Van Jurassic via benzinestations naar de kust.

Vanuit camping Jurassic een dagje gewandeld door de vallei met stenen, Gorge du Ziz, waar een riviertje door kronkelt, gelopen tot aan de Tunnel des Legionaires. Dat was 4 keer de schoenen uit en over de keien door het water naar de andere oever om verder te kunnen lopen. Mooie wandeling, en dan is het geraas van het verkeer even ver weg en geniet je van de stilte. Het plan was om daarna een pisteroute te rijden naar een oud fort. Uiteindelijk niet gedaan omdat we het noodlot niet wilden tarten. 2 keer pech dat goed afgelopen was en het risico van de derde keer durfden we niet aan te gaan. Daarom zijn we doorgereden door een vlakte met bergen in de verte op zoek naar een camping. Die bleek nergens te zijn en we eindigden op een Aire de Repos net voor Missour. Lelijk voor de cafetaria waar alleen thee te koop was en een riezen TV. Lekker ongezellig op het asfalt met allemaal mensen om ons heen maar het was niet anders. Hopelijk de volgende dag beter. Door naar het noorden via Outat Oulad El Haj naar Guercif en dan naar Taourirt want daar zou een mooie camping zijn volgens de gids. Het was wel veel km maken maar dan heb je ook wat dachten wij. Dus niet, camping gesloten in de winter (vanaf oktober) en was recht tegenover de gevangenis. Shit. Dus weer verder rijden. We besloten om maar door te steken naar de kust zodat we daar op het strand konden staan. Dat haalden we niet in 1 dag dus zijn we gestrand bij Hassi Berkane, alweer op een Aire de Repos. Een droomvakantie op het asfalt.  Daar was een restaurantje, dat was net 2 maanden geopend, en wij waren de eerste niet-Marokkanen die daar kwamen eten. De eigenaar, van het restaurant, winkel en benzinestation, vroeg of hij foto’s van ons mocht maken terwijl we zaten te eten. Ook wilde hij met ons op de foto voor zijn folder, en internetcampagne voor zijn restaurant. Staan we straks nog in een folder met onze oude grijze koppen; dat zal verkopen. De volgende ochtend vroegen we of we water mochten innemen voor het douchen en zo. Dat was goed en hij wilde onze camper wel eens van binnen zien. Toen hij binnen kwam kreeg hij de slappe lach. Hij had nog nooit zo’ n mini-huis gezien waar alles in zat. Hij snapte er niets van maar vond het prachtig. Weer op pad, naar de kust en wilden de punt bij Melilla in naar de Cap  des Trois Fourches. Via de drukke stad Nador, en veel verkeer tot voorbij Melilla, smalle weggetjes met aan de weg dorpjes, winkels en heel veel mensen die over de straat lopen en oversteken. Een gekrioel om met de “pantzer” door heen te rijden. Ongeveer 16 km voor de kaap een militaire post waar we worden aangehouden voor controle. Waar we heen gingen (er is maar 1 weg recht naar die kaap en dezelfde weg terug, dus wat denk jezelf) en wat onze nationaliteit was. Hij wilde onze paspoorten zien. We zeiden je mag ook een Fiche (formulier dat geadviseerd werd om te maken voor Marokko met name de Sahara waar al je gegevens van jezelf en het voertuig op staan)  hebben. Wij geven hem zo’n Fiche en hij was helemaal verguld, hij glom helemaal zo blij dat hij zo’n mooi formulier kreeg. Waar een mens al niet blij mee kan zijn. Daarna volgde een fantastische 16 km van heel veel klimmen en langs doodenge afgronden zonder vangrail en dan ook nog een haarspeldbocht waar je twee keer moest steken. Fantastisch maar slopend voor de bestuurder die in opperste concentratie zijn stuurmanskunst moest waarmaken. Prachtige kaap maar geen slaapplek. Even daarvoor was een klein dorpje waar we ook nog rondgesnuffeld hebben maar geen slaapplek. Dan maar weer dezelfde route terug en dan naar het westen rijden om ergens aan de kust te gaan staan. Na weer gezwaaid te hebben naar de militairen kwamen we uren later op een verlaten strandje aan  bij een Marabout, Bni-Chikel.  Als je het afval negeert dan zou het een idyllische plek zijn. We stonden er 10 minuten en toen kwam er een man aan die zei dat hij van de kustwacht was en dat hij oplette of alles veilig was. Oke zeiden we, en 5 minuten later vroeg hij of we sigaretten voor hem hadden. Zelfde verhaal, Rob zei weer dat het heel ongezond is om te roken enz enz, en hij droop met hangende schouders af. Half uur later tegen de schemer stond er een militair voor onze wagen. Vroeg naar onze paspoorten en vroeg of we daar wilden overnachten. Rob vroeg eerst naar zijn legitimatie gevraagd en wat zijn rang was. Dat wilde de eerste luitenant graag uitleggen en was tevreden met onze paspoorten. Hij waakte over deze sector van de kust en wij konden rustig slapen, en als er iets was dan moesten we met onze zaklampen schijnen want hij was boven op de rots, voor het overzicht. Weer een uur later, 3 militairen in het donker voor onze auto. De luitenant, Yassin, was er ook bij maar zijn meerdere vond het toch niet zo’n succes dat wij daar stonden. Hij mopperde wat en wilde onze paspoorten nogmaals zien en fotograferen. Hij was het er niet helemaal mee eens maar stuurde ons niet weg. De volgende ochtend kwam Yassin vragen of we goed gedormird hadden, tuurlijk. Die nacht waren er vanaf het strand met een Zodiac weer een aantal Afrikanen gevlucht in een poging Spanje te halen wat 200 km verder is. Ai, we hebben echt niets gehoord. Die ochtend nog geprobeerd de top van de rots te halen maar zijn op 1/3 van de top teruggegaan omdat het te gevaarlijk was. Naar beneden geklauterd en alles vast gezet in de camper voor de volgende rit. 45 km verder zou een mooie camping/bivouac zijn in een vissershaventje. Onderweg langs een prachtige kust en gepauzeerd op een rotspunt waar een Nederlandse camper stond. Het bleken Marokkanen die al 53 jaar in Nederland woonden en de man had 42 jaar in Nederland gewerkt, en was inmiddels gepensioneerd. Gezellig praatje met mensen die Nederlands spraken en het land Marokko goed kenden. Daarna op naar het vissershaventje. Daar aangekomen was het verboden te overnachten. Weer terug want daar hadden we naast het haventje via een zandpad een mogelijkheid gezien om aan het strand te komen. Op het strand geïnstalleerd net voor het donker werd. Na een half uur kwam er een militair aan die zei dat het verboden was om te overnachten op het strand. Hij was vriendelijk en correct, hij belde zijn commandant op maar het was echt niet toegestaan voor onze eigen veiligheid. Dit is vanwege alle illegale Afrikanen die hier in de bergen zitten. Dat is echt vervelend in het bijna donker een plek te zoeken langs de kustweg waar geen campings zijn en de kustweg meestal een 100 meter boven zeeniveau ligt. We voelden ons opgejaagd en het wil al een week niet lukken om ergens rustig te staan en wat te ondernemen. We zijn een paar honderd km verder als de bedoeling is. Onderweg zien we op elke rotspunt, een militair of een tentje staan, waarin ze verblijven. Oftewel de kust wordt streng bewaakt. Nu staan we voor een restaurant aan de doorgaande kustweg. Veel verkeer, veel drukte. Heerlijk sardientjes gegeten van de barbecue, en in het restaurant zeiden ze dat het prima was als we op het parkeerterrein sliepen. Tijdens het eten in het restaurant werden we door 2 Marokkanen aangesproken die vloeiend Nederlands spraken. Hier in het noorden aan de Atlantische kust zijn er veel mensen die werken en wonen in Nederland, België, Frankrijk of Duitsland. Je ziet meteen dat het rijker is. Van de Nederlands sprekende Marokkanen horen we dat het overal verboden is om ’s-nachts langs het strand te staan in verband met al de Afrikaanse vluchtelingen. Ze willen niet dat ons als toerist iets overkomt en dat dat dan weer schade toebrengt aan het toerisme in hun land. Ook zei de militair dat het niet veilig is om ergens langs de kust te overnachten. Als het zo door gaat dan zijn we erg snel het land uit vanwege de praktische reden geen veilige overnachtingsplek. We zijn 3 keer eerder in Marokko geweest. Veilig van hotel naar hotel in een huurauto. Dat is een wereld van verschil. Je slaapt veilig, hoeft niet te zoeken, alle voorzieningen bij de hand, geen eten te scoren. Wij zitten midden in het avontuur van de basisvoorzieningen zoals slapen, water en eten. Lekker koken kunnen de Marokkanen overigens als er maar geen vliegen zijn.