Icht en regen

Icht, Goulmin en Akka.

Vanaf Sidi Ifni zijn de plannen gewijzigd helaas. Het plan was om zuidwaarts te rijden tot aan de grens bij Mauritanië. Dat is nog zo’n 1500 km en dat is een lange weg met aan beide zijden heel veel zand. Tot aan Laayoune (ruim 800 km) hebben we al een keer gedaan met een huurauto en die weg is dus heen en terug precies hetzelfde zand, alleen dan de korrels vanaf de andere kant bekeken. Dodelijk saai dus en knetterheet in die bak. En ook nog van die hobbel de knots wegen van die tante uit Marokko en die komt hiep hoi ,hobbel de bobbel. De enige normale weg zijn we al eens geweest, dus om nu dezelfde weg 800km plus 700 heen en weer te gaan doen is niet echt interessant. Bovendien vanwege de Polisario trubbels mag je sowieso niet ver naar het Oosten. We zijn naar Goulmin gereden en hebben het eerste romantische  fort “Bou Jerif” laten varen. Ongeveer 20 km na Goulmin bij Asrir zijn we geëindigd bij camping Oasis van Hassan en  Samira. Een “huis” ommuurd en binnen dat terrein prive daar mochten we overnachten. Hartstikke vriendelijke ontvangst maar vergeven van de vliegen. Alle aandacht op ons want wij waren hun gasten. Ze zouden thee voor ons maken buiten in een nomadentent of binnen vroeg Hassan. Rob is sowieso gek op thee (is voor mietjes) en vindt alles zo vies uit die glazen dat het altijd een beproeving is. Eerst proberen af te wimpelen, tegen mij zeggend “ik ga echt niet binnen tussen al het afval zitten, dan maar buiten in die stofzooi” werd er met hun thee gedronken samen met hun 4 kinderen en nog 2 kinderen van de buren. Liggend op zo’n matras (met weet jij wat daar allemaal in leeft) nou schiet op met je thee want ik zie de vliegen landen op de suiker en de glazen. Zo gezegd, en gedronken en weinig geslapen. Want al lijkt het doodstil in de overigens hele mooie oase met palmboompjes er wordt constant opgeroepen tot gebed. En als er niet wordt opgeroepen dan zijn de blaffende honden, balkende ezels en muggen aan de beurt om je wakker te houden.

Van daar uit zijn we gereden naar Icht om ons nader achter de oren te krabben over het vervolgplan. Daar kwamen we op een prachtige camping die gerund werd door 2 Franse broers. Camping lag mooi , veel huisjes met leem erop gebouwd, bivouac tentjes en een restaurant en kleine whirlpool. Overigens allemaal op 50 km van de grens van Algerije, een woest ontoegankelijk landschap met palmbomen, bergen en heul veul stenen. Daar zijn we 2 dagen gebleven om bij te komen. Op de camping werden door de eigenaar tours 4x4 georganiseerd en kwam ’s avonds een hele ploeg motorrijders aan die een tour maakten van een week vanuit Agadir. Maar tot rust komen is niet helemaal waar want met die hitte ga je in een pool zitten en dat deed een Frans echtpaar ook. Die vrouw lulde aan en stuk door. Omdat Rob haar beter begreep als ik was hij een gewild slachtoffer. Hij wil wel graag zijn Frans oefenen maar dan moet het wel mogelijk zijn om er een speld tussen te krijgen. Zelfs haar man dook tijdens haar monologen regelmatig onder om effe rust aan zijn oren te hebben. Gisterochtend zijn we uit Icht vertrokken om via Akka naar Tata te gaan. Was een redelijke etappe van 120 km maar we zijn na 40 km gestrand want de Oued (rivier) was harstikke overstroomt. Het had 5 jaar niet geregend en je kon de brug en de weg niet zien. Ze hadden met een shovel een dam op de weg geschoven en er stonden militairen die iedereen tegen hielden. Rob zei nog das maar goed ook anders zie je dadelijk zo’n jurk met tulband in een Berlingo door de stroom gepakt worden en kun je um ook nog gaan redden zeker. Allemaal officials en het was 13.00 uur. Aan de overkant 30 km verder lag een camping, totaal onbereikbaar. Het hele dorp (de vrijdag attractie, vrije dag en couscousdag) liep om het uur op en neer naar de barricade. De ouders van de official die woonden in Hilversum en zijn zus in Almere. Hij stond constant te bellen (iedereen te updaten over de waterstand vermoeden we) en zei dat het over 3 uur wel gezakt zou zijn. Dan kwam er weer iemand en die vertelde dat het 5 uur ging duren en een ander beweerde stellig dat het over een uur het water gezakt zou zijn. Nou dat zagen we zelf wel dat dat niet zo was. Naast de rivier waren wij ook een attractie. Iedereen kwam een praatje maken en zijn Engels of Frans oefenen. De Marokkanen daar zagen er Afrikaanser uit meer negroïde dan elders. En deze mensen kunnen zich zo lekker uitdossen met heel grote zonnebrillen met veel glitters en een glimmend horloge.  Aan de overkant  stond eveneens een kleine file met onder andere voorop 2 bussen. Leuke excursie geboekt voor 1200 dirham om de hele dag naar een vliet te kijken en niet op de plaats van bestemming te komen. Het dorp bracht ons dadels en een brood gekregen. We mochten er absoluut niet voor betalen. Iedereen probeerde vooraan te komen te staan en voor te dringen. Nou zei Rob, als de toestemming komt om te gaan dan gaan we dat eens lekker afkijken hoe het iedereen vergaat. We wachten tot we op zijn minst een kopje van een wegmarkering zien want als je van de doorwaadbare plaats afrijdt dan is het vaarwel camper. Na 8 uur was het zover en mocht iedereen ineens tegelijkertijd gaan rijden. Voor ons stond een businessman met een pick-up truck met achterin zijn moeder en daarachter de geiten met dozen, emmers en waspoeder. De geiten waren uit verveling al aan de waspoeder begonnen. De hele dag speelt zich het ene tafereel na het andere af. Tis net een slechte film zonder regie waarin iedereen door elkaar in de chaos maar wat doet. Er begint een shovel te rijden in het donker (giga apparaat) zonder op zijn omgeving te letten om de barricade weg te scheppen. Mensen springen verschrikt weg en de chauffeur rijdt ook nog een Kango en een versleten militaire vrachtwagen klem. Maakt niet uit joh.  In het donker zijn we de rivier, nog steeds redelijk wild, overgestoken en de 1 ste beste stopplaats 20 km verder hebben we de camper op de handrem getrokken en zijn gaan slapen. Morgen weer een dag.