dit verhaal vandaag niet plaatsen, er is hier nl. geen bereik, helemaal niets. Zo verlaten ben

ik nog nooit ergens geweest. Alleen maar natuur om ons heen en toch het meeste ongekende (want we

hadden zelfs in Marokko in de woestijn bereik) dat onze mobiele apparaten niet meer uitslaan.

Het lijkt wel of we het opzoeken maar dat is toch echt niet. Vanochtend zeiden we nog tegen elkaar "het

zou wel eens gezellig zijn om wat andere reizigers te spreken". Ze zijn er alleen echt niet. 

Vanochtend opgestaan op het Robinson Crusoe strand met een temperatuur van nog 23 graden en

gezwommen in redelijk warm zeewater. Tijdens de rit vandaag kon je goed zien dat er op het eiland nog

niet zo lang geleden een grote brand heeft gewoed op het zuidwestelijke deel van het eiland, het is zelfs

nog te ruiken. 

Wat ons op Chios ook opvalt in de kleine dorpjes is de haast apathische houding van de bevolking. Ze

reageren nauwelijks als je langs komt of ze groet. Waardoor dit komt weten we niet maar is het de

algehele economische malaise waarin het land verkeert of de opgelegde sancties door West-Europa of de

vluchtelingen of de grote brand. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat Chiosnezen (zou het niet

weten) gewoon zo zijn. Het is een afgelegen eiland met weinig toerisme. Gisteren varkens op de weg en

vandaag koeien die niet echt haast hadden om aan de kant te gaan toen we met de truck voorbij wilden.

Ze waren even onverstoorbaar als de eilandbewoners.

Tegen een uur of 4 in een mooi vissershaventje de camper gestald. Maar het waaide de hele dag al heel

hard. Toen we geparkeerd stonden kwam de zoute spray over ons heen. We begonnen te twijfelen of we

wel zo'n goede plek hadden, en toen vissers hun bootje kwamen inspecteren vroeg Rob naar de

weersvoorspelling. Nou er werd windkracht 9 verwacht voor vannacht. Als de wiedeweerga opgebroken

en vertrokken landinwaarts.

Staan nu aan de rand van een ander klein dorpje.

Hoe ideaal deze plek is weten we nog niet want zo te horen staan we in de buurt van een schietbaan van

het leger. Vanavond hebben ze een oefening maar het is donker dus we gaan niet meer verkassen.

Morgen naar de hoofdstad Chios om een ferry te bespreken voor die nacht. Hopelijk heb ik dan een keer

wifi zodat ik wat foto's kan versturen.

CHIOS II

9 november 2016 - Chios, Griekenland

Toen we 's ochtends wakker waren kwamen er verschillende van die pick-upjes polshoogte nemen wat we

daar aan het uitspoken waren. Niet bijzonder vriendelijk maar een beetje nors.

We zijn rechtstreeks naar de hoofdstad Chios gereden op het eiland Chios. Onderweg nog een keer water

getapt zodat we voorlopig vooruit konden. In een kleine dorpje was een watertappunt bij het

gemeentehuis. Er kwamen verschillende Grieken op brommertjes met flessen en jerrycans om deze met

water te vullen. Er stond een bordje bij met Griekse tekst en iets van 25 liter. Voor de zekerheid heeft

rob 25 liter genomen en ik ook 25 liter.

Zouden er zo veel mensen zijn in Griekenland die geen stromend water hebben?? Verwonderlijk op de

brommertjes water halen.

Op het boekingskantoor waar we een ferry wilde boeken, was er een vrouw achter de balie die slecht

Engels sprak en verder ook nergens iets van snapte. Zelfs onze pinpas kende ze niet en dat ging ze niet

doen. Waar we aanvankelijk wilden boeken het goedkope kantoor had zich vergist en ze zei dat we naar

het hoofdkantoor moesten, want het was nog niet duidelijk of de ferry überhaupt wel zou varen. Het was

windkracht 9 en vanavond tegen 20.30 uur is duidelijk of het veilig was om wel of niet te gaan .

In dat hoofdkantoor werkte dus dat "licht" wat bijna niets begreep. We besloten toch maar een overtocht

met hut te boeken. De hele nacht aan dek rondzwabberen zou ons de volgende ochtend opbreken als we

Athene door moesten. Het was 13.00 uur en de pont vertrok pas laat als ie ging dus we hadden uren om

te overbruggen. Aan de kop van de haven was een parkeerterreintje in de bocht waar we de truck konden

parkeren. Het bleek achter het Frontex kantoor te zijn en er kwamen 2 Nederlandse mannen (

marechaussee) naar buiten die direct met ons in gesprek waren. Ze waren daar voor een paar maanden

gestationeerd om de 

Grieken te helpen met de beveiliging van de grenzen. Ze vertelden dat Chios niet echt zat te wachten op

het toerisme en dat ze heel lang op het eiland geprotesteerd hebben tegen verlenging van de vliegbaan.

Op het hele eiland wonen 50.000 mensen waarvan 25.000 in de stad Chios. Geen wonder dat het lijkt

alsof het hele eiland is uitgestorven.

Ze vertelden dat er hier een vluchtelingenkamp was (konden we zien vanuit waar de camper stond

geparkeerd) en dat er nog 1 kamp was in het binnenland.

We hebben effe wat rondgelopen door het stadje en zijn toen in de camper gaan zitten. Het waait echt

behoorlijk hard.

Zitten wij te dobbelen (ja echt) met zicht op zee en in de bocht een stukje verder dat kamp. Zien we

ineens tentjes de lucht invliegen. De een na de ander stortte in. Weer 10 minuten later zei rob " ik zie

vuur in dat kamp". En jawel hoor even later zien we rook en hele grote vlammen. De rest die niet weg

was gewaaid vliegt in brand. Hoe krijg je dat nou voor elkaar. Wij zouden buiten nog geen lucifer aan

kunnen krijgen. 

Even daarna sirenes en komt de brandweer aanrijden. De brand is geblust en het afwachten gaat voor ons

verder. Vertrekken we vandaag of moeten we 24 uur langer wachten wat echt balen zou zijn. De boot

vertrekt vannacht met een uur vertraging dus om 24.00 uur . Militairen zijn zojuist onze auto komen

inspecteren, ze verexcuseerden zich ivm de vluchtelingen. Alle kastjes, onder banken en achterin. We

zeiden voorzichtig dat er vanmiddag brand was. Owh zeiden ze " dat is al de derde keer deze maand; ze

steken zelf de tenten in brand en zeggen dat ze een container willen om in te wonen".

ATHENE

11 november 2016 - Epidavros, Griekenland

Om 24.00 uur stonden we op de ferry tussen allemaal grote vrachtwagens. Jeetje wat is dat groot. Ze

rijden er in met trucks en koppelen de aanhanger af en rijden weer van boord. Alleen de aanhanger

wordt vervoerd. Er waren 3 dekken die alleen al garage waren en er was een zee aan ruimte. Nadat de

truck was vastgezet gingen we naar de receptie voor een sleutel voor onze hut. Achteraf waren we blij

dat we een hut hadden geboekt zodat we niet de hele nacht in zo'n stoel hoefden te hangen of aan dek

liggen. 

Lopend over de boot zagen we inderdaad overal mensen in hoekjes op de grond en over stoelen heen

liggen te slapen. Er lag er zelfs een in de speelhoek te snurken. De boot was maar voor 10% gevuld.

Wij aan boord nog effe heerlijk gedoucht en toen ons bed in. Een uur of 7 later werd er omgeroepen dat

we bijna in Athene (Pireaus) waren en dat degene die een voertuig hadden er binnen 30 minuten

moesten zijn. Dat was een rap programma zo vroeg in de ochtend. Even later reden we van de boot af op

het haventerrein en met de navigatie met GPS kun je direct de stad uit richting de Peleponnesos. 

Op de eerste beste parkeerplaats gestopt voor het ontbijt. Het is nog weer lekker weer en een graad of

23 dus weer heerlijk. We wilden natuurlijk eerst gaan kijken bij het beroemde kanaal van Korinthe. Wat

een spectaculair smal en diep kanaal. Geen sluizen en dat in die tijd, 1881, zo gegraven is. Je krijgt

hoogtevrees als je op het bruggetje staat en de diepte in kijkt. Ook in Griekenland zijn er lege terrassen

en verlaten restaurants en hotels. Inmiddels weten we dat ook de campings gesloten zijn.

Tijdens onze tocht naar de huidige strandplek zijn we wel voor het eerst een paar campers tegen

gekomen maar we staan toch alleen aan het strand tussen 2 campings in die een eigen strand hebben.

Beiden verlaten en gesloten.

Wel zien we de hele tijd mensen komen om te klussen aan de soort van boulevard waar de campings en

hotels aan liggen. Bergen opgestapelde ligbedden en zitjes waarvan de parasols een stukje verder liggen

weg te rotten. Triest gezicht. Ook hebben we vandaag verschillende mensen gesproken die hier onder

andere komen zwemmen, wat wij vandaag ook nog hebben gedaan in zee.

Rob heeft vanochtend een Brit gesproken die hier een zomerhuis heeft en hij is ingenieur bij Iveco in

Zwitserland. Dat was een gesprek tussen 2 mannen waar ik niet veel van begreep maar het was voor

beiden in ieder geval boeiend. Over vielbrandstoff motoren enz.

Vanaf dat we hier zijn aangekomen, gistermiddag om 15.00 uur, zit er een kat ongeveer een half jaar oud

om ons heen te draaien. Heel aanhankelijk en is niet weg te krijgen. Toen we gisteravond het dakluik

open hadden staan probeerde ie via het muggengaas door het dakluik naar binnen te komen. We hoorden

eerst toink op de motorkap en daarna op het dak. Rob ging wat vuilnis wegbrengen naar de container en

de kat tippelde met hem mee en hij liep zo voor zijn voeten dat hij er zelfs per ongeluk op ging staan.

Dat er veel zwerfkatten hier zijn wisten we wel maar dat het zo erg was dat het beest smeekt om mee te

mogen? Hij ligt nu in een kratje voor de deur van de camper. Er is ook een hond; 50 a 60 cm hoog een

kruising tussen een teckel en een rottweiler en er heeft nog van alles tegen aangeleund in het verleden.

Het is de lelijkste hond die we ooit gezien hebben maar wel de spontaan aanhankelijkste. En daar is ook

wat voor te zeggen. De hond, bijnaam Zor, is eveneens voor onze camper gestationeerd en zeer volgzaam

en trouw. Vanmiddag op het strand kwamen er Grieken aan die hun honden aan het uitlaten waren en hij

begon direct te blaffen om de boel te verdedigen. Voor de rest blaft ie niet en is het een heel

onverstoorbaar beestje. De Grieken van de honden vertelden ons dat er heel veel dieren nu aan hun lot

worden overgelaten en dat er heel veel zwerfkatten en honden zijn. In de winter gaan ze dood omdat er

niet genoeg eten is en bovendien zijn er ook geen toeristen nu die ze nog af en toe van wat eten

voorzien. Volgens hun kun je die dieren zo meenemen. Het Griekse stel zei dat deze hond van niemand is

en al een tijdje door het dorp loopt. Snif.

We zijn te voet naar het dorp boodschappen gaan doen. Half uur heen en half uur terug. De hond is ons

de hele tijd gevolgd. Voor de supermarkt is hij blijven zitten tot we klaar waren om vervolgens weer mee

terug te lopen.

Ondertussen zitten we onze hersens te breken wat we zullen doen. Gaan we die hond en kat meenemen??

Kan dat op de ferry (36 uur naar Venetië vanuit Patras of Igoumentisa). We vinden ze allebei ontroerend

sneu. Maar hoe moet dat op de ferry; en hoe krijgen we die hond in de auto??. De hond wil niet opgetild

worden en kan er niet in springen. We hebben buiten een kratje met een doek erin neergelegd maar de

hond wil er niet in. De kat zit er braaf in te wachten en hoopt zo mee te mogen. Met die kat kunnen we

overigens alles doen en die laat zich in het kratje zetten en oppakken. 

Het is nu donker en wij zitten binnen. Op het dak zitten inmiddels meerdere katten maar onze kat zit

voor de deur in zijn kratje te wachten dat we naar buiten komen.

De hond ligt eveneens opgerold in het strandgrint voor de deur. Natuurlijk weten we dat we er in

Nederland mee naar de dierenarts moeten enz maar het gaat over nu. We willen morgen verder rijden en

zijn nog een dag of 14 onderweg tot we thuis zijn.

Wat moeten we doen? Hoe pakken we dit project aan? Wat is wijsheid? En wat als we de motor starten

van ons zware apparaat?. Het zou gezellig zijn met zijn allen voorin maar hoe?

Tips en adviezen zijn welkom.

KARAMBATSAIIKA

12 november 2016 - Voria Kinouria, Griekenland

Vanochtend wakker geworden met de hele menagerie voor de deur. 5 katten en 1 hond. We kwamen er

samen niet uit wat het beste was om te doen. Niet alleen vanwege het feit dat het zwerfbeesten waren

maar ook omdat we thuis al eens overwogen hadden om wat gezelschap te nemen. De poes die het eerst

was komen aanlopen de wit grijze ( dikkie of dikkat (is voorzichtig/oppassen in het Turks en staat op alle

verkeersborden) was echt niet weg te slaan. Het rood witte katertje (Karel) is iets afstandelijker en meer

gehaaid om aan zijn eten te komen. Wel komen ze denk ik uit hetzelfde nest.

De hond (Zor) is wel aanhankelijk maar wilde niet opgetild worden, en toen het uiteindelijk vanmorgen

lukte en ik Zor in de camper zette stond ie te trillen als een rietje. Hij hield niet op met bibberen en

wilde weg uit de camper. Wel reageerde hij al op zijn naam. Daarna nam hij afstand en toen rob met een

touwtje aankwam ging ie meters verder liggen. Jammer, hij kent het niet, aanlijnen of opgetild worden.

Dat is een kwestie van weken geduldig oefenen en die tijd hebben we gewoon niet. De Pelopennesos

wacht niet op Zor. Het was een ontroerend lief beest maar te veel praktische bezwaren om mee te

nemen.

Uiteraard hebben we alle adviezen en reacties samen besproken. Wij vonden het heel moeilijk om een

beslissing te nemen. Met ons hoofd was het snel doorrijden maar we hadden er allebei iets mee van " och

waarom niet, we hebben plek en het is zo gezellig". 

Elke keer maar denken wat doen we. We hebben er 's ochtends nog de trap aangezet om het Zor

makkelijker te maken om naar binnen te komen maar nee hoor, dat project ging niet lukken.

Bleef onze grijs-witte alsmaar spinnende en dabbende kat over die op allerlei manieren probeerde de

aandacht op zich te vestigen en haar vermoedelijke broertje die steeds meer zich liet zien. We besloten

om ze samen mee te nemen in de camper. We hadden de avond van te voren al een kratje voor ze

geregeld met daarin een "fraai flanellen houthakkers blokoverhemd" ( zo'n lelijke) waar ze braaf in gingen

liggen. Dit kratje hebben we voor in de cabine bij de versnellingspook geïnstalleerd en ze daar beiden

ingezet. Eerst afscheid van Zor genomen en vervolgens de katten in de cabine gezet. Motor gestart en ze

bleven een beetje rondkijken en snuffelen. Dikkie bleef maar knorren en kwam op mijn schoot en Karel

lag knorrend op de grond op de kokosmat en in het kratje. Onderweg gestopt op een grote parkeerplaats

bij alweer een Acropolis en daar de katten even hun gang laten gaan. Ze sprongen uit de cabine en

volgden ons op de parkeerplaats. Liepen achter ons aan als hondjes. Wij koffie drinken in het huis en ze

sprongen naar binnen en gingen liggen spinnen. Weer verder en we zetten de katten in de cabine. Nu

staan we op een groot strand met mogelijkheden genoeg. We laten ze naar buiten maar ze staan gauw

genoeg voor de deur om weer naar binnen te mogen. Ze schrokken wel eten alsof ze nog nooit iets te

eten hebben gehad. Het is nu donker en ze liggen nu samen " in de mand" onder de tafel te knorren.

Ze gaan tot nu toe netjes naar buiten om op het strand te graven en hun behoefte te doen. Ondertussen

hadden we op dit strand een groot aangespoeld plastic vat gevonden. Ideaal dus om een kattenbak van te

knutselen en te vullen met fijn grint van het strand. Gelukkig heeft de ingenieur dan ook weer wat te

knutselen en zijn uitvinding staat momenteel uitgestald in zijn douche oftewel het kantelpunt van de

beschaving.

Voor wat betreft entingen en ontwormen enz wachten we het nog een paar dagen af of ons gezelschap

wel blijft.

De Peleponnesos is erg mooi. Mooie grillige klust maar ook heel groen. Op het strandje waar we staan

zijn dadelpalmen (met lekkere dadels voor het grijpen, die heerlijk zijn). We hebben voor het eerst

buren (50 meter verder andere camper) maar toen we aankwamen waren ze samen verwoed aan het

stoeien met hun toiletcassette ( voor de insiders " het schijtgebeuren"). Dit vonden wij nu nou niet echt

het geschiktste moment om onze handen uit te steken om kennis te gaan maken. Ze hebben er meer dan

een uur mee gestoeid en wij hebben vriendelijk vanuit de verte terug gezwaaid. Ben blij dat wij dit soort

activiteiten buitenshuis doen. Haha.

Morgen willen we naar het zuidelijkste puntje rijden van de Peloponesos genaamd "het Gribraltar van

Griekenland".

VAN EPIDAURUS

14 november 2016 - Skala, Griekenland

Het was het plan om naar Monemvasia te rijden maar we hebben het niet gehaald. Het zuidoosten van de

Peloponnesos is spectaculair mooi en heel grillig. Oftewel prachtig om te rijden maar niet om op te

schieten. We hebben de hele dag erover gedaan om 100 km te rijden. 

Toen we 's ochtends op het strand vertrokken kwam de Duitse camper naar ons toe gereden. Even een

praatje gemaakt en zij hadden gezien hoe Karel van Epidaurus en Dikkie van Epidaurus ( dat zijn de

namen inmiddels geworden in hun paspoort) ons de hele tijd volgden. Dat hadden ze vanuit de camper

zitten bestuderen en zeiden dat hebben we nog niet gezien. Zij hadden een grote zak kattenvoer over en

die kregen we van hun. Toeristen kopen gewoon kattenvoer voor de vele zwerfkatten.

Ook vertelden zij ons dat de laatste veerpont vanaf Patras voor campers vertrok op 15 november en het

was die dag 13 november. Ai. Daar zouden we eerst eens zo snel mogelijk achter aan gaan. 

Met de katten in de cabine de hele dag gereden en zelfs 2 keer gestopt en dan mochten ze ook naar

buiten. Ze gedroegen zich prima. Waar wij liepen, liepen zij ook en in de cabine lagen ze op mijn schoot

te snurken. Af en toe lopen ze even voor de voorruit maar dat is tot nu toe goed te corrigeren. 

De tocht onderweg was heel geweldig door kloven en heel kleine pietepeuterige dorpjes waar we echt

geen auto konden passeren, zo smal was het. In de middag kwamen we bij zo'n dorpje en daar stond net

voor het plein in de bocht een wit autootje geparkeerd. Dan stap ik uit om Rob daar langs te leiden met

aanwijzingen maar het was eigenlijk te smal. De man van het witte autootje kwam uit het café gerend

en gebaarde dat hij het ding snel weg zou halen. Hij stond strak langs de kerkmuur (ongeveer 5 cm

tussenruimte) en aan de andere kant stonden wij (nog 10 cm ruimte). Van de zenuwen zette hij hem in

zijn voorruit ipv achteruit en kwam helemaal klem te zitten. Uiteindelijk achteruit weg en wij konden

door. Het pleintje met café en terras zit dan naar ons te zwaaien en de duim omhoog van "goede auto" en

vaak nog met de vingers de V makend. Een stukje verder kwamen we door een prachtig klein dorpje waar

alles was geplaveid met grote keien met een put in het midden op het pleintje en een kronkelpaadje

erom heen zo breed als de truck en ook nog steil omhoog. Er liep een oud Grieks vrouwtje helemaal krom

op het pleintje. Alsof je honderd jaar terug in de tijd gaat. Ook zagen we onderweg kloosters hoog in de

bergen in de rotswand gebouwd. Prachtige natuur om van te genieten.

Gaandeweg werd duidelijk dat we Monemvasia niet gingen halen en besloten voor de avond een plek te

zoeken op alweer een strand waar de katten de ruimte hadden na hun tweede autoavontuur. Mooi

strandje ten zuiden van Skala gevonden. Die avond hebben we plannen gemaakt over de terugreis en

vooral ook of het mogelijk was met de katten en wat daarvoor nodig was. Omdat we elke keer geen wifi

hadden en ons Monique erg goed is om dit soort zaken uit te zoeken had ik haar ge-apt of zij kon kijken

wat de mogelijkheden waren. Internet om te appen heb ik wel maar niet om zaken uit te zoeken. We

wilden een ferry van Patras naar Venetië of Triest zodat we niet al die landen van de heenweg door

hoeven te rijden.

Nou de 15de was niet de laatste dag we konden ook nog op de 17de,18de en 21ste terug. Anne had

uitgezocht dat we een health verklaring en paspoort voor de katten nodig hadden. Van Monique wisten

we dat de katten mee konden aan boord in een kennel. 

We hadden 2 dagen nodig om op en neer naar het Gibraltar van de Pelopennesos te gaan en zeker 2

dagen naar Patras en dan nog een ticket boeken dus dat gingen we niet redden. Besloten om vandaag

eerst op pad te gaan om een dierenwinkel te zoeken voor iets van een kooi of riempjes zodat de katten

te transporteren waren.

In Skala hier om de hoek was een dierenwinkel en een dierenarts; die tot onze verbazing geen Engels

sprak; vermoedelijk wel potjeslatijn. Zijn jonge assistente wel en die heeft dan ook al onze vragen

vertaald; een beetje gênant voor een academicus lijkt me. Afijn daar hebben de katten de hele

santemekraam aan entingen, ontwormen, antivlooien enz gekregen met daarbij een paspoort en chip en

verklaring. De dierenarts concludeerde dat ze tussen de 10 a 12 maanden oud zijn en eigenlijk te klein

voor hun leeftijd.

Karel en Dikkie waren daarna behoorlijk van de leg dus hebben we ons plan aangepast om nog een dagje

met ze te acclimatiseren aan hetzelfde strand. Het was inmiddels 2 uur en de zon scheen en het was 24

graden dus heerlijk om naar ons vertrouwde strandje terug te gaan. We zijn niet anders meer gewend als

het wild kamperen. Wat een vrijheid elke keer weer. Het gewone patroon in Lennisheuvel zal weer

behoorlijk wennen zijn.

In het zonnetje aan zee genoten van de laatste rustige mooie dag. De katten moeten echt wennen en we

zijn benieuwd of de komende dagen ook zo voorspoedig zullen verlopen. De tocht op de ferry is 40 uur en

daarna gaan we nog een dag of 5 terug rijden. Morgen eerst nog eens kijken wat de omgeving te bieden

heeft.

SKALA UITZIEKEN

16 november 2016 - Patra, Griekenland

Het wordt al vroeg donker hier, dus om half 6 is het koken en zit de hele familie (die is behoorlijk groot

op dit moment) binnen. We merkten dat de katten toch wel wat van slag waren en een beetje uit

moesten zieken. Slomig en wat rond hangen zonder iets te ondernemen. Met name Karel was een beetje

afstandelijker en moest even niet zo veel hebben van het geaai. De volgende dag zijn we verder gereden

via het stadje Sparta naar Tripolis. De namen alleen al klinken legendarisch en groots. Sparta is niet echt

een mooi stadje. De omgeving en de natuur is mooi, heel erg bergachtig het binnenland, maar de stadjes

zijn niet echt bijzonder. 

Ook is ons reizen verandert sinds we de katten mee hebben. We willen dat ze bij ons blijven en dat ze

buiten de auto hun behoefte doen (net als wij) en dat ze zoveel vertrouwen in ons hebben dat we ze los

kunnen laten als we ergens stoppen.

Het is meer dan verbazend om te zien dat ze in de cabine als we rijden rustig mee op de voorbank gaan

liggen en dat ze af en toe even op kijken om zich vervolgens weer met staart en al in een bolletje op te

rollen. Owh, we mogen er nog niet uit, " we merken wel als het tijd is dat we ergens stoppen". En als we

stoppen dan gaan ze naar buiten, snuffelen een rondje doen, hun behoefte en klimmen zelf de cabine

weer in. Ook de herrie van de motor, de motorrem en het afblazen van de ketels kan ze niet verstoren.

Twee topkatten.

In de Peloppennesos is erg veel te zien maar we zijn ook een beetje "bezienswaardigheidsmoe". We

kunnen zeggen dat het door de katten komt dat we ons programma hebben aangepast maar eigenlijk

vinden we het allebei ook wel best. Hoe verdeel je je tijd en wat doe je in 3 maanden. Als je begint lijkt

het een heerlijke grote berg vrije tijd die niet te overbruggen is en daarom ben je in het begin ook erg

hongerig naar alles wat er in de omgeving is te zien. Dat ritme hou je geen maanden vol.

Inmiddels zijn de katten rustig en wij ook en we zien per dag wel wat er op ons afkomt. Het is wel een

"happening" die zeker voor herhaling vatbaar is. 

Daarom zijn we zo slim geweest om niet alles te bezoeken zodat er genoeg over blijft voor de volgende

keer.

Gisteravond gestrand achter een klein heuveltje net naast de doorgaande weg in de bergen. Het was voor

het eerst heel koud in de avond en hebben dan ook ons kacheltje aan gehad. We willen wel net een

meter of 10 van de weg af staan zodat ze niet onder een auto lopen of zo. Het uitzicht vanochtend was "

onvergetelijk" groots, mooi, hoge heuvels en diepe dalen ( het lijkt het leven wel). In de ochtend laat op

gang gekomen maar we hoefden ook maar een 90 km te maken om in Patras te komen. Daar zijn we heen

getuft met onderweg wat schapen en geiten kuddes die op de heuvels aan het grazen zijn met een

herder. Ziet er heerlijk relaxed uit maar lijkt me toch geen beroep om de dagen mee te vullen. Dan zou

ik hier waarschijnlijk geboren moeten zijn.

In de "voorstad" van Patras naar een grote supermarkt omdat we het eea wilden inslaan om de grote

overtocht te overbruggen. Het is toch zo'n 40 uur en hoe gaan we dat doen. Ook moesten we kattebakgrit

hebben, want Karel en Dikkie maken 's nachts nl. gebruik van de zelfgemaakte kattenbak (doorgesneden

plastic vat) tot nu toe gevuld met strandzand. Wie heeft ze dit geleerd ?

Tot 31 oktober kon "je camping on deck" doen en dan kun je je eigen camper als hut gebruiken; je wordt

op de elektra aangesloten en hobbelt gewoon verder of je in Griekenland aan het toeren bent. Dat kan

nu n november niet meer en moet je dus een hut bespreken. Ook moesten we voor de katten een ticket

kopen en zij gaan in een kennel aan boord. Je zal het maar meemaken als zwerfkat om een eigen

bootticket te hebben en eigen EU-paspoort.

Dit alles hebben we vanmiddag gedaan en we hebben geboekt voor morgenavond de 17de om 23.59 uur.

We komen de 19de in de ochtend om 7.00 uur aan in Venice.

Achteraf hadden we wat meer tijd kunnen nemen in Griekenland maar het is nu zo gegaan en zijn allebei

tevreden. Misschien blijven we wel een dagje langer in Italië. Zou overigens bijzonder zijn want zoals ik

weet is Rob niet zo onder de indruk van de Italianen namelijk; het eten is er 3 keer niks, ze maken veel

herrie en zijn veel te druk "hoop herrie, weinig wol en geen inhoud" en zeker zo belangrijk; ze kunnen

niet eens een oorlog winnen, en slaan direct op de vlucht. Een half miljoen Italianen hebben zich in 1916

zonder slag of stoot overgegeven, zodat ze lekker naar huis naar de spaghetti en "ons" moeder konden en

met een gitaar onder het balkon van een of andere juffrouw gaan staan. Er bestaat zelfs een uitdrukking

van deze massale overgave. Tja, we zijn niet allemaal helden.

Vanavond staan we aan een strandje in Patras met uitzicht op zee en ondergaande zon als op een

ansichtkaart.

FERRY PATRAS VENETIE

18 november 2016

Ik ben benieuwd wat de GPS weer geeft als ik dit verhaal aan boord via hotspot publiceer.

Gisteren zijn we de hele dag om de auto heen gebleven op het strand. Kijkend naar de ferrys die

vetrokken en aankwamen. De plaatselijke bevolking kwam de hond uitlaten op het strand en op de pier

waren een aantal mannen aan het vissen die dat dagelijks deden. 

Ze kwamen aanrijden op van die brommertjes die aan alle kanten uitpuilen van de spullen die ze

allemaal bij hadden. Van verre riepen ze al iets naar elkaar in de trant van " al wat gevangen vandaag".

Het weer was onverwacht lekker en een graad of 23 in het zonnetje. De camper een beetje opgepoetst

en wat gestrandjut op het kiezelstrandje. 

Nou daar kun je Rob gerust uren loslaten want met wat je daar kunt vinden bouwt hij met gemak nog een

camper erbij. Alles wordt weggegooid waar een onderdeel van kapot is dus dat is een uitdaging om weer

wat van te maken. De rest bestaat op het strand uit spullen die niet weggegooid zijn maar gewoon

aangespoeld. Als er onverhoopt nog een plekje vrij is op het strand dan kan je daar je plastic flessen

dumpen die je net leeggedronken hebt.

Plastic overal. De kringloop waar wij zo graag komen om dingen te maken of gewoon te kopen is hier

gewoon recht voor de deur de hele dag live.

Veel mensen die de hond uitlaten maken even een praatje; waar we vandaan komen en waar we heen

reizen. Wel zijn de katten een beetje bang van de honden, en schieten dan ook naar binnen waar het

veilig is. Karel woont helaas vaak onder de kar en zit dan ook de meeste tijd erg onder de olie. Favoriete

plekje is de reserveband maar ook de hele aandrijfas is zeker een goede tweede. 

Welke zwerfkat maakt het mee dat je in een week tijd de halve Peloppennsos door rijdt voorin een

vrachtwagen slapend op de voorbank, slaapt op diverse spannende strandjes , een dagje dierenarts en

daarna wordt voorbereid op de grote reis over zee met een eigen kattenticket op de ferry.

Daar zaten we een beetje mee hoe we dat project zouden aanpakken. In Patras aan het strand was een

dierenwinkel die kalkoenen en kippen verkocht en tuigjes voor chiwawawawaas enz. We hebben 2 tuigjes

gekocht met het idee als we dat omkrijgen dan kunnen we ze onderweg op drukke parkeerplaatsen of op

de ferry beter onder controle houden. De tickets voor de katten waren voor de kennel.

Dikkie vindt alles best, tuigje of geen tuigje, je zegt het maar wat je wil, en Karel is iets afstandelijker

en heeft een minuut of 10 geprotesteerd en het vervolgens opgegeven.

Ze zijn dus eigenlijk keigemakkelijk en laten zich alles aanleunen als er maar af en toe eten is. Op de

giga parkeerplaats waar het wachten voor de ferry was stond een vrachtwagen naast ons met 2

Roemeense chauffeurs. Ze vonden onze auto fascinerend en we hebben een tijdje met ze staan kletsen.

Aardige gasten waar een goed Engels gesprek mee te voeren was. Het gemiddelde minimumloon in

roemenie is 250 euro en een huis huren met 2 kamers is 200 euro huur. Hij vertelde dat in de tijd van

Chauzesko hadden de mensen geld maar was er geen product in het land te koop. Nu sinds de EU is er in

principe alles te koop aan producten maar de prijzen zijn EU prijzen en de lonen zo laag dat je je bijna

niets kan veroorloven.

Tegen 2300 uur de ferry opgereden in zo'n ontzettend groot ruim dat nog niet voor 1/10 gevuld is. Het is

laagseizoen voor de toeristen (als er 10 zijn op de pont dan is het veel, terwijl er misschien wel 500 tot

1000 op kunnen) en dan zijn er nog wat vrachtwagenchauffeurs. Dat betekent wel dat er plek genoeg is

voor de televisie dus je kunt vooraan zitten. Er zijn momenteel meer tv's aan boord in de bars en

restaurants dan mensen. De katten moesten dus eigenlijk een kennel in. Wij hadden ze in een mandje

gedaan en bij de receptie op de boot werd ons een hut toegewezen en een Griek ( of is Anek Lines van de

Italianen) die ons de weg wees naar de hut. Hij zei niets van de katten en liet ze ons meenemen naar de

kamer. Mooi dachten wij das geregeld. Blijven ze lekker bij ons op de kamer en hebben ze geen stress.

Rob nog even snel naar het ruim waar onze camper stond (daar mag je niet meer komen tijdens de

vaartocht van 31 uur) om wat kattengrit en dekentje ( een gevonden houthakkershemd op het strand)

voor de katten te halen om op te slapen. Dat hadden we mooi voor elkaar en het is tot nu toe goed

gegaan.

Vannacht hebben de katten de hele nacht bij ons op bed geslapen en de enige die zich druk heeft

gemaakt hoe en of het zal gaan zijn wij geweest.

De ferry waar we op zitten daar is het tot 1 november mogelijk om camping on deck te boeken. Dan rij je

je camper op het open deck boven en wordt je aangesloten op elektra enz en je gebruikt je camper als

hut en hebt elektra en gas om alles zelf te doen. Nu hebben we een hut maar je ziet dat mensen aan

boord op allerlei manieren zonder hut toch proberen te slapen. In het trappenhuis heeft een ouder stel (

jaar of 60, ai net zoiets als wij bijna) 2 luchtbedden opgeblazen en daar slaapzakken opgelegd. Scheelt

veel euries maar niet erg privé. Het toppunt zagen we net buiten aan dek. Een oudere man heeft echt

buiten op het stalen dek zijn tentje opgezet en kroop erin. Dat is wel erg letterlijk opgevat "camping on

board".

Die omroepinstallatie aan boord is altijd wel wat irritant. Van die mededelingen dat de bar open is, dat

het lunchtijd is en dat er van alles te krijgen is ( ja dat snappen we anders ben je geen restaurant) en dat

we aankomen op Corfu ( waar ik gelukkig volledig doorheen ben geslapen).

Het is overigens erg leuk om van iedereen de reacties te lezen op het reisblog. Voor ons voelt dat als

contact met het thuisfront.

Vanuit deze reacties begrijp ik dat ik Rob nog moet overtuigen dat er in Italië veel goeds te beleven is en

dat ook het eten heel aangenaam kan zijn ( is wel een probleem als je ronduit een hekel hebt aan

tomaten en die stoppen ze overal in).

Een ander praktische handicap onderweg is, dat bijna alle campings gesloten zijn vanaf 1 november dus

daar moeten we nog een mouw aan zien te passen voor de overnachtingen.

ITALIE

20 november 2016 - Schönberg im Stubaital, Oostenrijk

De laatste avond op de ferry hebben we nog even kennis gemaakt met Raspoetin. Zo zag hij er tenminste

uit, zijn naam weet ik niet en hij wilde ook niet op de foto. Hij was een Griek en woonde in Duitsland

maar was nu onderweg naar Oostenrijk om geld te verdienen. Hij zei dat er in Griekenland geen stuiver

te verdienen was en dat hij zijn katten en honden geen voer kon geven. Volgens hem was het een

geconstrueerde economische bankcrisis en konden de Grieken er helemaal niets aan doen. Was wel een

beetje erg kort door de bocht en op het einde van de avond wast het de schuld van de TV, Walt Disney en

de sojamanipulatie. Nou ja toen werd het echt tijd om naar onze hut te gaan want we moesten er vroeg

uit. Om 5 uur waren we al wakker en zijn om 6 uur naar buiten gaan kijken. Getver. Donker koud en het

regende en er was nog geen land te zien.

Tegen een uur of 7 stond iedereen beneden bij de receptie om van boord te mogen gaan maar alles bleef

op slot en we mochten niet naar het cardeck buiten door de stromende regen. We waren niet de enige

die gesmokkeld hadden met de katten, want het was komisch om te zien maar uit allerlei gangen,

manden en aan riempjes kwamen katten en honden te voorschijn, terwijl de kennels aan dek leeg waren.

En al die dieren stonden elkaar nu ineens te bekijken en te besnuffelen. Het was goed dat Karel en Dikkie

in een reiskooitje zaten want ze hebben het toch niet altijd op honden. Zor was daarop een goede

uitzondering.

Ik wist dat er veel water was in Venetië maar niet dat het van alle kanten kwam. In de stromende regen

het haventerrein af en het havenpersoneel stond met paraplu's de weg te wijzen. Ook was daar de

Italiaanse douane die zoals elke keer weer onze vrachtwagen van binnen en buiten moest zien. We zagen

ze twijfelen, voorzichtig de hand opsteken, en toen van " rij maar door, ik heb geen zin in een controle

in de regen waar mijn goeie pak vies van wordt". Ook goed.

We zijn door de regen met slecht zicht Italië ingereden, Venetië uit en op weg naar Trento. Venetië is

mooi om te bezoeken met mooi weer en we konden de camper nergens achterlaten. We besloten om over

kleinere wegen te rijden en de snelweg te mijden zodat we wat zagen van het mooie land. Druk bebouwd

en daardoor niet makkelijk om een stopplaats te vinden waar, ja ik heb het er alweer over, de katten

naar buiten konden. Kleine dorpjes met mooie namen en waar we ook weer reacties kregen op onze car.

Bellisimo, dat zegt toch wat als een Italiaan (de vormgevers bij uitstek) dat tegen ons zegt. En Italianen

zijn ook autofanaten dus bij de vele reacties die we kregen is dat dan toch wel een compliment. Zo'n

oude Duitse plompe kar met een stompe neus en dan horen dat het subliem is met tuitende lippen.

Omdat we niet uit eten wilden (Mieke kookt beter volgens Rob) besloten we boodschappen te doen in de

plaats met de prachtige naam" Castelfranco de Veneta" iets minder spectaculair was de supermarkt.

Althans we zijn er prima geslaagd maar ik zal het eerlijk bekennen het was de Lidl, met veel Italiaanse

producten.

De overnachting was niet zo eenvoudig want het vrij kamperen is verboden en de campings zijn allemaal

gesloten.

Onderweg kwamen we langs 2 meren waar op de kaart wel 10 van die rode driehoekjes stonden dus

misschien lukte het daar om een plek te scoren. Levico Terme was het plaatsje en daar was bij de eerste

camping ( die hartstikke ferme of fermado was) een camperstopplaats en de receptie was open. Een

vriendelijk sprekende Italiaan die Engels sprak en een enkel woord Nederlands vroeg of we voor de grote

kerstmarkt kwamen in de buurt. Daarvoor waren ze speciaal open en we konden de bus daarheen nemen.

Ik kreeg hyperventilatieneigingen. Eergisteren was het keilekker weer en nu ging het over een kerstmarkt

waar we absoluut niet in waren geïnteresseerd. We waren allebei moe en hadden het koud. Gelukkig was

er stroom op de camperplaats en hadden we in een ander mooi stadje onze watertank gevuld ( een

autowasplaats die een kraantje had voor je zeem om te spoelen en daarna door een wringer te halen).

We hadden een klein elektrisch kacheltje bij en dat snel op de hoogste stand aangezet. Na 10 minuten

(echt waar) hield het kacheltje op en kwam niet meer op gang. Het was 10 graden verdorie. 

Nou dan maar eerst koken en dan zou Rob (zucht) het kacheltje uit elkaar gaan schroeven. De thermische

beveiliging was kapot gegaan dus die moest omzeild worden en een uur of wat later zoemde het

kacheltje weer en maakten wij ook weer wat tevredenere zoemgeluiden.

Wel waren wel zo moe dat we om 9 uur in bed lagen in ons weer vertrouwde bedstee.

Vanochtend laat op pad, watertank vullen, douchen, ontbijten en andere rituelen die vooral niet

overgeslagen kunnen worden. Het was mooi onderweg, door slingerende weggetjes langs de rivier door

dalen met bovenop bergen dorpjes en ook kasteeltjes. Minder popperig als Oostenrijk, ik vond het

stijlvoller. Wel zijn de wegen erg smal en lukt het niet eens om op je eigen weghelft soms tussen de

strepen te rijden. Ook zijn de Italianen nogal temperamentvol, ongeduldig dus, en het duurt soms wel

even voor wij opgestart zijn bij een stoplicht. Die alte dame "Emma" , zoals de Duitsers haar noemen wil

soms geen versnelling in en blijft dan gewoon nukkig voor een stoplicht staan.

De hele dag hebben we parallel aan de snelweg gereden over de Brennerstrasse en het werd steeds

kouder en overal om ons heen zagen we sneeuw. Ook konden we in onze cabine de verwarming niet aan

zetten omdat er koelvloeistof lekte ( een reparatie van niets maar we hadden de spullen niet) en we

eerst nieuwe koelvloeistof moesten kopen anders was het nivo te laag. Dus al met al was het voor ons

niet met de vlam in de pijp maar gewoon koud. Koelvloeistof kopen, dat is een mooie opdracht in het

katholieke Italië op zondag waar de pompen wel open zijn maar de shops erbij allemaal dicht. Goed

balen met die kou. Net voor de grens bij een riezensupermarkt koelvloeistof gekocht en het nivo

aangevuld en heerlijk de kachel aan op je voeten. Wat een weldaad.

Och erm, Griekse katten die nog nooit sneeuw hadden gezien en zeker geen kou gevoeld moesten mee

naar Holland van ons.

We hebben ze op de Brenner aan een touwtje uitgelaten waar sneeuw lag. Karel heeft keurig wat

achtergelaten nog net aan de Italiaanse kant ( hij wist waarschijnlijk al dat in Oostenrijk alles am

strengsten verboten ist) en Dikkie tilde voorzichtig haar pootjes op en vond het allemaal niks en wilde

terug naar binnen. Dan maar geen plas.

Daarna zijn we aan het worstelen gegaan met onze Go-box. Jeetje wat een snertding is dat. Als je als

vrachtwagen wordt gesnapt zonder dat je piepjes op dat ding zijn afgegaan dan krijgt je giga boetes in

de trant van honderden euro's. We hadden het gelezen van tevoren op internet maar we konden niet zien

of er nog geld op geladen zat en hoeveel en hoe het kreng gemeten wordt door de tolpoortjes. Diverse

benzinestations gestopt maar die wisten niet hoe het zat en ze adviseerden ons bij de eerste beste

Mautstelle an die Autostrasse te stoppen. We zijn onze schuld gaan bekennen bij de belastingbeampte en

hebben achteraf onze Maut betaald. Anders hadden we in Nederland een boete gehad, maar het was van

ons geen onwil, we konden gewoon niet weten of zien of er nog geld op die Go-box stond. Weer 91 euro

betaald en verder.

Het werd donker en we moesten iets bedenken voor de nacht. Gestopt op de eerste beste parkeerplaats

en de camper tussen de vrachtwagens verdekt opgesteld. 

Tja, daar is op het terrein een Mac Donalds. Nou Rob heeft een hekel aan Italiaans eten maar Mac

Donalds vindt hij nog erger. Dus daar hebben wij dan ook vanavond gegeten. Lekker vies en klef maar ze

hebben wel wifi altijd en daar ben ik dan weer blij mee.

Langs de snelweg zijn we morgen om een uur of 5 helaas wakker dus dat wordt vroeg richting Duitsland.

WE ZIJN ER BIJNA

22 november 2016 - Frankenthal, Duitsland

Gistermiddag om een uur of 3 in München aangekomen. We hadden het helemaal gehad met Oostenrijk

en waren blij om in Duitsland te zijn. We hadden die dag een mooie route gevonden om te rijden door de

bergen. We dachten we geven ze nog een kans met die grote bergen van ze, maar nee hoor. De snelweg

af en na een halve km stond er een bord dat het "verboten was voor zwaarder dan 7,5 ton" dus

omgekeerd en maar weer de snelweg op met onze Go-Box om per km snelweg af te rekenen. Iets van 28

cent per km. Van het Mautambt waar we het vergeten stukje hebben betaald (omdat de box niet ging

piepen) hadden we een formulier met adressen gekregen waar je de Go-box kon inleveren in Duitsland

als je klaar was met tol rijden.

Nou toen we heen gingen was er bij elk kantoor zo'n ding te koop maar inlever adressen met retourgeld

waren niet te vinden. Lekker handig slechts 6 adressen langs de gehele Duitse grens ergens in kleine

plaatsjes die je moest zien te vinden. Het leek wel een puzzeltocht van de "we zijn er bijna club" waar

we geen zin in hadden. Bovendien stond er een verkeerde naam op van een benzinestation ( stond in te

leveren bij AGIP maar het was een TOTAL pomp) in een dorpje waar we het kreng uiteindelijk hebben

ingeleverd. 

Duitsland is meteen weer een prima land om te reizen. Duidelijk en overzichtelijk en het vooruitzicht dat

we 's middags bij Geert en Nicolette zouden zijn. Geert had ons gewaarschuwd voor Oostenrijk en hij

heeft dus helemaal gelijk gekregen. De ontvangst was weer warm en welkom alsof we daar thuis zijn.

Uren gekletst (ondanks dat ze al onze verhalen al hadden gelezen) heerlijk gegeten (nog bedankt) en

voortreffelijk geslapen in een warm bed. Na een stevig ontbijt (echt stevig Duits brood na al die witte

ekmekjes in Turkije) zijn we op pad gegaan voor de laatste reisdagen. 

We hebben allebei zin om thuis te komen en geen zin meer om de tocht nog te rekken. We hebben veel

gezien en het was een geweldige ervaring om samen zo lang onderweg te zijn in allerlei landen.

Het is dan ook vandaag kilometers maken op de Duitse autobaan en we hebben zojuist een slaapplek

gevonden tussen de vrachtwagenchauffeurs. We konden wel tijd investeren om in het donker in een bos

ergens een mooi plekje te zoeken maar we doen onze rolgordijntjes dicht, steken het gasfornuis aan en

koken ons potje. We zien toch niet wat er buiten om ons heen gebeurt.

Ook is het fijn om de laatste nacht nog in ons vertrouwde hokje te slapen voor we weer oplossen in ons

grote huis en het dagelijkse leven van alle dag. Kan ik vanavond nog een keer winnen met dobbelen.

Haha.

Morgen zijn we tegen de avond thuis, verwachten we, dus dit is helaas het laatste bericht.