Sidi Ifni

Sidi Ifni

Vanochtend ontbeten met dooie cactus. Althans dat werd me verteld. Er was gisteren een spoedbruiloft (20 minuten) op de camping waar we nu verblijven. Er kwamen ineens bergen auto’s het terrein op want er is ook een salle de fetes. Ze hadden heel veel schotels tajine bij, en ook die dooie cactussen, die er heel veel over waren en die ze uitdeelden. Bijzonder. Vandaag wel de hele dag alsof er kleine stekeltjes in mijn huid zaten die heel fijn waren en die je alleen voelde als je ertegen aan stootte. Of er sprake is van een causaal verband is niet bekend. Heb de cacteeën vermengd met een appeltje uit Lennisheuvel.  We staan op een mooie plek direct aan zee, midden in het mooie plaatsje. Naast ons een camper met Marokkanen waar redelijk goed mee te kletsen is. Spreekt Engels en Frans. Is een gepensioneerde wiskundeleraar die 5 keer per dag zijn bidkleedje ontvouwt om een en ander te prevelen. Daar ben je mooi druk mee en het gaat ook in de vakantie op volle kracht door. Contrast is dat zijn vrouw uit de camper van alles naar hem loopt te roepen terwijl hij buiten aan het bidden is. Toen wij gister aankwamen wilde Rob eerst een en ander aan de camper fiksen waaronder het overdrukventiel van de remmen dat blijft hangen. Daarvoor moesten we vol gas geven om de ketels van lucht te voorzien. Dat gaat gepaard met nogal met herrie en de bekende geur de “pommes frites”. En Rob, altijd even respectvol naar andere culturen, zei dat we maar even moesten wachten met de geur en herrie tot hij uitgebeden was. Petje af dus.

Vandaag het stadje bewondert (waren we overigens al enkele jaren geleden al eens eerder geweest).  De Spanjaarden hebben hier hun sporen nagelaten en op het dorpsplein, ook de vuurtoren, is alles in art deco stijl gebouwd. Met een mooi aangelegd parkje. Gepoogd te zwemmen in de Atlantische Oceaan maar de golven zijn van dat nivo dat ik bij de eerste flinke golf ondersteboven ging en volledig gezout weer boven kwam. Rob stond wat sterker in de golven ondanks de Pirelli’s . De kustweg die we gereden hebben was weer indrukwekkend. Woeste zee en veel kliffen die de moeite van het stoppen waard zijn, en onbewoond. Het plaatsje hiervoor Mirleft werd in de gids geprezen vanwege de maagdelijke stranden, wij hebben echter alleen beton en bouwkranen gezien. Er stond zelfs iemand (waarschijnlijk uit gewoonte) het beton water te geven. Stonden waarschijnlijk eerst mooie planten die het veld hebben moeten ruimen.  

De dag dat we op de privé klif hebben overnacht, was ik erg blij dat we daar veilig waren. Om een mooie plek te vinden gingen we even daarvoor allerlei zand/strandpaadjes af en zaten op een gegeven moment vast en we groeven onszelf in met die grote banden, en bijna 9 ton. Het was een graad of 35 zonder schaduw, tegen een helling van stof/strand op en we kwamen er niet uit. Geen mens te zien, en bij mij begon een lichte paniek zich van mij meester te maken. Eerst zei die in een Brabantse poging “dat wordt graven vrouwke om die 9 ton Kruppsthal eruit te krijgen. Tja zei Rob; en toen? Wat kunnen we nu doen om hier uit te komen?. Nou dan moet je natuurlijk echt bij mij zijn voor goed advies. Ik heb uiteindelijk jaren rondgereden in the desert. Ik kon alleen maar zweten en denken, nou dat wordt gezellig, het eerste beste pad dat we verlaten daar staan we vast; jij hebt toch in de woestijn gewerkt en gereden, dus maak een plan. Zoals je altijd zegt uit militaire dienst; zoek een boom en trek een plan. Heeft ie ook gedaan hoor, de boom was er niet maar hij heeft wel zoveel lucht uit de banden gelaten zodat we er met het grootste gemak weer uit krabbelden. Zodat we weer zicht kregen op een toekomstige betere overnachtingsplek. Op de klif hebben we de ochtend erna een plek gezocht om af te dalen en 50 meter lager te gaan zwemmen. Rob rechts om, ik linksom. Rechtsom was mij te steil maar uiteindelijk is hij in een soort van bassin tussen de rotsen uitgekomen waar je kon zwemmen. Ik ben niet verder gekomen (na een half uur zwoegen) op een plateau waar de vissers zaten en waar het 3 meter recht naar beneden ging waar de zee woest tegenaan kletste. Och in ieder geval mijn ochtendwandeling gehad. Die avond zijn we na een mooie tour in Sidi Wassay geëindigd. Een camping aan zee met een trotse bewaker die zei dat het heel mooi was op de camping met uitstekende voorzieningen zoals een warme douche, zwembad en een wasmachine. We zullen het erop houden dat ze ontzettend hun best doen om er op hun manier iets van te maken. Toiletgebouw ja echt met spiegels en lijsten erom heen, van goud en plastic met edelstenen, om jaloers op te worden. 4 douches zonder kleerhaakjes en 1 met douchekop, waarvan het hokje alleen aan de buitenkant op slot kon. Je kon wel onder de deur door schuiven om hem op slot te doen maar dan was je weer vies van de zooi op de grond , dus dat was ook weer niet de bedoeling.  Daar hebben wij even over lopen filosoferen over de diepere achtergrond van dit slot maar we zijn er niet uitgekomen. Onderweg is het altijd weer komisch om de Marokkanen op de brommer te zien met jurk en een pet met helm erover heen, sloffen aan en ondertussen bellen. Iedereen belt.  Ook hebben we onderweg 2 riezen palmbomen gezien in de stad. Bij nadere inspectie waren deze “neppalmbomen” camouflage telefoonzendmasten. Creatief hoor.

Voor de Marokko kenners, we gaan morgen aan de eerste route van Chris Scott beginnen; Marocco Overland.